De afgelopen jaren ging Chris door een tumultueuze periode. Naast het overlijden van zijn moeder, herintroduceerde de zanger zich met zijn vierde langspeler Redcar les adorables étoiles opnieuw aan het publiek en nam hij zijn nieuwe voornaamwoorden hij/hem aan. Al die ingrijpende gebeurtenissen zorgden er echter niet voor dat zijn passie voor muziek zou minderen. In tegendeel. Op zijn vijfde langspeler PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE lijkt hij meer dan ooit rust in te vinden in zijn muziek met hypnotiserende melodieën als grootste kracht om zijn verhalen nog intrigerender te maken. Net zoals op zijn vorige project laat Chris zich daarvoor inspireren door Tony Kushners meesterwerk Angels in America en gaat hij anderhalfuur lang gesprekken aan met engelen.
Op zijn vijfde album neemt Christine and the Queens afscheid van het verleden en start hij op heel wat vlakken een nieuw hoofdstuk. De albumintro “Overture” vormt in ieder geval een hoopvolle start, waarna de schoonheid van tranen op de single “Tears can be soft” ons tot tranen toe kan ontroeren. Weinig artiesten kunnen pijn en het heelproces zo mooi bezingen als Chris het doet. Met zijn handen reikend naar de hemel valt er in het eerste deel van het album duidelijk een last van zijn schouders en vindt hij terug de schoonheid van het leven in “Full of life”. In het leven moet je niet alleen vallen en opstaan, maar ook alle tegenslagen zien als een groeikans en jezelf omringen met liefde. Dat heeft Chris gedaan en levert een adembenemend begin op. Het gevoel van onaantastbaarheid dat “A day in the water” inspireerde trekt zich gelukkig niet muzikaal door, want dichter bij Chris’ ziel kwamen we nog nooit.
Christine and the Queens heeft al heel wat baanbrekend werf afgeleverd, maar met de elf minuten lange opus “Track 10” doet hij een gooi naar muzikale onsterfelijkheid. De opbouw van deze zinnenprikkelend compositie leidt naar het absolute hoogtepunt van dit project, waarbij hij in spoken word refereert naar de jaren negentig in New York, maar ook de liefde verklaart aan zijn geliefde. Pakkend, meeslepend en adembenemend, alsof de hemelpoorten helemaal opengaan. Later wekt de singer-songwriter gelijkaardige emoties bij ons los met “We have to be friends”, dat met zijn opdringerige drums ons wederom in zijn ban trekt en door de juiste opbouw van veerlicht naar buitenaards groot evolueert. Aan de eerste single van dit project, “To be honest“, moeten we eigenlijk ook geen woorden meer vuil maken: Christine and the Queens is in de vorm van zijn leven en deelt de ene muzikale mokerslag na de andere uit.
Op zijn pad naar de heling kruist de Franse artiest naast de Amerikaanse rapster 070 Shake ook popkoningin Madonna. Nadat de Amerikaanse wereldster in “Angels crying in bed” al kort de revue passeert, kruipt ze op “I met an Angel” in de rol van ’the big simulation’ en laat ze de rustige, door elektrische gitaar gedreven melodie naar het einde toe helemaal openbreken. Op “Lick the light out” blijft ze in haar rol om als vertelster met volle overgave het verhaal van Chris te versterken, waardoor ze zelf nooit de focus opeist, maar net daardoor haar meerwaarde etaleert. 070 Shake neemt een gelijkaardige rol op zich. In “True Love” voegt ze in de staart met haar kenmerkende geluid nog een andere dynamiek toe aan het nummer en in “Let me touch you” fungeert ze vooral als tweede stem. Het toont dat samenwerkingen ook gewoon met minimale of subtiele bijdrages een belangrijk karakter kunnen toevoegen aan nummers.
“Aimer puis suivre”, het enige nummer dat helemaal in het Frans is, komt dicht bij de dingen die we in het verleden al hoorden en voelt daardoor misschien – afgezien van de boodschap – nog een tikkeltje vertrouwder dan de andere nummers en leidt het laatste, meest liefdevolle onderdeel van PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE in. “Shine” en “We have to be friends” vallen misschien minder op, maar dat komt enkel omdat het slotakkoord nog eens alle registers opentrekt. In “Feel like an angel” verdwijnt de aanvankelijke mysterie en vult een vredevol gevoel de ruimte. Met grootse vleugels op zijn rug start Chris op “Big eye” aan een laatste veroveringstocht. In net iets minder dan acht minuten opent hij daarbij nog eens volledig onze ogen en oren voor zijn ongelofelijk talent om verhalen te vertellen op de meest poëtische manier.
PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE is het soort album dat je gewoonweg niet op shuffle kunt beluisteren, want dat zou dit werk alles behalve eer aan doen. Op twintig nummers zingt Chris over de zenuwslopende pijn van het paranoïde, bestudeert hij de verschillende krachten van engelen en vindt hij uiteindelijk de echte liefde. Daarbij grijpt de Fransman niet meer terug op de elektronische pop van weleer, maar transformeerde hij samen met de producer Mike Dean tot de spilfiguur van een rustgevend, poëtisch album dat in zijn rijke instrumentatie een moderne popopera zou kunnen zijn. In alle sereniteit zit zo veel emotie en drama, waardoor we naar deze zoektocht naar de hemel op aarde alleen maar gebannen kunnen luisteren. Christine and the Queens lijkt met elk nieuw album dichter bij een legende-status te komen, want met een groot deel van de nummers heeft hij meesterwerken afgeleverd.
Christine and the Queens speelt deze zondag op Best Kept Secret en op zondag 2 juli in The Barn van Rock Werchter. In het najaar kan je met het nieuwe album kennismaken in het Koninklijk Circus op 12 september en op 18 november in de OM in Luik.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Track 10”, ons favoriete nummer van PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
