Alcatraz Open Air 2023 (Festivaldag 2): Broederlijk achter tralies

Als er op deze wereld één gevangenis bestaat waar de tijd wel snel voorbijvliegt, is het die van Alcatraz in Kortrijk. Het outdoor metalfestival ging vandaag officieel over de helft en had wederom de metal- en weergoden aan haar zijde. Headliners KK’s Priest en Alestorm vochten een robbertje over wie de échte publiekstrekker moest zijn en zou worden. Verder stapelden de hoogtepunten zich torenhoog op bij Yoth Iria, Predatory Void, Tribulation, Biohazard en Godflesh. Over het algemeen begon deze zonnige dag nogal mak, maar bleven de gezelligheid en onderlinge verbroedering troef.

Iron Mask @ Prison Stage

De Belgische metalscene kent vele gezichten van muzikale hoogbegaafdheid. Tot op heden waren we echter nog niet vertrouwd met Iron Mask. Deze powermetalband rond gitaarvirtuoos Dushan Petrossi brengt Alexandre Dumas’ Man in the Iron Mask’ episch tot leven. De flitsende gitaarsolo’s vlogen rond de oren en maakten ons klaarwakker voor een tweede dag aan geheadbang in het cachot. Betreffende snelheid hield Iron Mask schoon schip. Zanger Mike Slembrouck had het in het begin moeilijk om de hoge noten te halen, maar sloeg er wel in om bij “Feel the Fire” de handen te doen klappen. Voor zo’n uitstekend stel livemuzikanten was het trouwens een spijtige zaak dat er voor de symfonische stukken een tape meeliep. Dat klonk ietwat vreemd in de oren omdat dat live een stuk intenser is. Ongeacht deze onbegrijpelijke keuze, was Iron Mask een degelijke opwarmer. Toen we langs de zijkanten poolshoogte namen, zagen we de toestromende festivalgangers genieten in het zonnetje.

Yoth Iria @ Helldorado

Jim Patsouris (Mutilator) schreef geschiedenis door met Rotting Christ blackmetal te introduceren in mediterraan Europa. Hij bleef daar actief tot Triarchy of the Lost Lovers, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Samen met zijn vroegere kompaan George Emmanuel vormt hij nu drie jaar Yoth Iria, een spirituele referentie naar Lucifer. De vaandeldragers van de hellenistische blackmetal draaiden de tijd op zijn kop. Twaalf uur ’s middags werd twaalf uur ’s nachts en dus mocht een vette pot duivelverering niet ontbreken. Als enigste lid met corpsepaint was zanger Merkaal een straffe blikvanger die goed begreep hoe hij beukende blackmetal tot bij de mensen moest brengen. Bij een blackmetalshow wordt de kloof tussen band en publiek steevast intact gehouden. Door Merkaal’s theatrale bewegingen en toenadering tot de voorste rijen was dat nu niet het geval. Voorts bracht Mutilator zijn respect op voor wijlen Euronymous van Mayhem, waarbij een donkere pagina uit het grote metalboek toch een positieve bijklank kreeg.

Twilight Force @ Prison Stage

Voor het laten zakken van ons middageten was Twilight Force een mierzoet digestief. Ridders, draken en kastelen blijven een terugkerend thema bij powermetalbands. Al vanaf de start van hun carrière kon het zestal de beste adelbrieven voorleggen. Joakim Brodén van Sabaton zong mee op “Gates of Glory” waardoor Twilight Force snel werd opgepikt. Live bleek het fantasycollectief een schim van zichzelf te zijn. Het metalfestival werd heel even een cringefest. Twilight Force speelde vrijwel vlekkeloos, maar het ontbrak de groep aan maturiteit om ons te doen geloven dat rode en saffieren draken effectief bestaan. We schrikken al lang niet meer van middeleeuwse kostuums of episch gelach. Het was in het geval van Twilight Force gewoon saai en eentonig om naar te kijken.

Predatory Void @ Swamp Stage

Toen de organisatie Predatory Void aankondigde, was er bitter weinig bekend over deze groep. De enige herkenningspunten waren de gezichten van Lennart Bossu (Amenra), tattoo-artieste Lina R., Thace DC (Cobra The Impaler), Tim De Gieter (Doodseskader/Amenra) en Vincent Verstrepen (Carnation). Inmiddels is er het debuut Seven Keys to the Discomfort of Being en staken ze de Botanique in vuur en vlam. Predatory Void maakte van de Swamp Stage een woestenij waarin Lina R. en De Gieter de hoofdrol speelden. Terwijl de ene heftig screamde of loepzuiver zong, gruntte de ander zijn/haar diepste zielenroerselen eruit. Predatory Voids vuurdoop op een Belgisch festival was daarbij een grandioos succes. De Swamp Stage leek ons voordien namelijk te groot te zijn om te bedwingen en ook het geluid was verre van optimaal. Daar trok de band zich niets van aan en greep iedereen bij zijn/haar nekvel. Zelden zagen we op een festival zulke brutaliteit zowel mensen naar adem doen snakken als zich amuseren.

H.E.A.T. @ Prison Stage

Wanneer we de felste zonnestralen getrotseerd hadden, bood de Prison Stage weinig afkoeling. In tegenstelling tot Steel Panther zorgt H.E.A.T voor een volwassen revival van de eighties glammetal en sleazerock. Na twee wissels staat origineel zanger Kenny Leckremo weer achter de microfoon en lijkt de tijd nooit stilgestaan te hebben. Doordat La Morgue volledig uitpuilde voor de Britse heavymetallegendes van Tygers Of Pan Tang, zagen we onze kans schoon om H.E.A.T. al vanaf het begin te gaan checken. Daar hadden we achteraf gezien geen seconde spijt van, want met “Back to the Rhytm” en “Dangerous Ground” nam H.E.A.T., met een glunderende Leckremo op kop, een vlammende start. Eens we uitgekeken waren op Leckremo’s strakke lederen broek begonnen de melodieuze rocksongs toch iets teveel op elkaar te lijken. Hierbij viel het op dat H.E.A.T. het songschrijven goede onder de knie had, maar het ontbrak aan hits. Pas bij “Beg Beg Beg” en “Living on the Run” kwam er terug schot in de zaak. Zo werd er op de valreep nog swingend gerockt en geheadbanged.

Tribulation @ Helldorado

De metalfans die extreme metal poespas een kans durfden geven, waren bij Tribulation aan het goede adres. Vestimentair pasten de Zweden hun voeten in het blackmetalschoentje, maar muzikaal gingen ze stukken breder. Elk black- en deathmetalriff die Tribulation schreef, baadde in een mysterieuze waas. Een spookachtige intro luidde het begin in van een strak getimed uur aan melodieuze metal die diepe krassen maakte in onze huid en ziel. Bij Tribulation begon namelijk onze vermoeidheid traag toe slaan. Slaapgebrek of niet, het zou de groep worst wezen. De Zweden trokken met “Melancholia” hard van leer en hadden verder niet veel nodig om hun stevige livreputatie in ere te houden. De flarden black- en deathmetal wisselden elkaar razensnel af. De enige constante was Johannes Anderssons schuurpapieren stemgeluid, die nooit uit de toon viel noch te laag in de mix stond. Gitaristen Adam Zaars en Joseph Toll zochten elkaar ook regelmatig op waardoor het energiepeil nauwelijks tot niet zakte. Tribulation kandideerde hierbij voor een van onze persoonlijke hoogtepunten van Alcatraz’ tweede festivaldag.

Biohazard @ Prison Stage

Wie afwezig was op de Lokerse Feesten, kreeg een herkansing om Biohazard in originele bezetting te aanschouwen. Oudere fans konden zich wellicht nog Dynamo Open Air 1995 voor de geest halen. Billy Graziadei, Bobby Hambel, Danny Schuler en Evan Seinfeld moesten nu echter genoegen nemen met een degelijk avondslot. Het viertal uit Brooklyn, New York had wel de wind in de zeilen. Voor het eerst op dag twee was het op de koppen lopen aan de Prison Stage. Tijdens “Urban Discipline” scheelde het dan ook geen minuut of de pit vloog wagenwijd open. De security had eveneens zijn handen vol met joelende crowdsurfers die hun jeugd herbeleefden. Biohazard had niks van zijn glans verloren en zweepte de massa continu op met zijn groovy riffs. De klassiekers deden wat iedereen ervan verwachtte. Van Amerikaanse oppervlakkigheid was er evenwel geen sprake. Kortrijkse burgemeester Van Quickenborne, Quickie voor de vrienden, kreeg een welgemeende shout-out voor het feit dat hij het als metalhead ver in de politiek schopte. Eer, respect en familie, vormden tot slot de basis waar Biohazard een uur lang (nostalgisch) op teerde.

Alestorm @ Prison Stage

Meer bier hier! De Schotse metalpiraten van Alestorm zetten na vijf jaar afwezigheid weer voet op Kortrijkse grond. Overal waar kapitein Christopher Bowes en zijn trouwe zeelieden te lande komen, toveren ze een lach op ieders gezicht. Desondanks dat de groep niet aangekondigd werd als headliner, was dat officieus wel het geval. Met de levensgrote rubberen eend en Chris Bowes die in een fluogroene boxershort performde, had Alestorm onmiddellijk de lachers op zijn hand. De plundering naar Alcatraz’ biervaten startte met de hit “Keelhauled” en zette de weide in rep en roer. Kenners weten al langer dan vandaag Alestorm nooit teleurstelt en dat was vanavond ook niet het geval. De show kende geen enkel dieptepunt waarbij de piratenband absoluut niet op automatische piloot speelde. Toen Bowes bijvoorbeeld zag dat er in het publiek iets niet pluis was, stopte hij per direct “Captain Morgan’s Revenge” om het daarna te hervatten alsof er geen vuiltje aan de lucht hing. Hoe later op de avond, hoe waanzinniger de talrijke massa werd. Wij doen onze piratenhoed af voor deze olijke bende en hopen ze op dit elan snel weer te zien in een middelgrote zaal.

Godflesh @ Helldorado

Ondanks dat gitaarfans niet vies zijn van feestgedruis, maakt de drummachine zelden zijn intrede op een metalfestival. Een naam als Godflesh siert daarentegen niet de affiche van Kamping Kitsch Club. Justin Broadrick en G.C. Green hebben zo hun eigen intepretatie van wat lawaai hoort te zijn. Het illustere duo had daarbij niet meer nodig dan elkaars intuïtie om door merg en been te gaan. Eens de machinale beats loeihard geprogrammeerd stonden, veranderden de industriële metalkoningen in een militair-industreel complex dat duizenden, zo niet miljoenen, slachtoffers op haar conto heeft staan. Godflesh de Helldorado laten afsluiten getuigde alleszins van een gezonde portie lef bij de programmatoren. De minimale productie pastte evenzeer in La Morgue, maar we durven ons er niet over spreken of die tent Godflesh’ decibels wel had kunnen incasseren. Kortom, Godflesh liet bloederige gebruiksporen na op onze trommelvliezen. Pijn was fijn.

Godflesh tekent 28 oktober present op Samhain in Muziekgieterij, Maastricht.

KK’s Priest @ Prison Stage

Stiekem hoopten we vorig jaar dat KK Downing Judas Priest terug zou vergezellen voor de vijftigjarige jubileumtournee. Downing had snode plannen voor ogen en voerde ze ook effecied uit. De iconische riffmeester zocht terug het contact op bij Tim ‘Ripper’ Owens, de man die metalgod Rob Halford verving in de jaren negenig. Traag maar gestaag kreeg KK’s Priest steeds meer vorm. Sindsdien ligt de wereld aan hun voeten. Doordat Godflesh een stuk over tijd speelde, misten we het begin van de show. Eens we arriveerden, schrokken we ons (positief) een bult. In tegenstelling tot Michael Schenker was KK’s Priest geen overgewaardeerde coverband en stonden er een pak meer kijklustigen. Van ver leek Owens twee druppels water op een jongere Rob Halford en ook zijn stem leek inwisselbaar te zijn met die van de metalgod. Zeker bij “Beyond the Realms of Death” knipperden we meermaals met onze ogen. Verder oogde de show zoals een klassieke eighties heavymetalshow hoorde te zijn. Tijdens “Burn in Hell” en “Breaking the Law” voelden we de steekvlammen en het vuurwerk likken aan ons voorhoofd. Bovendien was KK’s Priest niet Downings egoshow. Hij stond zelf relatief afzijdig en gaf zijn bandmakkers vrij spel. Zodoende stond deze Judas Priest-interpretatie een stuk sterker op de planken dan het origineel op Graspop en Lokerse Feesten vorig jaar.

Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Onze recensie van dag 3 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!