In 2018 maakte The Clockworks een plan: het uitverkopen van de bovenzaal met negentig plaatsen van Galway’s beroemde Roisín Dubh in mei, het uitverkopen van de benedenzaal met 280 plaatsen in oktober, en vervolgens de verhuizing naar Londen. Nadat ze beide shows precies zoals gepland had uitverkocht, verhuisde het viertal in januari 2019 naar een appartement boven een bakkerij in Noord-Londen, gedreven door ambitie en blind vertrouwen. Aan het einde van de maand tekende het kwartet bij het singles-only label Creation23 van Alan McGee, ex-manager van My Bloody Valentine, Primal Scream en Oasis. Met James McGregors stem en gitaar voorop, Sean Connelly die zijn gitaar hanteert als een penseel, Damian Greaney’s drums die de ritmische ruggengraat orkestreren, en Tom Freemans bas die zich door de melodie weeft, staan ze als een toonbeeld van vastberadenheid en flair.
Zwanger van verlangen zitten we al op het debuutalbum van The Clockworks te wachten sinds 2019. Het leverde hen een plaatsje in onze De Grote Beren van Morgen 2021 op. En niet alleen wij zijn fan. De band kan supporters als Iggy Pop, Annie Mac, Simon Le Bon en Steve Lamacq tot fans rekenen en Pixies nodigde hen zelfs al uit als support act tijdens diens Amerikaanse tour. Single na single maakte de Ierse formatie steeds meer indruk en dat zorgde voor een fanbase rond heel de wereld.
Exit Strategy concentreert zich op een protagonist die van de grauwe steegjes in Galway, Ierland, naar de bruisende straten van Londen verhuist op zoek naar betekenis. Hij is overtuigd dat, als de hoofdpersoon in de film van zijn eigen leven, de oplossing ligt in het veranderen van zijn omgeving en het acteren als iemand die hij niet is. Zowel een spiegel als een portaal belooft het album ontmoetingen met manipulatieve bazen, slechte reclamebureaus, een verbroken pact om naar Australië te vluchten, aanvaringen met de wet, vreemdgaande vriendjes, door drugs aangedreven jongeren, hartzeer, paranoia, sociale media angst en een dronken zanger verkleed als Jezus. Thematisch racet het album tussen emoties, tussen ironie en oprechtheid, tussen zielszoekend en tongue-in-cheek vingerwijzen en eindigt waar het allemaal begon, zowel muzikaal als in termen van single-uitrol, met de nostalgische en euforische eerste single “Westway”.
The Clockworks heeft een filosofie die lijkt te heersen boven een specifiek geluid, door popgevoeligheid te mengen met lawaaierige postpunk en rockinvloeden. Het album is in twee helften ingedeeld, getiteld Galway en Londen en presenteert een veelzijdig gezelschap dat zichzelf uitdaagt en de grenzen van die filosofie verkent. Vaak klinken de Ieren rauw en energiek, echter laten ze zich ook van een rustigere en meer gelaagde kant horen. Openingsnummer “Death And Entrances” laat een bijna croonende McGregor horen die de zachtjes opbouwende song voorziet van verhalende teksten. Je wordt als luisteraar direct meegezogen naar de krochten van Galway. Met subtiele percussie en een piano die op de voorgrond treedt, toont The Clockworks dat ze meer in hun mars hebben dan leuke rockende songs uit de boxen laten knallen.
Debuutsingle “Bills And Pills” uit 2019 maakt al vroeg zijn entree als de tweede track, in een herziene versie die zowel verfrissend als scherper klinkt. Deze transformatie, net als bij “Enough Is Never Enough”, toont de toewijding aan het songschrijven en het steeds relevant willen blijven. De liedjes zijn door de jaren heen niet versleten, maar juist aangescherpt. De vooraf uitgebrachte single “Mayday Mayday” laat James McGregor horen die zingt: ‘mayday mayday, I need a payday’. We zijn nog nooit in Galway geweest, maar de zanger weet met zijn levendige verhalen een tastbare plaats op te roepen. De teksten zijn zowel scherp, maar schetsen een perfect donker beeld van de tijdsgeest. Dit album is tekstueel en muzikaal een momentopname, een lyrische tijdcapsule, van het huidige tijdsgewricht.
Muzikaal gezien toont The Clockworks een kameleonachtig aanpassingsvermogen, soms met een snufje van Sam Fenders stijl, dan weer met sterkere postpunk echo’s zoals bij Fontaines D.C. Het ritmische van Bloc Party komt dan weer bovendrijven in “Life In A Day”. Of zoals Adam McGee treffend omschreef; ze belichamen de spirit van The Streets met een punkrandje. McGregors vocale levering varieert tussen de beklijvende resonantie van Tom Smith van Editors, het onderscheidende slepende van Morrissey, het hypnotiserende van Ian Curtis en zelfs de bravoure van Noel Gallagher zoals in “Dannys Working Like A Dog”. Het moge duidelijk zijn; The Clockworks zijn niet alleen een deel van het Britse muziekverhaal – ze zijn er fervente studenten en kenners van.
Bij het ontrafelen van Exit Strategy onthult het tweede deel, het Londen hoofdstuk, een schat aan nieuw werk. Het ademt een serene rust uit en glanst met een gepolijst charisma dat in contrast staat met het ruwere eerste deel. Toch ervaar je als luisteraar geen abrupte scheiding tussen de twee; het album vloeit naadloos samen tot een coherent en homogeen verhaal. De ambitie om dit debuut tot een parel te verheffen, weerklinkt in de resonantie van de legendarische Abbey Road Studio’s. De keuze voor deze tempel van muziek, waar het verleden en heden elkaar ontmoeten, onderstreept het streven naar grootsheid andermaal. “Feel So Real” schitterde al op de ep Endgame van het voorgaande jaar. “Advertise Me” volgde niet veel later. Beiden krijgen een nieuwe dimensie, met meer volume en diepgang. Het scherpe randje dat we gewend waren, wijkt subtiel voor een complexiteit in compositie. “Lost In The Moment” is zo’n muzikaal weefsel met talloze lagen dat het onvoorstelbaar lijkt dat ze enkele jaren geleden nog niet tot zulk vakmanschap in staat was. Het is het levende bewijs dat hun artistieke odyssee naar de muzikale metropool Londen niet minder dan een meesterzet was.
Exit Strategy komt niet zomaar uit de lucht vallen; het is een zeldzaam juweel, zorgvuldig gevormd door de tijd en Engelands ongeëvenaarde muzikale traditie. Het is een diamant die jarenlang geslepen is, enkel en alleen om te kunnen schitteren in de schijnwerpers van het wereldpodium. Op 11 april kan je ze aan het werk zien in AB Club. Wil je ooit een straf verhaal kunnen vertellen en zeggen dat je hen nog gezien hebt in een kleine club voor een handvol aanwezigen? The Clockworks zijn klaar voor grootsheid.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Enough Is Never Enough”, ons favoriete nummer van Exit Strategy, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
Ik heb ze gezien in de trix voor 50 man verleden jaar, wat een live-band. Enkel jammer dat rauwigheid bij sommige singles door Butler is weggenomen.