© CPU – Cédric Depraetere
Onze gevangenisstraf zit er spijtig genoeg op. Volgens schatting ontving Alcatraz in totaal 45.000 bezoekers, al was het nergens te druk of onwennig om aan de vier podia te genieten van de meest uiteenlopende metalshows. De laatste dag van Alcatraz Open Air 2023 bracht wederom een explosie van verschillende metalgenres die het festival al vijftien jaar kenmerkt. Desalniettemin kwam het publiek vandaag grotendeels voor de Duitse fuifbeesten van Electric Callboy, die vooruitblikten naar Kamping Kitsch. Over het algemeen zagen we gisteren nergens zwakke shows. Toch deden Serpents Oath, Gatecreeper, Gloryhammer en Killswitch Engage ons overdag het felst aan hun lippen hangen.
Annisokay @ Prison Stage
© CPU – Matthias Engels
Dat ze in Duitsland weten hoe ze metal en dance tot een fijn deeg moeten kneden, zou afsluiter Electric Callboy ’s avonds bewijzen. Annisokay sprong vijftien jaar eerder op de “Tekkno Train” en luisterde goed naar Enter Shikari. De metalcoregroep nam de ondankbare taak om op de laatste dag het hoofdpodium te openen ter harte en voor de derde keer op rij was het weer lekker headbangen geblazen onder een blakende middagzon. Annisokay ramde er heftig op los en Christoph Wieczoreks zuivere vocals zorgden voor voldoende afwisseling. Frontman Rudi Schwarzer kwam ook superfris voor de dag en kreeg daardoor volledig zijn goesting bij alles wat hij vroeg. De oproep tot een wall of death bij “Human” werd niet genegeerd en was op dit vroege uur een impressionant zicht. Na al twee dagen vol hard labeur was het publiek niet onberoerd en daar deed Annisokay nog een schepje bovenop.
Annisokay komt op 11 oktober naar Kavka in Antwerpen en 27 oktober naar 013 in Tilburg.
Serpents Oath @ Swamp Stage
© CPU – Matthias Engels
Het best bewaarde geheim van eigen bodem was dit weekend Serpents Oath. Dit najaar speelt de blackmetalgroep in godbetert Mexico, waardoor spelen in Kortrijk peanuts is. Het zou ons niet verbazen als Serpents Oath vlak voor een optreden vier adders traag de kop afsnijdt en elk lid het bloed over zich heen laat gutsen. Ondergedompeld in rood-zwarte smurrie trokken de vier een massieve muur op waar normaliter Zweedse metalband Watain een patent op heeft. Ook qua productie hoefden de Belgen niet onder te doen voor deze blackmetalgrootmeesters. De twee brandende toortsen, vuurschalen en hoog opgetrokken backdrops maakten van deze metalshow een waar spektakel. Al deze brutaliteit bereikte dan ook zijn kookpunt toen helemaal vooraan een groepje enthousiastelingen elkaar genadeloos te lijf ging.
Sacred Reich @ Prison Stage
© CPU – Matthias Engels
Bijna 40 jaar na datum blijft Sacred Reich een gevestigde naam die elk metalfestival afschuimt. Alcatraz droeg de thrashmetalscene altijd een warm hart toe, waardoor Sacred Reichs passage aanvoelde als thuiskomen. Dat warme gevoel werd versterkt door de onsterfelijke klassieker “The Boys Are Back in Town” van Thin Lizzy. De Amerikaanse thrashers oogden viriel en dramden er met “The American Way” hard op los. Het terrein veranderde spijtig genoeg niet in een slachtveld, maar dat liet boegbeeld Phil Rind niet aan zijn hart komen. In plaats daarvan maande hij het publiek aan om elkaar eens stevig vast te pakken en kreeg, het anders zo heftige, “Awakening” een liefdevolle betekenis. Dit was waar metal het volledige weekend voor stond. Verder knalden Rind en zijn band de ene track na de andere door de speakers en lieten ze zien dat dat back-to-basic-metalsets nog steeds hun plek verdienen op een hoofdpodium. De klassieker “Surf Nicaragua” haalde daarbij het onderste uit de kan.
GAUPA @ Helldorado
© CPU – Matthias Engels
Voor een vuile portie rock-‘n-roll waren we bij GAUPA aan het juiste adres. Door zangeres Emma Näslund en de psychedelische rockinvloeden had de Zweedse band veel gemeen met Blues Pills. De paarse, psychedelische visuals en Näslunds dartelende bewegingen toverden Helldorado om in een stonerdiscotheek. Verder viel er niets meer of minder te bewonderen. GAUPA blonk uit in eenvoudigheid, waardoor we onze verbeeldingskracht zelf maar aan het werk moesten zetten. Niet dat de aanwezigen daar om maalden. De doomachtige stonerriffs en solo’s deden de hoofden rustig op en neer gaan. GAUPA zoog ons mondjesmaat dieper in zijn universum waarin alles gewoon z’n slakkengangetje ging.
Gatecreeper @ Swamp Stage
Gatecreeper gaat al een tijdje over de tongen in zowel de metal- als hardcorescene. De band uit Arizona bestaat intussen al tien jaar en vierde dat in een meer dan goedgevulde Swamp. De eerste vijf minuten trokken weliswaar op niet veel. Eenmaal de geluidsmix op punt stond, volgde er een waanzinnige circlepit. Van voor tot achter zat iedereen goedkeurend zijn nekspieren te stretchen of uitbundig te bewegen. Na een dik halfuur van de show gezien te hebben, begrepen we honderd procent waarom Gatecreeper wordt beschouwd als een deathmetalrevelatie. Het verschroeiende tempo aan ruige riffs en kokhalzende grunts van bijvoorbeeld “From the Ashes” kende geen spatje medelijden. Bij momenten raakte onze aandachtspanne wat in het slop, maar wanneer Chase ‘Hellahammer’ Mason de menigte opjutte, konden we er weer voluit tegenaan gaan. Gatecreepers show had daarmee iets weg van de dodentocht. Opgeven zorgde enkel voor spijt achteraf en daar was gedurende vijftig minuten simpelweg geen tijd voor.
Gloryhammer @ Prison Stage
© CPU – Matthias Engels
Hoots, hoots, hoots, hoots! Daar waar Chris Bowes gisterenavond bij Alestorm de zeven zeeën bevoer, vertolkte hij tijdens Gloryhammer de oorlogszuchtige magiër Zargothrax, de eeuwige aartsvijand van prins Angus McFife (Sozos Michael). Zelfs Alcatraz’ cipiers waren niet opgewassen voor Zargothrax’ en McFife’s “Hootsforce”. Alle gevangenen uit het publiek kregen een vrijgeleide voor een epische dagtrip naar Dundee waar eenhoorns, kobolden en vuurballen dagelijkse kost waren. Gloryhammer wist alle curiosa moeiteloos te verpakken in een catchy metalshow die het uur razendsnel deed voorbijgaan. Vol verwondering en opwinding waanden we ons als “Masters of the Galaxy”. De tovenaarsmoshpit lieten we wijselijk aan ons voorbijgaan, maar we zeiden geen nee tegen de oproep om mee te zingen en de vuisten in de lucht te pompen. Het was de eerste keer dat Gloryhammer op Alcatraz speelde en iets zegt ons dat we McFife, Zargothrax, The Hootsman, Ralathor en Ser Proletius er snel terug mogen verwachten.
Gloryhammer tourt in het voorjaar van 2024 samen met Beast in Black. De ‘Glory and the Beast’-tour houdt halt in 013 (14/01) en Ancienne Belgique (01/02).
Blind Guardian @ Prison Stage
© CPU – Matthias Engels
Met Blind Guardian haalde Alcatraz een gereputeerde band binnen die in onze contreien niet vaak te bewonderen valt. Blind Guardians laatste Belgische festivalshow dateert van Graspop 2009 en voor een clubshow moeten we teruggaan tot 2015. In tegenstelling tot Gloryhammer had Blind Guardian geen tierlantijntjes nodig. Tolkiens wereld van The Lord of the Rings kwam zo ook tot leven. De melodieuze gitaar- en zangpartijen volstonden namelijk om onze rijke fantasie te prikkelen. Hansi Kürsch’ stem boette geen enkel moment aan kracht in. Dat kwam het sterkst tot uiting bij het uptempo “Ashes to Ashes”. Het akoestische “The Bard’s Song” was een moment van pure muzikale magie, waarin tijd leek stil te staan. De voorste rijen die in koor meezongen, creëerden tussen hen en de band een intieme sfeer die tegelijkertijd groots en hartverwarmend was. Blind Guardian bewees zo dat zijn muzikale erfenis nog lang zal voortduren en blijven inspireren.
Gang Green @ La Morgue
Karren maar! Het scheelde niet veel of Chris Doherty was wegens hartfalen en een verlamming bijna doorverwezen naar de zitbank. De East Coast-punker is daarentegen niet kapot te krijgen en blijft met Gang Green tegen ieders schenen stampen. Het publiek was in La Morgue getuige van een explosieve liveset die de essentie van punk in zijn puurste vorm vastlegde. De band doorkruiste zijn carrière en bracht een mix van oude favorieten en enkele nieuwe nummers ten gehore. Het was onmogelijk om stil te blijven staan terwijl de groep klassiekers als “Alcohol” en “Skate to Hell” erdoor joeg. Doherty toonde zich als een charismatische en ongepolijste frontman die ook zijn eigen gebreken erkende. Doordat Dean T Jackson regelmatig de vocalen voor zijn rekening nam, kon Doherty uitrusten. Hij deed dat niet in de coulissen, maar gewoon vooraan op het podium dichtbij de fans.
Killswitch Engage @ Prison Stage
© CPU – Matthias Engels
Begin jaren 2000 stond Killswitch bovenaan het firmament van de Amerikaanse metal. De groep maakte toen de blauwdruk van wat later metalcore zou worden. De cover van “Holy Diver” gaf perspectief aan de oude garde en schopte het zelfs tot het tributealbum Ronnie James Dio This Is Your Life. Killswitch Engage’s liveset op Alcatraz was een meesterlijke demonstratie van wat metalcore kan zijn wanneer het wordt uitgevoerd met een perfecte balans tussen emotie en rauwe energie. Dat kwam echter pas volledig tot zijn recht toen de nacht begon neder te dalen en Jesse Leach “The Arms of Sorrow” opdroeg aan het belang van mentaal welzijn. Vervolgens zong de menigte de tekst luidkeels mee van “My Last Serenade” en het voelde alsof de weide één enkele entiteit was, verenigd door de muziek en de boodschap ervan. Zonder er te veel woorden aan te vuil te maken kreeg Ronnie James Dio nog het gepaste eerbetoon dat hij eeuwig verdient.
Electric Callboy @ Prison Stage
© CPU – Matthias Engels
Alvorens Alcatraz weer voor een jaar de gevangenispoorten sloot, kon er nog een ‘alles of niets’-feest vanaf. Electric Callboy zorgde vorig jaar in de namiddag voor zo’n massale toestroom dat deze headlinerpositie een beredeneerde gok was. Ondanks dat de Lotto Arena niet uitverkocht was, pakten de Duitsers daar uit met videowalls, pyro, confetti en alle Tekkno-bangers. De donkere lucht boven Alcatraz werd verlicht door een explosie van elektriciteit en muzikale kracht toen Electric Callboy het podium betrad voor hun langverwachte headlineshow. Frontmannen Kevin Ratajczak en Nico Sallach namen het publiek mee op een razendsnelle “Tekkno Train”, die gedurende anderhalf uur de energie op ultimate snelheid hield. De visuele effecten, waaronder indrukwekkende steek- en kruisvlammen, voegden een extra laag toe aan de algehele ervaring en brachten herinneringen aan de concullega’s van Rammstein naar boven. Met de zeemzoete covers van “I Like It That Way”, “Let It Go” en “Everytime We Touch” blikte de groep reeds vooruit naar het volgende weekend wanneer Kamping Kitsch het terrein inpalmt. Hoewel deze kitsch misschien wat aan de veilige kant was, was het duidelijk dat Electric Callboy zichzelf en de metalscene blijft uitdagen. Tot slot verkeerden de bandleden in topvorm en lieten ze hun vaardigheden zien met krachtige riffs, brutale breakdowns en aanstekelijke melodieën. Hierdoor eindigde Alcatraz Open Air 2023 met een onvergetelijke headlineshow voor jong en oud.
Electric Callboy sluit op 5 november The Rock Circus‘ eerste editie af in Brabanthallen in ’s Hertogenbosch.
Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Onze recensie van dag 2 lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
