Queens of the Stone Age @ Sportpaleis: Keizer te rijk

Josh Homme is een man van vele talenten. Helaas zaten de laatste jaren hem niet mee. Zijn (v)echtscheiding met Brody Dalle werd breed uitgesmeerd in de pers en hij vocht recent tegen kanker. De Amerikaanse rockster bereikte dit jaar ook de leeftijd van 50 jaar, waardoor het leven automatisch andere perspectieven biedt. Ondanks alle persoonlijke ellende, vond hij zijn heil bij de muziek. In Times New Roman… werd een bloedeerlijk album en toonde aan dat Queens of the Stone Age nog steeds bij de groten der aarde hoort. Herrezen uit de assen van Kyuss klonk QOTSA iets gepolijster, maar plooide het zich nooit naar de mainstream. Daardoor bleef de groep altijd een one of a kind die op pure wilskracht een miljoenenpubliek bereikte.

Op Rock Werchter 2023 zagen we bijvoorbeeld een dankbare Homme die genoot van het feit dat zijn fans hem trouw bleven. De woestijnrockers tekenden toen voor een van de meest bejubelde shows van het weekend. Het was dus geen wonder dat de terugkeer naar het Sportpaleis enthousiast onthaald werd. De Antwerpse galmbak was op luttele zitplaatsen na uitverkocht, maar dat liet niemand onberoerd. Vooraleer Homme en zijn kompanen hun duivels zouden ontbinden, mochten deep tan en The Chats de nek- en rugspieren kneden. Zo werd de Belgische stop van ‘The End Is Nero’-tour even uitgebreid als een Bacchische orgie.

De eerste groep die de arena mocht betreden, was deep tan. De band werd in een adem genoemd met de Britse postpunk. Het Londense trio rekent zichzelf liever niet tot die scene. Jammer genoeg zagen de bandleden hun gothiclooks er cooler uit dan de muziek. Openen voor een wereldact blijft een vergiftigd geschenk, maar in plaats van deze kans met beide handen te grijpen, deed deep tan nul moeite om het publiek überhaupt aan te spreken. Er kon nog net een droge bedanking aan Queens of the Stone Age af. Over de muziek kunnen we overigens kort zijn. De lo-fi riffjes hadden hier en daar een venijnig randje. Na verloop van tijd werden ze vooraan meditatief. Het geheel viel echter te mager uit om te kunnen spreken van een beloftevolle band.

Het duurde in 2016 geen jaar of The Chats was de Australische pubs ontgroeid. Homme was instant fan, want de punkrockers deden hem denken aan zijn eigen muzikale begindagen. The Chats mocht eerder al openen voor QOTSA’s Australische tournees. We hebben met Dansende Beren geen enkele Belgische show van The Chats gemist en met Get Fucked groeide hun naamsbekendheid. In tegenstelling tot deep tan nam The Chats geen blad voor de mond. Geen enkele minuut werd verspild, want in The Chats’ wereld is dat het equivalent van een song. In weerwil van die strakke werkethiek werd het trio voor de leeuwen geworpen. Het lukte frontman Eamon Sandwith maar niet om de mensen aan het bewegen te krijgen. Zelfs hitgevoeligere tracks als “Smoko” en “Pub Feed” konden dat euvel niet verhelpen. Zij die beweren dat rock dood is, houden beter een spiegel voor zich, want bands als The Chats bewijzen juist het tegendeel.

De speervormige verlichting verraadde deels dat Queens of the Stone Age vanavond in aanvalsmodus zou gaan. Toch namen de Queens rustig poolshoogte met het oudje “Regular John”. Niet dat het Sportpaleis, laat staan België, onbekend terrein is voor de rockgroep. Dat werd snel duidelijk toen de hit “No One Knows” een naar bier stinkende moshpit voor open verklaarde. Het Sportpaleis stond toen letterlijk op haar kop en we hadden nog een dikke negentig minuten te gaan. Al dat spontaan vertier ontging ook Homme niet. De rosse voenk die vroeger met ons lief zou gaan lopen, was nu eerder een vaderfiguur die trots waakte over zijn kroost. De rockster bouwde de afgelopen 27 jaar enorm veel credibiliteit op, waardoor hij eigenlijk nog weinig fout kon doen. Niettemin was de setlist zodanig opgebouwd dat de muzikale evoluties die QOTSA doormaakte goed hoorbaar waren.

Het was bijvoorbeeld lekker swingen geblazen op “If I Had a Tail” en “The Way You Used to Do”, terwijl de fans van het eerste uur hun lange haren konden laten wapperen op “Leg of Lamb” en “Better Living Through Chemistry”. Zo kreeg iedereen dubbel en dik waar voor de zuurverdiende centen. Ondanks dat QOTSA verschillende bezettingswissels doormaakte, speelde elk lid alsof het ieder nummer mee geschreven had. Troy Van Leeuwen mocht echter de meeste pluimen op zijn hoed steken. De gitarist is momenteel het langst actief bij de band en blijft Homme’s vaste rots in de branding. Verder zaten de songs uit In Times New Roman… strak in de vingers, maar gaven ze live eveneens blijk dat er diep vanbinnen iets geknakt is bij Homme. Voorafgaand aan “Emotion Sickness” deelde hij bijvoorbeeld mee dat het belangrijk is om de dingen des levens lief te hebben. Iets dat hij vroeger naar eigen zeggen nooit zo snel zou meedelen.

Tijdens een strak geregisseerde rockshow van twee uur was het geen overbodige luxe om af en toe eens naar adem te happen, al had iemand Homme best mogen briefen dat het Studio Brussel was in plaats van Radio Brussels. Afgezien van deze schoonheidsfout kreeg hij de twintigduizend fans stil voor vijftien seconden. Dat rustmoment zorgde paradoxaal genoeg voor een ander soort extase die tegenwoordig ver zoek is. Daardoor was het de perfecte brug naar het groovy “Made to Parade” dat aangedikt werd met jankende gitaren. Het hitje “Make It Wit Chu” voelde achtereenvolgens aan als een verplicht nummertje, maar door “Little Sister” te voorzien van een fragiele piano-intro gaf QOTSA tijdig tegengas. Bovendien werd er niet gemorst met pyro, confetti of andere prullaria. De band liet de muziek honderd procent voor zich spreken en toonde daarbij ook aan waarom ze volgende zomer eindelijk diverse Europese headlinespots inpalmt.

Ten slotte bleef Homme in een gulle bui. Hij was zelfs zo vriendelijk om het publiek te laten kiezen met welk nummer de bisronde van start mocht gaan. Dat “God Is In The Radio” het overduidelijk haalde van “I Sat by the Ocean” was verrassend en het zoveelste bewijs dat meerdere generaties QOTSA trouw blijven volgen. En toen kwam de climax, als een glorieus hoogtepunt in het Antwerps Sportpaleis: “A Song for the Dead”. De donderende drums en opzwepende gitaren waren een triomfantelijke hymne die de overwinning bezegelde van twee uur hard labeur. Homme en co hoefden niets te doen om de massa in vuur en vlam te zetten. Badend in zweet en bier droop iedereen euforisch af richting de uitgang. QOTSA zwaaide wederom met de keizerlijke scepter en lijkt ook alleen maar beter te worden in wat het doet: wereldoverheersing.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Regular John
No One Knows
Smooth Sailing
My God Is the Sun
Emotion Sickness
If I Had a Tail
Time & Place
Carnavoyeur
The Way You Used to Do
Better Living Through Chemistry
Sick, Sick, Sick
Negative Space
Leg of Lamb
Made to Parade
Make It Wit Chu
Little Sister

God Is in the Radio
I Sat by the Ocean
Go With the Flow
A Song for the Dead