Roadburn Festival heeft een duidelijke missie: de metalwereld ontdoen van alle clichés waaronder het verstikt. Metal blijft helaas heel erg vaak in een bepaald conservatief kader hangen, terwijl vele projecten de grenzen van het genre voortdurend verleggen. De vierdaagse in Tilburg wordt internationaal dan ook gezien als het toonmoment voor vernieuwende zware muziek. Met als motto ‘redefining heaviness’ probeert de organisatie een zo breed mogelijk palet aan hevige muziek te vertonen. Dit wordt weerspiegeld in het programma, dat varieert van de transcendentale black metal van Liturgy tot de shoegaze van Nothing.
Midwife
De opener van deze derde dag (en de eerste waarop ook wij aanwezig zijn) is niet meteen wat je zou verwachten op een festival dat de nadruk legt op ‘heaviness’. Hoewel Midwife op The Flenser zit, een label dat een gelijkaardige missie als Roadburn heeft en in 2020 een deel van de line-up voor zijn rekening nam, heeft Madeline Johnston niet noodzakelijk heel erg veel te maken met metal. Of wel? De trage gitaarakkoorden, vol rondzwevende vocalen die traagjes opzwellen, worden door zichzelf ‘heaven metal’ genoemd. Live weet Johnston dit met gemak te vertalen, maar ons er helaas niet mee te overtuigen. Doordat ze een drumcomputer gebruikt, wordt de muziek redelijk vlak en minimaal in zijn opbouw.
Divide and Dissolve
Na Midwife zoeken we meer duisternis op bij Divide and Dissolve (dat overigens als support van Low op tour is), een tweemansproject dat genregrenzen zoveel mogelijk vervaagt. Na een preek over open conversaties in verband met white supremacy, racisme en respect zet het duo zware gitaarriffs in. Een blazer herhaalt een onheilspellend repetitief riedeltje. Het gevolg is een langs alle kanten denderende en dreunende klankmuur die op ons afkomt. Dat geluid vult met gemak de grote koepelhal, maar wederom is er een totaal gebrek aan dynamiek. Het tweetal staat uiteindelijk maar wat te jammen op één akkoord, als ware een drone. Het is zeker indrukwekkend, maar niet bijblijvend.
Gnod
https://www.instagram.com/p/Cctz89voPgk/?utm_source=ig_web_copy_link
Doorheen de programmatie zijn enkele vraagtekens te vinden. Gisteren bleek het om Thou te gaan. Vandaag mag Gnod het mysterie van dienst zijn. De heavy psych van de band is vooral gericht op gitaarmuren. Simpele zware riffs worden op bas en gitaar eindeloos herhaald, waarbij voortdurend de feedbackknop wordt opengedraaid. Nummers kabbelen verder. Nu ja, kabbelen… eerder het geluid van een vastgeroeste motor. De frontman heeft er enorm veel zin en dat mag geweten zijn. De nummers gaan echter niet veel verder dan de riffs, maar omdat het geluid zo heerlijk grungy is, maakt dat niet echt uit.
John Ghost
Het festival wil met een samenwerking met jazzclub Paradox bewijzen dat jazz ook zwaar kan zijn. Ze hebben gelijk, althans als we de Gentse Jo De Geest mogen geloven. De spacey jazzrock van Jo en co zet alle zes de getalenteerde muzikanten volledig in de schijnwerpers. Allemaal spelen ze voortdurend solo’s, die elkaar niet in de weg lopen, noch pronken met hun virtuoos spel, maar elk individueel dienen tot het grotere geheel van de muziek. Dit maximalisme is niet vreemd op de line-up, dat volzit met zeer sterk samenspel. Helaas zette de organisatie stoelen neer op de voorste rijen, waardoor een stereotiep over jazz dan toch weer bevestigd wordt. De leden van John Ghost malen hier niet om en geven hun allermeeste energie.
Liturgy
Artist in residence is hier Hunter Hunt-Hendrix, wiens controversiële, maar unieke combinatie tussen metal, glitch en klassiek de metalwereld echt even lamlegde. Niet iedereen is even grote fan, maar dat Liturgy met H.A.Q.Q. absurde grenzen van intensiteit kan opzoeken, is duidelijk. Vandaag spelen ze dan ook dit album integraal; een opdracht die niet zo simpel is, net omdat de productie het een legendarisch album maakt. Gelukkig kunnen ze de elektronische invloeden goed vervangen door een wedstrijdje zoveel mogelijk snaren per minuut te meppen. Het publiek helpt maar al te graag mee door de lucht kopstoten te geven. De vijf nummers van het album, met een zeer sterk “GOD OF LOVE” als zijn kern, worden gebracht door deze ijzersterke muzikanten die de snelheid van het spel, de tempowisselingen en de absurde songstructuren meer dan aankunnen. Nog drie toegevertjes vervolgen de set en we kunnen enkel bevestigen dat we wederom achterovergeslagen zijn.
Nothing
Wanneer we tegen de tweede helft van hun set bij de shoegazers van Nothing binnenwandelen, worden we meteen in hogere sferen gebracht door de visuals. Nostalgische fragmenten van videogames uit 2008, lange autoritten langs Amerikaanse highways en een hoop bewerkte fragmenten uit cultfilm Koyaanisqatsi begeleiden de strak gespeelde gitaardromen van de band uit Philadelphia. Het mag dan misschien wel vrij standaard shoegaze zijn die ze brengen en de beelden die ze gebruiken vertellen ons nogal direct wat we horen te voelen, maar muzikaal zit het geheel erg goed en overtuigen doen ze ons wel.
SLIFT x Etienne Jaumet
Ze stonden al tweemaal eerder dit weekend op het festival, maar aan unieke shows van SLIFT geen gebrek. Donderdag konden de enthousiaste Roadburners Ummon integraal beleven, gisteren was er dan weer een set met enkel nooit eerder gespeeld materiaal. Voor hun derde en laatste show bereidde de band een unieke set voor in samenwerking met mede-Fransoos en saxofonist Etienne Jaumet. Centraal bleef de ijzersterke ritmesectie staan, met daarover wat analoge electronica en dus sax. Dat Jaumet vaak niet echt weet wat te doen, is wel duidelijk door zijn knikkende bolletje. Wanneer hij wel wat doet, horen we hem niet altijd even goed door de boxen komen. Jammer, want daardoor werd het een SLIFT-show met wat twijfel erin, iets wat de drie muzikanten van de band absoluut niet missen. De ritmesectie blijft alsmaar gaan en doet ons in combinatie met veel dynamiekverschillen en hevige visuals alsnog in de ruimte rondzweven. Gast of niet, SLIFT is een ontzettend goede liveband.
Senyawa
Recht uit Indonesië kwam het theatrale Senyawa. Met een instrument gemaakt uit een enkele bamboestok en heel veel gitaar pickups staan de twee mannen naast elkaar de ene na de andere duistere kreet uit te roepen. Dit instrument kan ingezet worden als snaarwerk, variërend van tokkelend tot snoeihard, van melodisch tot puur slagwerk. Deze act ligt volledig in lijn met de missie van het festival, namelijk om de grenzen van ons begrip van zware muziek te verleggen. Dit doen ze dan ook met deze complexe mix tussen Javaans erfgoed, Oost-Aziatische zangtechnieken en een hoop noise.
Duma
Dat er een hype rondom het duo van Duma hangt, is te zien aan de wachtrij voor de zaal. De Kenianen maken namelijk een hevige mix van de meest intense cybergrindnoise en nog intensere vocalen. Vaak bulderen de beats als een trein onze richting uit, tot we geen blijf met onszelf weten. Als een voortstormende geluidsmuur gaat de noise bijgevolg vaak aan ons voorbij. De betere stukken zijn dan ook wanneer de gemaskerde man een meer hiphopachtige beat op legde en de energie, zowel op het podium als in de zaal, de lucht inschoot.
Voor de vierde en laatste dag staan er nog een hoop boeiende projecten te wachten. Liturgy speelt een ander album integraal, Lingua Ignota wordt verwacht en de stoners van Green Lung spelen hun recentste album integraal.
