Simple Minds @ Sportpaleis: Tournée Générale

We konden onze klok gelijkzetten met de precisie waarmee Simple Minds de show zou aanvangen. Stipt om half negen luidde een clicktrack “Waterfront” in. Kerr en zijn bataljon hadden het Sportpaleis onmiddellijk in hun greep. Hoewel het geluid door de zaal overdreven galmde, sprong het middenplein op uit hun stoelen toen Kerr ‘up’ scandeerde. De frontman was, net als het publiek, in de weekendmodus en helemaal klaar om meer dan twee uur lang ‘big’ en ‘shitty songs’ te spelen. Zijn vinger draaide daarbij rondjes alsof hij in zijn stamcafé voortdurend whisky on the rocks bestelde. Van de nieuwbakken toetsenist Erik Ljunggren tot de ‘man in black’ Charlie Burchill, verkeerde Simple Minds in deze zoveelste liveversie in bloedvorm. In plaats van kwistig om te gaan met confetti en andere prullaria, volstonden enkele ledschermen en een strakke lichtshow om de aanwezigen naar het podium gericht te houden.

Wat betreft de songkeuze, vooral in het eerste uur, ervoeren we echter dat Simple Minds een beetje bleef hangen in het verleden. De subtiliteit van het begin verdween bijvoorbeeld bij “Let There Be Love”, een nummer dat door de neonkleurtjes iets te melig en simpel overkwam. Desondanks begonnen de instrumenten en Kerr’s stem door de mix heen te komen. Dat gebeurde precies op tijd voor “Once Upon a Time”, dat de dansbenen op het juiste spoor zette. Sindsdien zakte de show nog nauwelijks in. Er werd duchtig gerommeld aan sommige studioversies, en elk bandlid kreeg ook meer dan voldoende schermtijd. De ster van de avond was echter Sarah Brown. Op haar hoge hakken en glitterpakje ondersteunde ze Kerr vocaal waar nodig. Haar soulvolle stem gaf alles namelijk extra punch waar we het niet altijd verwachten.

© CPU – Stijn Verbruggen

Vervolgens was Simple Minds’ invloed op de hedendaagse pop- en dancemuziek het sterkst aanwezig bij “Promised You A Miracle”. De uptempo beat en zwoele zanglijnen deden ons live namelijk denken aan prille eurodance. Enkel de weerkaatsing van een gouden tand op een discobal ontbrak nog om het idyllisch plaatje compleet te maken. Voor een gouden gloed hoefden we echter niet lang meer te wachten. “New Gold Dream (81-82-83-84)” sloeg een onverwoestbare brug tussen de oude Simple Minds en die van 2024. Daarna nam de band een welgekomen pauze om het anthem “Belfast Child” op de zaak af te vuren. Kerr was al een paar keer door de knieën gezakt, maar ditmaal ging hij tot het uiterste. Burchill’s inleidende gitaarpartijen zorgden evenzeer voor kippenvel. Wanneer Cherisse Osei op haar drumvellen mepte, kende de girlpower geen limiet. Idem toen Brown “Book of Brilliant Things” in de bisronde solo inzong.

© CPU – Stijn Verbruggen

Dat de show niet eindigde met “Don’t You (Forget About Me)” was een verrassing op zich. Desalniettemin blijft deze hit kleven als een kauwgom onder Simple Minds’ schoenzool, en kunnen we de song niet meer wegdenken zonder Kerr’s stem. Bijna veertig jaar na datum en door The Breakfast Club blijft het vereenzelvigd aan de band. Stiekem waanden we ons bij de stevige ‘Hey, hey, hey, hey’ als John Bender, al waren we nadien toch weer de knullige Brian Johnson. Zeker bij de bisronde was het toch wat braaf. Brown’s solomoment was een goede binnenkopper, maar voor de rest zorgde enkel nog “Alive and Kicking” voor een opstootje. Daarna was het voornamelijk uitbollen totdat de band de voltallige zaal nog uitbundig zou uitzwaaien. Simple Minds was van begin tot eind gul, kende haar eigen sterktes en zwaktes. Het besef dat ze op dit niveau nog even kan doorgaan, hield ze alleszins jeugdig. Kerr mocht dan wel fysiek wat ouder zijn uitgevallen dan pakweg Bono of Dave Gahan, maar het enthousiasme en de liefde voor muziek waren niet te kloppen.