© CPU – Nathan Dobbelaere (archieffoto)
Christine and the Queens leerden velen onder ons kennen met de hit “Christine” en niet veel later met het album Charleur Humaine. Franse en Engelse teksten wisselden elkaar af, net als de aanstekelijke dansnummer en melancholische ballades. Live wist de Franse artiest al snel een vrij sterke reputatie op te bouwen, die alleen sterker werd na de release van Chris. Explosieve choreografieën en nog een reeks hitjes wisten van 2018 en 2019 een goeie periode te maken voor Christine and the Queens en fans van het project. Met de ep La vita nouva wist de artiest nieuwe hoogtes te bereiken en nadien begon Christine and the Queens redelijk anders te klinken.
Redcar les adorables étoiles (prologue) was een nieuw begin met een nieuwe alter ego (Redcar) en een hele hoop Franse ballades. Het theatrale element werd alleen maar groter op PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE, al gebeurde het dit keer in het Engels. Geen dansbare muziek meer, maar tragere nummers met heel veel tekst. Op Rock Werchter bleef er eerder deze zomer weinig over van het blitse spektakel van enkele jaren terug en kwam een show met een gotisch decor en monologen niet helemaal tot zijn recht. Nu lijkt een setting als Cirque Royal volgens ons wel helemaal te passen bij de muziek die Christine and the Queens nu maakt, dus we waren op voorhand opnieuw erg benieuwd naar wat de Franse artiest te bieden hadden. Een totaalervaring zo bleek.
© CPU – Joost Van Hoey (archieffoto)
Girli stond met veel enthousiasme voor een al goed gevulde zaal en liet er weinig gras over groeien. Met een uiterst Brits accent, haar in verschillende tinten roze en hedendaagse popsongs bewoog de zangeres vlot over het podium. Nummers als “Not That Girl” klonken cool dankzij de diepe bassen en wat zwoele toevoegingen, maar de stem van de zangeres was niet van goud. Welk metaal het wel was, kunnen we niet meteen zeggen, maar er zat een soms vreemde tint in. “Friday Night Big Screen” (goed gevuld met verwijzingen naar films uit de jaren ‘90) had dan weer een interessante insteek, maar viel plat door het soms eentonige karakter. De muziek had vaak niet al te veel opbouw en ondanks dat we het wel zien werken op TikTok of als supportact van pakweg Olivia Rodrigo of Sabrina Carpenter, viel Girli hier niet helemaal op haar plaats als je wist wat er nog zou komen. Potentieel is er zeker en het was een toffe set, desondanks waren we nog niet voor de volle honderd procent overtuigd.
Na een kleine intro werd de show van Christine and the Queens afgetrapt met “Tears can be so soft” en het duurde niet lang vooraleer het duidelijk werd dat de artiest gewoon zijn meest recente album ging afgaan. Het openingsnummer maakte eveneens klaarblijkelijk dat het een melancholische en vooral theatrale avond zou worden, waarbij (ondanks de afwezigheid van dansers) er toch ruimte was tot beweging. De zanger maakte gretig gebruik van zijn fysieke verschijning en begaf zich niet alleen over het hele podium, maar kwam ook met eerder abstracte bewegingen naar buiten, die de muziek vaak extra kracht bijzette. Tijdens “Marvin descending” brak de danser in de Fransman helemaal los eens de drummer en gitarist volle gas gaven. Hij maakte meer dan gebruik van het hele podium dat rijkelijk gevuld stond met gotische standbeelden en verhoogjes, waar hij zich dan ook regelmatig toe richtte. Zo was hij vanaf “Full of life” topless te zien en bewoog hij tijdens dat nummer bewoog rond en richting een standbeeld van een leeuw. Kunstzinnig en abstract was het zeker, net als de Franse monologen over ‘het licht’ dat overal gaat, ook waar de mens niet gaat zoals in het brein van de gekken.
Nummers als “Track 10” en “Lick the light out” ontpopten zich tot een soort van rockopera met ellenlange teksten en muzikale escapades die ertoe leiden dat het Redcar alterego op den duur het bevrijdende licht zag. De vrijheid ging duidelijk met innerlijke kracht gepaard, want zelf wanneer de zanger niet veel deed, had hij toch een uitstraling die er heel machtig en zelfzeker uitzag zonder ooit arrogant over te komen. Op bepaalde momenten leek Christine and the Queens zelfs eerder nederig, bijvoorbeeld wanneer hij tijdens “I met an angel” werd aangesproken door een engel met de stem van Madonna. Ze begeleide hem in de zoektocht naar het licht en het openen van de begrenzende poort. Het was zonder twijfel een zeer conceptuele voorstelling te noemen, dus dat sommige mensen al zuchtend eens naar elkaar stonden te kijken of tijdens het naar buiten gaan ‘wa was me da?’ liet vallen, vonden we eigenlijk meer dan normaal.
Toch reageerde het publiek met momenten verrassend enthousiast en zo kon “True love” al bij de eerste noten op enkele positieve reacties rekenen. De grote ‘aha’s’ en applauzen bij het aanbreken van de oude hits bleven echter uit, gezien die hits gewoonweg afwezig waren. Geen “Christine”, “Damn, dis-moi” of zelfs “People I’ve been sad”. Dat we als bisnummer “Je te vois enfin” te horen kregen, was dan ook een verrasing. PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE stond alleen in de spotlight en zo goed als elk nummer van die plaat werd dan ook volledig gebracht, vrijwel elke keer met meer kracht of net tederheid dan op de plaat. “To be honest” ontpopte zich zo tot een prachtig moment waarbij enkele laserstralen op zwarte engelenvleugels van de zanger invielen. De lichtshow zette in combinatie met de inkleding van het podium telkens een bepaalde sfeer neer, soms aan de hand van heel veel en heel snel flitsend licht.
In tegenstelling tot op Rock Werchter werd Christine and the Queens dit keer wel bijgestaan door live muzikanten, die voor wat meer passie in de show zorgden. De kleine interacties met de bandleden compenseerden deels voor het gebrek aan interactie met het publiek. Monologen werden wel afgevuurd op het publiek, maar het was pas bij “Big eye” dat de artiest voor het eerst Brussel aansprak en dank betuigde. Toch was doorheen de avond duidelijk te zien dat hij dankbaar was en ten volste genoot van zijn spirituele reis. Tijdens nummers als “Shine” schitterde Christine and the Queens dan ook ten volste en de energie die hij uitstraalde werkte aanstekelijk.
© CPU – Nathan Dobbelaere (archieffoto)
De hitjeszoekers bleven afgelopen avond op hun honger zitten in Cirque Royal, want Christine and the Queens gaf zijn volle aandacht aan zijn jongste plaat. Toegegeven, het was wat jammer dat er geen enkel nummer van voor 2021 in de setlist te bespeuren was, maar die zouden er ook niet op een natuurlijke manier hebben ingepast. Van een echt concert zouden we trouwens ook niet spreken, gezien het meer weghad van een muzikale theatervoorstelling of zelfs opera. De show van Christine and the Queens werkte gisterenavond veel beter dan afgelopen zomer in een zweterige festivaltent, maar in een theaterzaal was het misschien nog meer tot zijn recht gekomen. Nu ja, Christine and the Queens in het Koninklijk Circus was ook unieke totaalervaring om nooit te vergeten.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Overture
Tears can be so soft
Marvin descending
A day in the water
Full of life
Angels crying in my bed
Track 10
Overture
Flowery days
I met an angel
True love
Let me touch you once
Shine
We have to be friends
Lick the light out
To be honest
Big eye
Je te vois enfin
