© CPU – Peter Verstraeten
Eind vorig jaar verscheen met Exit Strategy het debuutalbum van de Ieren van The Clockworks. De band wist er een ferme indruk mee na te laten en mocht op hun eerste tour ter promotie van die plaat ook enkele shows laten uitverkopen of upgraden. In de Ancienne Belgique was het dat tweede, want hun uitverkochte show in de AB Club werd verplaatst naar een grotere AB Box. Daar zagen heel wat mensen een sterke band aan het werk die songs heeft om nog grotere zalen te vullen met ruimte om nog beter en strakker te worden.
The Yummy Mouths © CPU – Peter Verstraeten
Voor het aan The Clockworks was om het podium te bestijgen, mochten er twee bands al opwarmen. Eerst werden de Belgen van The Yummy Mouths nog eens opgeroepen om te spelen op het podium van de AB. Het drietal is volop aan het werken aan een debuutalbum en dus werd er al wat nieuw werk uitgeprobeerd. Al snel werd duidelijk dat die nieuwe sound iets meer donkere gitaren herbergt met een duidelijkere postpunk-invloed. Toch ontbraken ook de meer catchy songs als “White Noise” en “Ugh!” niet in het geheel, al lieten de langere nummers waarbij de gitaren zich meer konden laten gaan toch wel een ferme indruk na. Het ziet ernaar uit dat The Yummy Mouths een volwassen band aan het worden is, en wij kunnen niet wachten wat er nog allemaal aan zal komen.
The Rosecaps © CPU – Peter Verstraeten
Voor de tweede band van de avond, mochten we al het kanaal oversteken richting Ierland. The Rosecaps kwamen toevallig zelfs uit hetzelfde dorpje als The Clockworks en die connectie bracht hen samen op tour. Het viertal brengt een iets softere versie van de muziek die The Clockworks typeert, met meer nadruk om een bombastische sound zoals die van Sam Fender. Toch rockte het allemaal niet zo hard en bleef de band nogal op de vlakte. In het begin lag dat aan enkele technische problemen, waardoor je toch een gevoel van ongemak ervoer op het podium. Eens de set vorderde, merkte je weliswaar dat de liedjes te braaf waren. Dat ze uiteindelijk een straffe punky cover van “Not Fair” van Lily Allen brachten, verraste vriend en vijand. Het gaf aan dat ze ook wel kunnen knallen als ze willen en zo werd het einde van de set nog een krachtig toetje. Perfect om warm te worden voor The Clockworks dus!
© CPU – Peter Verstraeten
Een piano die al de hele twee voorprogramma’s met een doek over op het podium stond, werd bij The Clockworks meteen in gebruik gezet. “Deaths and Entrances” was niet zomaar een opener, het kwam diep in het hart aan. De fragiele piano en de epische opbouw gaven aan dat we hier niet zomaar een gratuit rockshow zouden krijgen; de band zou ook ruimte laten om even intimiteit te laten zegevieren zoals ze dat ook op het album deden. Toen meteen daarna het snedige “Bills and Pills” volgde, zette meteen de toon van de set. Het intieme wisselde het stevige zonder veel twijfel makkelijk af.
Toch was het begin van de set er vooral eentje waarin de sfeerschepping centraal stond. De band liet de nummers mooi tot ontplooiing komen met hier en daar ook een streepje piano of melancholie. Dat maakte dat het energieke zich nooit volledig kon mengen in de set. Een “Hall of Fame” maakte live bijvoorbeeld een fragiele indruk, terwijl “Car Song” dan weer evengoed van landgenoten Fontaines D.C. kon zijn door de geweldige parlando in het tekstuele. Dat de tekst een belangrijk deel van de muziek uitmaakt, werd duidelijk vlak na “Advertise Me” waar frontman James McGregor een parlando stukje voordroeg over het leven. Het zijn niet de makkelijkste teksten en ze snijden soms heel diep, maar als een iets luchter melodietje zoals dat bij “Modern City Living (All We Are)” nadien volgde, maakte dat alles goed.
© CPU – Peter Verstraeten
The Clockworks speelden weliswaar net iets te veel op automatische piloot. De bindteksten voelden nogal geforceerd aan en ook het instrumentaal momentje na “Westway” waarbij de zanger het publiek inging om vuistjes uit te delen, voelde ingestudeerd aan. Het was dan ook jammer dat het einde net de panache miste om ons echt omver te blazen. Songs als “Endgame” en “The Future Is Not What It Was” behoren weliswaar tot de sterkste in hun arsenaal, maar ze misten net dat tikkeltje meer eigenheid live om echt binnen te komen.
© CPU – Peter Verstraeten
Het publiek liet dat alvast niet aan zijn hart komen en kwam naar het einde helemaal los. Waar de set bijna voortdurend borrelde, kwam het water nu op een kookpunt. Dat “Enough Is Never Enough” dan nog eens iedereen aan het moshen zette, bewees dat feit. De band heeft dus wel de sterke songs om iedereen omver te blazen, de manier waarop ze het brengen mag nog iets ruwer en oprechter om echt te kunnen overtuigen. Met sterke songs en natuurlijk een uitstekende muzikaliteit, lijkt dat het enige werkpuntje. De band kan namelijk heel ver geraken als ze op dit niveau nummers blijven schrijven, want zowel de doorsnee rockfan als de meerwaardezoeker komt bij The Clockworks aan zijn trekken.
Deze zomer speelt The Clockworks op Rock Werchter op donderdag 4 juli en op Vestrock op zaterdag 1 juni.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Deaths and Entrances
Bills and Pills
Mayday Mayday
Hall of Fame
Car Song
Danny’s Working Like a Dog
Feels So Real
Advertise Me
Modern City Living (All We Are)
Life in a Day
Lost in the Moment
Westway
Blood on the Mind
Endgame
The Future Is Not What It Was
Enough Is Never Enough
