Queens of the Stone Age heeft altijd al een duivelse charme gehad in zijn smerige woestijnrock. Op de langverwachte achtste langspeler In Times New Roman… behoudt de band zijn voorliefde voor het duistere en macabere, met een royale dosis aan aanstekelijkheid. Zes jaar na, het door Mark Ronson geproducete, Villains is de bende onder leiding van Josh Homme terug met een krachtige uithaal door de duistere uithoeken van de rock-‘n-roll, waarbij ze volgens ons de vlekken en imperfecties van het leven verkent. Via In Times New Roman… horen we dat men soms onder de littekens moet kijken om schoonheid te zien, en soms veranderen de littekens dan zelf in de schoonheid.
In tijden van persoonlijke tegenspoed zoeken muzikanten vaak troost en kracht in hun kunst. Homme, nog steeds de drijvende kracht achter Queens of the Stone Age, beleefde een turbulente periode in zijn leven. Hij worstelde namelijk met emotionele ups en downs. Zo was er de moeilijke echtscheiding tussen hem en Brody Dalle, opperhoofd van The Distillers, die de media breed uitsmeerden. Recent volgde dan het nieuws dat hij het gevecht aanging tegen kanker. Ook al bleef hij over dit nieuws oppervlakkig, het hakte toch stevig op hem in. Ondanks al deze tegenslagen vond hij zijn toevlucht in muziek. In zijn eigen woorden bekent hij: ‘Ik denk dat ik het deed omdat wanneer ik in de problemen zit, dit is wat ik doe. Dit is waar ik naartoe ga om weer op de rit te komen.’ Het resultaat is een verzameling nummers die de gebroken stukken van zijn verleden weerspiegelen en de veerkracht tonen waarmee hij zijn leven opnieuw heeft opgebouwd.
Stijlvol, primitief en sinister omarmt In Times New Roman… een rauwe brutaliteit die niet alleen wordt gereflecteerd in de kenmerkende muziek, maar ook in diens artwork. Een rockabilly-personage met een vetkuif en achterovergekamd haar wordt afgebeeld als bezeten door een woeste, wolfachtige creatuur, terwijl demonische handen met vlijmscherpe klauwen de albumtitel omcirkelen. Het is net zo gemeen en zondig als je zou verwachten van een groep outlaws die vunzige deuntjes spelen en op het randje balanceren tussen goed en kwaad. Die evenwichtsoefening kregen we een tijdje geleden in de vorm van eerste single “Emotion Sickness” te horen. Het nummer was een trip langs alle kanten die we kenden van Queens of the Stone Age, een herinnering van hoe de band klinkt; zwalpend tussen gladjes, strak, chill en zwoel. Ook de vervolgsingle “Carnavoyeur” liet een gelijkaardig geluid horen, al schakelde het vijftal daar nog een versnelling lager. De oldschool Queens-fan die het graag wat harder, sneller en steviger heeft, bleef wat op zijn honger zitten.
Als Villains de speelse kant van de band omarmde, dan versterkt In Times New Roman… de houding voor iets geheel dichter en agressiever, zij het niet zonder een flinke dosis heupwiegende branie. Thematisch gezien lijken Homme’s teksten vatbaar te zijn voor interpretatie, maar daardoor verhullen ze zichzelf soms als persoonlijke steken gericht op toxisch gedrag en zelf aangebrachte wonden. Op opener “Obscenery”, met zijn dikke, vlezige geluid, kanaliseert de frontman zijn woede jegens iemand met zelfdestructieve neigingen. Opvallend genoeg komt het eerste nummer van het album krachtig binnen met zijn volle riffs en donderende drums, maar het is geen rechttoe rechtaan rocknummer. Het dwaalt af naar een filmisch tussenstuk, voordat het weer terugkeert naar kakofonische tumult. Wie zat te wachten op een hardleerse rocker, wordt op zijn wenken bediend in “Paper Machete”. Met zijn gierende gitaren en eenvoudige zware gitaarriff speelt de band op vertrouwd terrein.
Met Homme als de predikant van het album word je door de wereld van In Times New Roman… geleid door zijn scherpe observaties en snijdende commentaar. “Negative Space”, met zijn trage, diepe dreun, legt de frontman vast in een reflectieve stemming terwijl hij mijmert: ‘We’ll never get back to where we were / Starring into oblivion / It hurts’ met een gebulderde stem. Of de afgelopen jaren Homme pijn gedaan hebben? Nergens voel je die pijn meer dan in deze song. Dan is er het dreigende gebrom van “Made to Parade”, dat een onderdanige cultuur afbeeldt en schijnbaar een minachtende blik werpt op het leven in de corporate machine. “What The Peephole Say” komt swingend naar voren met een sprankelende energie die niet zou misstaan op Villains. Te midden van de voet-tappende speelsheid steekt een boodschap van naderend onheil de kop op als onkruid in een perfect onderhouden bloementuin. “Time and Place” is nog een nummer dat de virtuositeit van de band illustreert, terwijl het lied evolueert van stotterende staccato naar bedwelmende psychedelica met een vleugje wildwest. Homme observeert een slecht persoon tot in de kern; ‘The space in your heart baby / It generates your hate.’ We zeiden het al, de pijn snijdt zeer diep bij Homme.
In Times New Roman… komt tot een climax met de uitgestrekte negen minuten durende odyssee van “Straight Jacket Fitting”, dat op het eerste gezicht een angstaanjagend en demonisch geluid heeft. Het is hier waarin Homme zijn kwetsbaarheden blootlegt. Muzikaal gezien schakelt de band hier weer met meerdere versnellingen, van opgevoerde rock naar iets dat lijkt op middeleeuwse klanken. In Times New Roman… is een album geworden dat de transformatieve reis van Homme belichaamt, waarin zowel de duisternis als het licht worden omarmd. Meer dan eens voel je de pijn van de frontman binnenkomen als een stamp in de maag. Als luisteraar zit je als het ware aan de zijde van Homme en ben je getuige van de evolutie en zijn veerkracht die hij laat zien. Door de gebroken stukken van zijn verleden heeft hij een schip gebouwd dat gereed is om te vertrekken, op weg naar een nieuw hoofdstuk in zijn leven. Dat er muziek in dat hoofdstuk zit, mag bij deze duidelijk zijn.
Queens of the Stone Age speelt morgen 17 juni op Pinkpop. Op 2 juli kan je hen aan het werk zien op de slotdag van Rock Werchter. Eerder deze week kondigde de band de ‘The End is Nero’-tour aan. Deze tour houdt halt in Ziggo Dome in Amsterdam op 4 november. Op 12 november geven ze het beste van zichzelf in het Sportpaleis.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Negative Space”, ons favoriete nummer van In Times New Roman…, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
