Brakrock (Festivaldag 1): Tussen de ruïnes waar de tijd bleef stilstaan

Dat België een lange traditie heeft met punk- en hardcorefestivals, is geen al te groot geheim. Zelden slaan de grote punkbands België over wanneer ze door Europa rondtrekken. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat Brakrock de laatste jaren tot een van de grotere festivals in het genre is uitgegroeid. Met een line-up waar enkele jonge bands de kans krijgen om hun kunnen te tonen en waar vooral gevestigde waarden kunnen tonen dat ze nog steeds relevant zijn, zakten wij met plezier af naar Duffel voor een dagje loeiharde punk, hardcore en ska.

The Slackers @ Woodstage

Onder een stralende zon verscheen The Slackers aan de Wood Stage op Brakrock. De band rond Vic Ruggiero is sinds begin de jaren negentig al een vaste waarde op punkfestivals. Met een mix van ska, rocksteady, reggae, dub, soul, garagerock en jazz beloofde de set van de New Yorkse band een smeltkroes van genres te worden. Met die unieke mix van ska en rocksteady zorgden ze voor de ideale soundtrack om het publiek warm te laten draaien. De talrijke aanwezigen waren duidelijk enthousiast om deze New Yorkse band live aan het werk te zien. The Slackers leken misschien een beetje de vreemde eend in de bijt tussen de andere acts, maar dat was snel vergeten toen ze eenmaal begonnen te spelen. Met hun meeslepende melodieën en aanstekelijke ritmes slaagden ze erin om zelfs de voorste rijen zachtjes mee te laten wiegen op hun muziek. Muzikaal was er absoluut niks aan te merken op The Slackers. De bandleden waren duidelijk doorgewinterde muzikanten die hun instrumenten meesterlijk beheersten. De trompetten en saxofoons vulden de lucht met warme klanken, terwijl de strakke ritmesectie de nummers een onweerstaanbare groove gaf. Zanger Vic Ruggiero’s stem voegde een unieke charme toe aan de songs en zijn charisma op het podium was moeilijk te negeren. Een van de hoogtepunten van het optreden was toen ze een cover van de Misfits’ “Attitude” ten gehore brachten. Hiermee kwamen ze de punkrockers in het publiek tegemoet die het liever iets harder wouden zien. The Slackers slaagden erin om een glimlach op ieders gezicht te toveren met hun aanstekelijke muziek, en de strakke uitvoering bewees dat ze een band zijn die nog steeds in topvorm verkeert.

Funeral Dress @ Woodstage

Op het laatste moment werden de Belgische oerpunkers Funeral Dress opgetrommeld om de hardcorebende van H2O te vervangen. Door gezondheidsproblemen bij gitarist Rusty Pistachio heeft de band heel zijn Europese tour geannuleerd. Funeral Dress draait al mee sinds 1985 en vindt alle flikken nog steeds smeerlappen. Frontman Dirk ‘Punk’ Peeters’ mocht dan wel fysiek iets minder hard tekeergaan, op zijn zangkunsten zat er weinig sleet. Funeral Dress’ scherpe kant is er al lang af. De twee clowns, die voor de gelegenheid, door het leven gingen als Bart De Wever en Alexander De Croo, maakten van “All Politicians Are Cunts” een ludiek schouwspel. De Herentalse punkers zijn veeleer een harde feestband geweest en dat werd duidelijk bij hun cover van The Slackers. De Belpop-klassieker “Party On” was Funeral Dress’ gedoodverfde slotoffensief van deze stuiterende punkrockshow.

Pulley @ Riverstage

Na het teleurstellend voorval in 2019, waarbij Pulley door vluchtproblemen niet op tijd in Duffel arriveerde, was het vijftal uit Los Angeles dit keer gezegend met meer geluk. Zanger Scott Radinski maakte zelfs een grapje over het vorige fiasco voordat er ook maar één noot werd gespeeld. Hij bekende dat zijn stem niet optimaal was, maar dit leek hem gedurende de set nauwelijks te deren. Desondanks gaf hij af en toe het zangstokje door aan de bassist Tyler Rebbe. Gelukkig bevatte de set voldoende nummers die voorzien waren van veel meezingstukken, waardoor het publiek zich volledig kon uitleven. Pulley durfde in het verleden live wel eens slordig te spelen, maar het besef dat ze nog een schuld open hadden staan met Brakrock, motiveerde de heren om met een verpletterende versie van “Cashed In” de show op gang te trappen. De rekening werd wat ons betreft direct vereffend.

Het vijftal bracht vorig jaar The Golden Life uit en liet het niet na om enkele nummers daarvan te spelen. Toch waren het vooral de klassiekers als “Working Class Whore” en “Insect Destroy” die het publiek in beweging brachten en voor de broodnodige opwinding zorgden. Pulley nam zijn taak serieus en leverde een solide performance, hoewel de vurige energie die ze midden jaren negentig in het Lintfabriek tentoonspreidden enigszins getemperd was door de tand des tijds. Al is het begrijpelijk want we worden allemaal een dagje ouder. De band slaagde er desalniettemin in om hun muzikale taken naar behoren uit te voeren, wat resulteerde in een bevredigende show voor het Brakrock-publiek

Good Riddance @ Riverstage

Om half acht in de avond stond een band die in 2019 op hetzelfde vliegtuig zat als Pulley, en helaas ook noodgedwongen moest annuleren op het laatste moment. Vier lange jaren later maakte Good Riddance dan eindelijk zijn debuut op Brakrock. Het viertal uit Santa Cruz, California draait al mee sinds midden jaren negentig en komt uit de Fat Wreck klas van Fat Mike. Good Riddance is allerminst een onbekende in België. Met legendarische shows in Sjofaas in Tongeren, Lintfabriek in Kontich en verschillende optredens in Hof Ter Lo, het vroegere Trix, hebben ze een hechte fanbase opgebouwd in ons land. Het publiek werd getrakteerd op een reeks hits van begin tot einde. Zanger Russ Rankin leek in een uitstekende bui te zijn en de rest van de band speelde enorm strak. De zang klonk in het begin een beetje te stil in de mix, maar blijkbaar was er een probleem met de microfoon. Eens dit euvel opgelost, zat het geluid perfect.

Ondanks dat dit eigenlijk het tweede deel van hun carrière is, was hier niets van te merken. Zelfs nummers als “Don’t Have Time” van het laatste album Thoughts and Prayers en het ondergewaardeerde “Half Measures” uit Peace in Our Time werden moeiteloos meegezongen. Oudere hits zoals de opener “A Credit To His Gender” en “Last Believer” hebben vandaag de dag nog steeds enorm relevante teksten en werden als vanouds luidkeels meegebruld. De vuisten gingen in de lucht en woorden werden één voor één meegezongen. Het was duidelijk dat de muziek van Good Riddance nog steeds een diepe connectie heeft met het publiek. Tijdens het optreden nam de band af en toe gas terug. Ballads kan je het noemenswaardig niet noemen, maar met nummers als “Think Of Me” en “Letters Home” werd het tempo even teruggeschroefd. Impact had het allerminst want het vuur en de passie bleven onverminderd voelbaar. Ze werkten de set af met volle overtuiging en leverden een indrukwekkend optreden af. Het was een geslaagde terugkeer die met grote onderscheiding mag worden ondertekend.

Me First and the Gimme Gimmes @ Riverstage

Ooit was Me First and the Gimme Gimmes een punkrock all-star band om u tegen te zeggen. Met Fat Mike (NOFX), Chris Shiflett (Foo Fighters en No Use For A Name), Dave Raun en Joey Cape (Lagwagon) en zanger Spike Slawson waren bijna alle top Fat Wreck-bands vertegenwoordigd. Hoewel de samenstelling van de band door de jaren heen veranderde, en heel wat minder bekende leden toetraden, heeft dat geen enkele invloed gehad op hun populariteit. Op de River Stage rond kwart na negen was het drummen geblazen. De punkrockjukebox stond op volle kracht en de ene punkrockhit na de andere knalde uit de speakers. Zanger Spike Slawson wist het publiek te vermaken met rake oneliners en grappige anekdotes. Zo werd “Leaving On a Jetplane” opgedragen aan een van de beste singer-songwriters en piloten die Amerika ooit gekend heeft; John Denver. Of zoals hij scherp opmerkte; je gaat een Ramone een Paula Abdul nummer zien spelen waarna CJ Ramone “Straight Up” van de zangeres inzette. Soms leek het te gek voor woorden, maar dat is nu eenmaal Me First. Het boomergehalte steeg voor de jongsten onder ons, net als de temperatuur, tot ongekende hoogtes. Ondertussen bracht het vijftal het ene legendarische nummer na het andere. Van Neil Diamond tot Gloria Gaynor en van ABBA tot Dolly Parton, allen passeerden ze de revue. De oude, simpele en beproefde formule van de band blijft na al die jaren nog steeds moeiteloos overeind. Dat het een feestje was, was het minste dat je ervan kon zeggen.

Pennywise @ Riverstage

Het hoofdpodium van Brakrock Festival was het strijdtoneel waarop Pennywise, de punkrockhelden uit Hermosa Beach (Californië), de lichten mochten uitdoen op het einde van de eerste dag. De band opende echter niet met het vertrouwde “Fight Till You Die”, maar verraste het publiek met “Homeless”. Een welkome verandering, want “Homeless” bezat dezelfde explosieve energie om een Pennywise-show op gang te trappen. Stilvallen komt zelden voor tijdens een optreden van deze punkrocklegendes. Klassiekers als “Same Old Story” en de radiohit “Fuck Authority” waren al vroeg in de set te horen en wisten de moshpits in vuur en vlam te zetten. Tussendoor maakte “The World” verrassend zijn opwachting, waardoor de setlist afwisselend bleef. Ook onverwachte toevoegingen waren “Broken” en “Greed” die zelden deel uitmaken van de set. Een vast, zij het enigszins overbodig, ritueel bij een Pennywise-show is het rondje covers. Gitarist Fletcher en zanger Jim Lindberg pakten het deze keer wel anders aan. Ze vroegen zich af waarom NOFX niet geprogrammeerd stond. Waarna een reeks NOFX-intro’s zoals “Stickin’ In My Eye”, “Bob”, “The Brews” en “Kill All The White Men” volgden. Het rondje werd toch afgesloten met een vertrouwde klassieker van Minor Threat.

Zoals te verwachten bij veel oudere punkrockbands, putte ook Pennywise voornamelijk uit hun oudere albums op Brakrock. Maar niemand aan de River Stage leek dat erg te vinden. Zo speelde de band geen enkel nummer dat na 2001 was geschreven. Pennywise hield vast aan hun vertrouwde sound en dat was precies waar het publiek voor kwam. Iedereen brulde luidkeels mee met “Society,” “Peaceful Day,” en “Alien”. Het is overbodig om te zeggen, maar zelfs in de herfst van hun carrière blijft Pennywise een waardige afsluiter op punkrockfestivals. Geheel volgens de traditie trakteerden ze ons op “Stand By Me” als inleiding voor “Bro Hymn”, dé hit die zelfs door niet-Pennywise liefhebbers wordt gekend. Tijdens deze hymne gingen alle aanwezige punkrockers helemaal los, wat het tot de dag van vandaag een van de ultieme punkklassiekers maakt. Pennywise wist op Brakrock af en toe een beetje te verrassen, maar nooit werden we compleet verrast. Het publiek voedde zich aan de rauwe energie die vrijkwam wanneer de band als een tornado raasde als vanouds. De volgende afspraak is volgende week op de Lokerse Feesten, waar we ongetwijfeld weer kunnen genieten van moshpits en circlepits in overvloed.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!