Becky Hill is een van de meest gestreamde artiesten die je vandaag kan vinden. Op talloze hits met honderden miljoenen streams kan je haar stem horen, en toch trad ze gisteren slechts voor de eerste maal op in Antwerpen. Niet in het Sportpaleis, niet in de Lotto Arena, maar in het wat kleinere, gezellige Trix. Je kan haar kennen van de enorme househits zoals “Lose Control” met MEDUZA en Goodboys, “Remember” of “Crazy What Love Can Do” met David Guetta of “Gecko (Overdrive)” met Oliver Heldens. Daarnaast leende ze haar stem ook uit voor enkele drum-’n-basssingles, zoals recent op “Disconnect” met Chase & Status of al meer dan tien jaar geleden op “Afterglow” met Wilkinson. Ze werkte dus al samen met de groten van het dancegenre en ook zelf zat ze ook niet stil, want dit jaar brengt ze met Believe Me Now? haar derde album uit. De verwachte releasedatum is 31 mei.
In het voorprogramma vonden we de jonge Britse singer-songwriter Issey Cross. Ze brengt nog maar enkele jaren nummers uit, waarvan de bekendste singles “Bittersweet Goodbye”, “Used To This” met Wilkinson en “Oh My” met Luude en Moby zijn. De zangeres werd warm onthaald door het publiek dus ze kon niet beter doen dan openen met haar hitje “Used To This”. Het publiek bleef er eerst een beetje gezapig bijstaan en babbelde nog wat door, maar na de drop werd alle babbelaars het zwijgen opgelegd. De drum-‘n-bass breakbeats en vettige baslijnen galmden door de halfvolle zaal. De mc die ze meegebracht had, controleerde na het nummer met een snelle ‘Are you ready?’ of het publiek er zin had. Tot groot jolijt van de hypeman werden deze woorden onmiddellijk beantwoord met luid gegil en geroep.
Het duurde echter wat langer voor Issey zelf volledig warm liep. Pas na enkele plaatjes zagen we haar meer bewegen en zichzelf amuseren op het podium. Aan de mc zal het alleszins niet gelegen hebben, want die bleef maar ‘energy energy energy’ schreeuwen. Beetje bij beetje brak de set los onder impuls van de bassen en de junglebreaks, tot het uiteindelijke hoogtepunt aanbrak. Als allerlaatste nummer bracht ze namelijk het wondermooie “Bittersweet Goodbye”, haar meest recente hit en tevens ook bijzonder herkenbaar door het samplewerk. Je herkent namelijk onmiddellijk de iconische strijkers uit “Bitter Sweet Symphony” van The Verve. Armen zwaaiden van links naar rechts en het publiek ging een laatste keer aan het dansen voor er geëindigd werd met een welgemeende ‘Thank you’ en een selfie met de ondertussen bomvol gelopen zaal.
© CPU – Kris Kellens
Na een kort intermezzo was het dan eindelijk tijd voor Becky Hill. De uitverkochte zaal wachtte nerveus op de entree van de artieste. Het gejoel brak een eerste keer uit wanneer de achtergrondzangeressen het podium opkwamen; toen Becky zelf kwam was het kot te klein. Het concert leek vooraf al een gewonnen zaak. Ze begon eraan met househitje “Crazy What Love Can Do” en onmiddellijk werd er oorverdovend meegezongen. Het was alsof de volledige zaal alle teksten van a tot z kon meezingen. Alles wat de zangeres hierna zei, werd met applaus en gejoel onthaald. De hitjes volgden elkaar in sneltempo op. De groovy housebeats met zwoelen bassen eronder stuwden het geheel vooruit. Er werd gezongen en gedanst met veel enthousiasme en een grote glimlach. Wat ons ook opviel was met wat een enorme kracht Becky kon zingen. Kristalhelder en vol overtuiging zong ze elk nummer.
Na het eerste resem hitjes wandelden enkele artiesten met strijkers en blaasinstrumenten het podium op onder luid applaus. De muziek, die tot nu toe afgespeeld werd door een dj, zou tot het einde vergezeld worden van violen, trompetten, een tuba en een cello. Ondertussen nam Becky de tijd om haar nieuwe album te promoten en aan te kondigen dat ze er gelijk een single van zou zingen. Na wat technisch gesukkel bleek het om een vals alarm te gaan, want de nieuwe nummers kwamen pas later in de set aan bod. De zangeres lachte het foutje weg en stak het dan maar op het feit dat dit de eerste show van haar tour is. Ze besloot dan maar het juiste lied, “False Alarm”, te zingen. Onmiddellijk gingen enkele camera’s de lucht in om het hitje te filmen. Als er een rode draad was doorheen het concert, dan was het eigenlijk wel het enthousiasme van het publiek. Er werd gefilmd, gedanst, gezongen, gesprongen en nog veel meer met een soort gelukzalig enthousiasme. Iedereen deed mee.
© CPU – Kris Kellens
Hierna was het eindelijk tijd voor de te vroeg aangekondigde plaatjes van het nieuwe album. “True Colours” was het eerste van die nieuwe en bleek opnieuw een erg hitgevoelig nummer te zijn. Hoewel het nog niet uit is, kon er snel meegezongen worden door het steeds herhaalde ‘Do you believe me now?’. De housebeats bleven pompen, maar ook de strijkers kregen steeds meer plaats in de liedjes. Na nog enkele nieuwtjes gespeeld te hebben, werd er even gepauzeerd om het publiek aan te spreken. Issey Cross werd bedankt en het publiek werd uitgedaagd met de vraag: ‘Do you love drum-’n-bass?’ Na een duidelijke ‘ja’ van het publiek werd Netsky, die we vijf minuten voor het optreden nog aan de bar hadden zien zitten, in het lang en breed bedankt en op het podium geroepen. Het was tijd voor drum-‘n-bass.
Alhoewel het publiek al de hele tijd in extase was, deed het er nu nog een schepje bovenop. Geen moment werd er stilgestaan. “Hold On” met Netsky was het eerste lied dat de revue passeerde en verder volgden nog “Afterglow”, “Disconnect” en “Here For You”. “Afterglow” hoefde ze niet eens zelf te zingen, dat deed het publiek voor haar. Het was om kippenvel van te krijgen. Na de tweede drop kreeg de tuba vrijheid om ertussen te gaan soleren, wat klonk als een vettige baspartij. Tijdens het intens gezongen “Disconnect” ging het dak ervan af door het uitzinnige publiek. Na deze nummers werd er ruim de tijd genomen om het publiek aan te spreken. De zangeres vroeg zich af of er in Antwerpen nu Nederlands of Frans gesproken werd. Een duidelijke ‘yes’ voor Nederlands liet het publiek weten en daarop antwoordde de zangeres beleefd met ‘dankjewel’.
© CPU – Kris Kellens
Hierna volgden nog enkel hitjes op een housebeat, maar het beste hadden we ondertussen wel gezien. De fans leken nog steeds te genieten, maar voor ons was het vet dan toch van de soep. Ook hoorden we sommigen in het publiek smeken om nog wat drum-‘n-bass. Wat meer variatie in de muziek was mooi geweest. Misschien hebben wij wel ongelijk, want na het laatste nummer werd er luid ‘We want more’ geroepen door het publiek, helaas zonder antwoord.
We kunnen stellen dat hitjesmachine Becky Hill de uitverkochte Trix zaal binnenkwam, zag en overwon. Het publiek hing al aan haar lippen nog voor het eerste nummer begon. Pompende beats, typische housedeuntjes, rollende bassen en vooral haar kenmerkende stem kleurden de avond. Het drum-‘n-bassintermezzo na het eerste arsenaal aan hits was welgekomen, aangezien het voor ons allemaal wat hetzelfde begon te klinken. Het publiek liet onze kritiek alleszins niet aan het hart komen en zong, dans en sprong de hele avond mee. We concluderen dat de zangeres een ruim uur meer dan makkelijk gevuld krijgt met haar muziek, al mocht er voor ons wat meer variatie inzitten.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
