Anno 2022 heeft Christine and the Queens wellicht geen introductie meer nodig en dat heeft alles te maken met de sterke reputatie die de artiest in binnen- en buitenland opgebouwd heeft. Blitse shows met indrukwekkende choreografieën, tal van interessante samenwerkingen en alterego’s à la Bowie, het zijn maar enkele van de elementen die ervoor zorgen dat we telkens weer vol ongeduld uitkijken naar nieuw materiaal van de muzikant. Redcar les adorables étoiles, de derde langspeler van Christine and the Queens, liet wat langer op zich wachten doordat Redcar geblesseerd raakte in september. Om de te overbruggen tijd wat aangenamer te maken, kregen we met “rien dire” en “la chanson du chevalier” twee fijne songs die een beter beeld gaven van wat we op Redcar les adorables étoiles te horen zouden krijgen. Nu is het eindelijk zover en het was elke seconde langer geduld uitoefenen dubbel en dik waard.
Dat Christine and the Queens zich niet graag in een hokje laat duwen, werd al vanaf het begin duidelijk. Op debuutplaat Chaleur Humaine maakten we kennis met de artiest die zowel talen als genres graag met elkaar vermengt. Enkele jaren later werd dat nog een stuk uitvergroot op Chris en dat door het uitbrengen van zowel een Franse als een Engelse versie van die plaat. De ambitie om buiten de grenzen van het Franse taalgebied te treden, werd zo meteen behoorlijk wat kracht bijgezet. We raakten zo stilaan ook gewend aan de dansbare songs die vooral live naar een hoger niveau getild werden, tot in 2020 plots La Vita Nuova verscheen. Een ep waarop de artiest eerder de romantische kaart trok en zo vriend en vijand wist te verrassen. Vandaag, met de release van Redcar les adorables étoiles, betreden we een nieuwe wereld en dat is er een waarin romantiek een plaats heeft, maar niet de hoofdrol speelt. Een wereld waarin toekomst en nostalgie elkaar op een manier ontmoeten die we zelf nooit hadden kunnen bedenken en die zelfs Dua Lipa op haar Future Nostalgia niet wist te ensceneren.
Weinig singles die bovendien niet meteen de meest toegankelijke popsongs bleken te zijn, leggen de lat hoog voor de luisteraar. Het lijkt alsof Redcar zijn eigen wetten schrijft en die vervolgens weer doorbreekt door totaal het tegenovergestelde te doen. Wie dus op zoek was naar een nieuwe hit, lijkt er al meteen aan voor de moeite. De meerwaardezoeker die de dag van vandaag rusteloos op zoek is naar een album zoals ze nog zelden gemaakt worden, waar het artistieke boven het commerciële staat en het geheel groter is dan de som der delen, zou wel eens de jackpot kunnen treffen. Moderner dan Bowie, toegankelijker dan Björk, maar bovenal nog steeds heel erg Christine and the Queens, dat is die derde plaat. Die quasi absolute artistieke vrijheid wordt al vanaf het eerste moment duidelijk. Zo neemt “Ma bien aimée bye bye” rustig de tijd om alle instrumenten te introduceren en voelt het hierdoor als een heel vrijblijvende uitnodiging. Dat het niet de zang is die de hoofdrol speelt, lijkt een vanzelfsprekendheid. Meer dan op eender welke vorige plaat, laat Redcar ruimte voor instrumentale intermezzo’s die de sfeer zeer ten goede komen.
Een plaat van Christine and the Queens zonder hitgevoelige songs, die moet nog gemaakt worden, want met “Tu sais ce qu’il me faut” krijgen we een alternatieve hit voorgeschoteld. Een groots begin zet meteen de toon voor de rest van de song, die zich profileert als meezinger door de ‘lalala’ en waarin een glansrol weggelegd is voor de gitaar die zeker naar het einde toe steeds meer aandacht opeist. Ook “la clairefontaine” nestelt zich op een geheel eigen manier al snel in het geheugen en daar spelen de elektronische klanken en meerstemmigheid een grote rol in. Als er op dit punt nog niet duidelijk was dat er bijzonder hard nagedacht was over elk geluidje op de plaat, dan weten we het ook niet.
Net als in het verleden is er ook een rol voor de Engelse taal weggelegd, al lijkt deze ditmaal een stuk kleiner dan voorheen. Met het gedeeltelijk in het Engels gezongen “Looking for love” en “My birdman” wordt ook aan de internationale fans gedacht. Op die eerste merken we echter amper dat er in een andere taal gezongen wordt en “My birdman” is ondanks de piano zowaar de minst memorabele song van Redcar les adorables étoiles. Toch blijven ook deze nummers overlopen van het typische Christine and the Queens dna dat ervoor zorgt dat ondanks vrij uiteenlopende albums, de rode draad toch altijd behouden blijft.
In tijden waarin het steeds moeilijker wordt om de aandacht van de luisteraar vast te houden, grijpen heel wat artiesten naar korte songs die vooral bestaan uit catchy hooks. Redcar doet zowat het tegenovergestelde en brengt met “Combien de temps” een song die ruim acht minuten voortkabbelt. Echt spannend wordt het niet, maar desondanks blijven we toch geconcentreerd luisteren. Dat is toe te schrijven aan de subtiele veranderingen die zich op de achtergrond doorvoeren terwijl Redcar zuinig omgaat met de beschikbare woorden. Een ander uiterste krijgen we dan weer op “Les âmes amantes”, dat nogal overweldigend is door de vele lagen en futuristische klanken. De mogelijk meest dansbare song van de plaat speelt een onvoorspelbaar spel, waardoor zelfs de beste danser nogal creatief uit de hoek zal moeten komen.
Op Redcar les adorables étoiles lijkt Christine and the Queens voor een experimentelere vorm van popmuziek te kiezen zonder daarmee haar bestaande reputatie overboord te gooien. Het resultaat is een indrukwekkende plaat die vooral als geheel indruk maakt en moeilijker als losse delen te consumeren is. Het is nu reikhalzend uitkijken naar een optreden op Belgische bodem van Redcar, al lijken de sterren gunstig te staan. Christine and the Queens staat eind juni op het Deense Roskilde, wat alvast een goed teken zou kunnen zijn voor een passage op Werchter.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
