Archieffoto © CPU – Nathan Dobbelaere
Boybands staan bekend als ware wereldsterfabrieken. Take That bracht ons Robbie Williams, *NSYNC had Justin Timberlake en Ricky Martin zette zijn eerste stappen op het podium bij Menudo. Dat een boyband meerdere sterren van formaat lanceert, komt eigenlijk zelden voor. Toch slaagde het Britse One Direction erin om van alle vijf de leden wereldsterren te maken, met Harry Styles als superster waar niemand meer omheen kan. Zo’n superster is Niall Horan op dit moment nog niet, met de nadruk op het woord nog. Want dat de beste man op de juiste weg is om de status van Styles te evenaren, wist hij vorig jaar op Pinkpop al te bewijzen. Een uur lang liet hij een volle festivalweide meeschreeuwen met de teksten van zijn uiterst dansbare nummers en dat was gisterenavond in het Sportpaleis niet anders.
Voordat de hoofdpersoon van de avond het podium beklom, kreeg het internationale gezelschap van Tommy Lefroy de kans om het vuurtje in de Antwerpse poptempel al wat aan te steken. Het duo, bestaand uit de Canadese zangeres Tessa Mouzourakis en de uit Amerika afkomstige Wynter Bethel, moest het door de grote logistieke problemen bij de ingang en de falende beveiliging bij aanvang doen met een halflege zaal. Gelukkig trok het tweetal zich daar duidelijk niks van aan en begon het steengoed aan hun set met opener “Dog Eat Dog”, maar door de weinige toeschouwers was het lastig om het vuurtje in de zaal aan te wakkeren. Tot een echte vlammenzee kwam het dus nooit. Ook liet de techniek de groep meerdere keren in de steek, waardoor de show amper in de juiste flow raakte. TikTok-hit “The Cause” wist wel wat beweging in het publiek te krijgen door middel van zwaaiende telefoons en ook “Worst Case Kid” kon op applaus rekenen, maar je kon duidelijk merken dat de toeschouwers hun stembanden bespaarden totdat de man van de avond zijn intrede maakte.
Archieffoto © CPU – Nathan Dobbelaere
En of die stembanden klonken, en dat voor wel meer dan twee uur lang. Het begon al ver voordat de eerste tonen nog maar in het Sportpaleis ten gehore werden gebracht. Op een gigantisch doek dat het volledige podium afschermde kwamen een aantal fijne grafische designs langs, waarbij na iedere nieuwe tekening wel ergens in de zaal een gil klonk. Toen het doek eenmaal optrok, ontplofte de zaal pas volledig en werd het geluid uit de boxen totaal overstemd door het vele gejoel van de toeschouwers. Niall Horan had duidelijk zijn fans binnengelaten, want opener “Nice to Meet Ya” veranderde het concert al meteen in een gigantische singalongparty. Iedere letter van “On The Loose” weerklonk vanuit het publiek en ook tijdens “On a Night Like Tonight” kon de zanger rekenen op veel bijval vanuit de duizenden aanwezige kelen.
Om te voorkomen dat de vele tienerharten al binnen een kwartier gesmolten waren, deed Horan een stapje terug door achter zijn piano plaats te nemen en voor even zijn bandleden richting de coulissen te sturen. Hij nam wat gas terug en de Ier haalde zelfs een stukje smalltalk tevoorschijn, waarna hij zijn vingers liet klinken en hij op zijn piano aan “The Show” begon. Ondanks dat het leek dat hij het prima in zijn eentje af kon, kwam zijn violiste na een tijdje terug om hem te assisteren en vloeide het nummer richting een geweldig meeslepend stuk zoals we het kennen van op de plaat. Het hek was duidelijk van de dam en het Sportpaleis barstte voor de zoveelste keer uit zijn voegen. En dat terwijl het beste nog moest komen.
Archieffoto © CPU – Nathan Dobbelaere
Horan gooit het deze tour qua setlist over een totaal andere boeg. Waar menig andere wereldster tijdens een tour iedere avond dezelfde paar liedjes afwerkt, is het bij de Ierse singer-songwriter elke show raden naar welke songs die avond de revue zullen passeren. Natuurlijk worden de grootste hits uit het arsenaal één voor één vol passie gespeeld en zit er wel iets van een patroon in de tour, maar dat hij “Never Grow Up” speelde, kwam voor veel concertgangers als een verrassing. Het lied vond voor het eerst de weg naar het podium, maar toch had iedereen de tekst paraat en klonk vanuit alle hoeken iedere lettergreep van de songtekst. Met een zee aan opgelichte telefoons voor hem, begon Horan aan zijn “Heartbreak Weather” en liet hij horen dat hij een waar podiumbeest is. Met een simpele vingerknip wond hij iedereen doodeenvoudig om zijn duim en met “Black and White” deed hij er nog een schepje bovenop. Niall zat ijzersterk in de wedstrijd, vloeide met speels gemak doorheen zijn set en wist keer op keer te imponeren met zijn geweldige zangtalent, waarna de sluizen open gingen en de vloedgolf aan gesmolten tienerharten de zaal overspoelde.
Na een brok aan energie was het weer even tijd om het gaspedaal terug te nemen. De lichten werden gedimd en de instrumenten verhuisden richting dezelfde catwalk waar Niall tot enkele minuten daarvoor nog alleen stond, waarna een deel van zijn band zich bij hem voegde voor een streepje akoestische klanken. “Flicker”, “This Town” en “You Could Start a Cult” werden subliem klein gebracht en wisten menig toeschouwer te ontroeren. We hebben het al eerder gezegd, maar we halen het vol liefde nog eens boven: deze man zat werkelijk waar ijzersterk in de wedstrijd.
Archieffoto © CPU – Nathan Dobbelaere
Nadat het publiek tijdens een korte adempauze de longen weer wat had kunnen vullen, was het weer helemaal klaar om tijdens het tweede deel van de show nog eens alles te geven voor de artiest die ze zo adoreren. Gelukkig maar, want na de pauze stak Horan meteen stevig van wal met “Heaven”, waardoor we voor even in een zoetsappige hemel belandden. Ook uit het One Direction-vaatje werd getapt en met “Stockholm Syndrome” kwam een nummer uit lang vervlogen tijden boven. Veel van de aanwezigen waren waarschijnlijk destijds al fan van de superster in wording, want ook hier werd vrolijk ieder woord meegezongen terwijl Niall met zijn band het nummer tot in perfectie bracht.
In de tweede helft van zijn set veranderde de Ier in een muzikale stoomwals, die moeiteloos doorheen zijn uitgebreide repertoire denderde en waarbij iedere hit die nog niet eerder langs was gekomen zijn eigen plaatsje vond. Terwijl hij het publiek betoverde met “Paper Houses”, bracht hij ook nummers als “Meltdown” en “Mirrors” op een manier die net zo goed was als op de platen. Iedereen weet dat je op het einde van je optreden moet pieken en ook Niall deed dat, want met zijn onweerstaanbaar maar vooral dansbare “Slow Hands” bracht hij op de valreep zijn grootste hit richting het Sportpaleis. Met dit nummer stuurde hij elke toeschouwer met een glimlach op hun gezicht naar huis, terwijl het doek voor de laatste keer viel en het Sportpaleis kon herstellen van het weergaloze optreden van de Ierse popgigant.
Archieffoto © CPU – Nathan Dobbelaere
Je hebt wereldsterren en je hebt superwereldsterren. Bij Niall Horan gaat het niet lang meer duren voor hij zich in die laatste categorie mag plaatsen. De beste man heeft de wereld honderd procent aan zijn voeten en bewees gisterenavond in een uitverkocht Sportpaleis alles in zich te hebben om de werkelijke top te halen. Harry: pas maar op, want je plekje aan de top is in groot gevaar. Je oude bandmaat komt er namelijk met een sneltreinvaart aan om de superster van de toekomst te worden.
Op 27 en 28 maart komt Niall Horan op bezoek bij onze Noorderburen, waar hij samen met zijn band twee keer voor een uitverkochte Ziggo Dome mag optreden.
Setlist:
Nice to Meet Ya
Small Talk / Edge of Seventeen
On the Loose
On a Night Like Tonight
The Show
Never Grow Up
Heartbreak Weather
Black and White
Flicker
This Town
You Could Start a Cult
Heaven
Everywhere
Stockholm Syndrome
Paper Houses
Meltdown
Mirrors
Still
Save My Life
Slow Hands
