© CPU – Stijn Verbruggen
Editors en België, een geslaagd huwelijk dat al meermaals werd beklonken op de Belgische festivalweides. Wie vorig jaar tevergeefs voor de gesloten poorten van The Barn op Rock Werchter was gestrand, kreeg vanavond in het Sportpaleis een nieuwe kans om de Britten aan het werk te zien. Hun laatste album, EBM, dateert al van 2022 en dus durfde het publiek al te dromen van een avond vol best of hits. Tom Smith en co steken hun voorliefde voor ons landje niet onder stoelen of banken, en waren er op gebrand om een ei zo na uitverkocht Sportpaleis op zijn grondvesten te doen daveren.
Het is altijd lastig om als beginnende band in een bombast als het Sportpaleis te spelen. Dat was bij Wings of Desire niet anders, al kon je door de galm wel uitstekende songs te horen krijgen. Op de grootste show van Editors deze tour was het dan ook voor het vijftal aanpassen. De urgente indiesongs hadden bij momenten wat weg van Arcade Fire en dat was vooral te danken aan de strakke drums en prachtige samenzang. Frontman James Taylor haalde bij momenten sterke parlando boven, maar vooral de harmonieën tussen hem en Chloe Little bleven plakken. Nummers die ook zeer sterke songstructuren bevatten wisten op die manier te charmeren. In een iets kleinere zaal zien we dit wel potten breken en diep op de ziel ingaan, het Sportpaleis was gewoon nog te vroeg.
© CPU – Stijn Verbruggen
Enkele minuten na negen doofden de lichten en konden Smith en co op een uitzinnig publiek rekenen om hen te ontvangen. De opener, “Two Hearted Spider”, kwam weliswaar eerder lauw binnen en gaf niet het verhoopte startschot van een spetterende show. Ook “Karma Climb”, toch een bekender werk uit het repertoire, kon niet overtuigen. Het was pas toen “A Ton of Love” als vierde werd ingezet, dat het Sportpaleis voor het eerst op zijn grondvesten daverde. Het bijbehorende vuurwerk zorgde voor vonken, maar van een vlam in de pan was nog geen sprake. Wie hoopte dat daarmee de toon was gezet, kwam bedrogen uit.
Wat volgde was een aaneenschakeling van songs die niet echt konden overtuigen, evenmin als frontman Smith die er maar weinig zin in leek te hebben en op zijn eigen planeet vertoefde. De show kabbelde voort en het ene na het andere nummer werd door de band gevoelloos afgehaspeld. Muzikaal was er weliswaar niets op aan te merken, de band speelde zakelijk en met overtuiging, Smith zong toonvast, maar zonder de emotie die we van hem gewend zijn. Interactie met het publiek was er niet en ook de aanwezige fans zelf wisten niet goed wat er aan de hand was. Daar waar Editors erom bekend staat een festivalweide zonder veel moeite in vuur en vlam te zetten, raakte het middenplein maar niet aan het koken en bleven ook de tribunes maar braafjes zitten.
© CPU – Stijn Verbruggen
Net wanneer de meerderheid echt aan het indommelen was, werd met “Racing Rats” iedereen wakker geschud en mochten de dansbenen losgeschud worden. Gelukkig kan een band als Editors ook in mindere vorm rekenen op een resem aan hits om een publiek op te zwepen. Na een uurtje kijken naar een matig optreden, kon het Sportpaleis eindelijk uit zijn dak gaan op de tonen van het beste dat Editors te bieden heeft. “Bones”, “Munich” en “An End Has a Start” werden in een strak tempo achtereenvolgens door de boxen geknald en het publiek kreeg eindelijk de show waarvoor het massaal naar Antwerpen was afgezakt.
Uiteraard moest met “Papillon” nog een laatste uitspatting volgen alvorens de bisronde in te duiken. Die werd geopend met Smith op de piano om het wondermooie “No Sound but the Wind” te brengen. De legendarische liveversie vanop Werchter waarbij Editors een hele wei stil krijgt, staat in menig muziekliefhebbers geheugen gegrift en het nummer weet iedere keer opnieuw de gevoelige snaar te raken. Waarom de band er erna voor koos om twee nietszeggende nummers er nog tussen te duwen, is ons een raadsel. Reikhalzend was het uitkijken naar die ene hit die nog niet gespeeld was deze avond. “Smokers Outside the Hospital Doors” begon met Smith solo op de gitaar, waarna hij zich een fractie van een seconde in volledige duisternis liet hullen om nadien het nummer te doen ontploffen met de volledige band. Afsluiten met een knaller heet dat dan en eentje die er alsnog voor zorgde dat het Sportpaleis ontplofte.
© CPU – Stijn Verbruggen
Editors speelde in het Sportpaleis een show met twee gezichten en leek er na een lange tour niet al te veel zin in te hebben. Smith nam niet de gebruikelijke moeite om met zijn geliefde publiek in interactie te gaan en de sleur leek in het droomhuwelijk geslopen te zijn. Bijna een uur lang dommelde het hele Sportpaleis een beetje in, om nadien bij de grootste hits alsnog te ontploffen en uit haar dak te gaan. Misschien zijn we te verwend geweest door Editors de afgelopen jaren, of misschien is een festivalweide nu eenmaal gewoon een betere locatie om de liefde te vieren.
Op zaterdag 29 juni is Editors alvast headliner van Live /s Live en delen ze de affiche in het Middenvijverpark met onder meer Paolo Nutini, Sheryl Crow en Warhaus.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist
Two Hearted Spider
Sugar
Karma Climb
A Ton of Love
Bullets
Heart Attack
Blood
All Sparks
Strawberry Lemonade
Picturesque
Killer (Adamski cover)
No Harm
Lights
The Racing Rats
Bones
Munich
An End Has a Start
Strange Intimacy
Papillon
No Sound but the Wind
The Phone Book
Nothing
Smokers Outside the Hospital Doors
“Waarom de band er erna voor koos om twee nietszeggende nummers er nog tussen te duwen, is ons een raadsel.” Mijn hart bloedt als dit gezegd wordt over the phone book. Dan heb je er werkelijk niets van begrepen.
Akkoord. Ik snap niet dat sommige mensen zich altijd willen beperken in die 5 populaire nummers van editors en alle andere minder bekende pareltjes niet willen horen. Altijd dat gesmeek naar no sound but the wind… t was een moment, t is gepasseerd.. laten we ook even appreciëren dat een band wilt vernieuwen en niet aan people pleasing doet.
Op Nothing en The phone book “twee nietszeggende nummers” te noemen toont aan dat jullie duidelijk niet echt veel van de band af weten…
Dat is de nagel op de kop. Net zoals sugar een prachtig nummer en klasse om dit live te durven brengen op dat moment.
Ik weet niet of ik naar een ander optreden heb gekeken maar ik vind de recensie zeer flauw. Het was voor mij de eerste keer dat ik de editors zag maar ik heb genoten van begin tot einde. Misschien kan ik niet vergelijken met de festivals maar ik ga een 10tal keer per jaar naar optredens en vond deze ZEER geslaagd. Die 2 nummers na no sound but the wind flauw? Ik dacht het niet. Jammer dat de band hier zo word afgekraakt. Ik zat net aan het middenplein en zag de menigte wel uit zijn dak gaan.
Uw recensie toont zeer weinig respect tegenover een band die durft vernieuwen en niet de makkelijke paden blijft bewandelen. Heel goeie gevarieerde set die wel vol beleving gespeeld werd. Wij samen met velen hebben enorm genoten van deze avond
Waardeloze recensie. Met recht een topavond gisteren. Editors in bloedvorm. Geen poespas, strakke songs en uitmuntende Tom Smith. Geen prietpraatjes tussen de liedjes door, maar chemie met het publiek all the way. Fantastisch. Ik ben meer dan 10 x bij Editors geweest. deze staat in mijn top 3.
Zwakke recensie. Er werd een mooie setlist gespeeld, trage nummers als Two hearted Spider, Sugar, The Phonebook en No Harm kon ik zeker appreciëren. Het hoeven niet enkel telkens de meest bekende hits te zijn. Ik vond het alvast een geslaagd concert en heb dan ook onmiddellijk tickets besteld voor Live is Live zodra ik las dat Editors headliner was. Dat Editors zeer geliefd zijn in ons landje is zeker terecht.
Totaal niet ervaren zoals het hierboven geschreven artikel. Op enkele nummers van het EBM album, was de setlist as good as it can get – met de verwachte kwaliteit en ambiance. “The Phone Book” een nietszeggende nummer noemen, seriously…. Dan heb je de emotie in de zaal niet op kunnen pikken, en bovenal geen beste kijk op kwalitatieve meesterwerkjes in hun puurste vorm.
Vraag me oprecht af of jullie de show hebben gezien… Het was geweldig en om The Phone Book als nietszeggend te omschrijven, is werkelijk ongelofelijk. Misschien kunt u beter naar een Taylor Swift concert gaan en echte muziek overslaan.