Suikerrock 2023 (Festivaldag 1): Opjutten en opgejut worden

Voor de derde keer alweer is Suikerrock geen marktpleinfestival meer, maar een veel groter uitgebouwd muziekgebeuren achter de Tiense Suikerfabriek met ook plek voor alternatieve en elektronische genres. Toch blijft het festival zijn volkse sfeer behouden, alleen al met dank aan de botsauto’s en het reuzenrad die het terrein sieren. De eerste dag was er een met veel energie, voorzien door de populairste Belgische en Nederlandse springkonijnen, en tot slot niemand minder dan Sean Paul. Sinds wat als een winter lang voelde, scheen de zon nog eens vol op onze bol en dat schopte toch wel wat bezoekers al vroeg voor het eerste optreden het Bietenplein op.

Glints @ Main Stage

De asfaltvlakte voor het hoofdpodium was wel nog vrij kaal toen Glints in Adidas-training en fris geschoren boven de oren opkwam. Dat deed hij onder de bombastische blazers en troms van “A Crack of Thunder”, ook de intro van zijn nieuwe plaat THE DARK!. Overigens een vrij theatrale plaat, waarop elk nummer een kortverhaal voorstelt. Die creativiteit en kunstigheid is er live jammer genoeg (nog) niet: er stond letterlijk niks op het podium behalve Glints en een paneel waarmee hij zijn instrumentals inzette. Het was wel dapper en dat is ook hoe Glints zich op Suikerrock toonde. Hij rapte continu spot on en ondanks het nog op twee voeten vastgeschroefde volk, bleef hij aanzetten tot springen, zingen en handenzwaaien. Een sitdown tijdens “Blank” tegen het einde werkte uiteindelijk wel goed en ook het gastoptreden van Blu Samu tijdens “So Sorry” bracht dynamiek over op het ondertussen aangedikte publiek. ‘Rome wasn’t built in one day’ en zo kon ook Glints niet na één (of enkele) nummer(s) Suikerrock lanceren, maar na de sfeervolle afsluiter “Roma” kon toch gezegd worden dat dit een geslaagde opener was.

Sophie Straat @ Main Stage

‘Ik hoop dat jullie interesse hebben in ons geklaag. En als dat niet zo is, dan is dat jullie probleem!’ Zo introduceerde Sophie Straat zichzelf en haar protestsongs uit haar debuutalbum Smartlap Is Niet Dood. Haar plat Amsterdamse nasale zang en aanstekelijke deuntjes sloegen in als een bom knotsgekke energie en als je nog nooit van haar hoorde, vroeg je je af hoe het kwam dat je haar überhaupt nog nooit hóórde, want de vrouw en haar band maakten een hoop geluid. Het ritme ging van smartlap op “Mannen” naar drum-’n-bass op “De Stad Is Van Ons” en Sophie zong soms schreeuwerig hoog en dan weer zacht en laag – wat haar live nog niet goed lag. Tijdens “Tweede Kamer” spatte het plezier van het podium toen Goldband op kwam huppelen om de strofes en vooral backings live te komen meezingen. Het grappige was dat de drie geen extra microfoons meenamen, maar gezellig meezongen in die van Sophie of een van de andere bandleden. De twee bands delen niet alleen de productiemolen van Wieger Hoogendorp, maar zo te zien ook een leuke vriendschap, wat leuk was om naar te kijken. Tienen werd niet echt overtuigd van Sophie Straat, maar zal volgende festivalzomer wel beter weten. Aan een MEROL en haar onverbloemde teksten moest ook even gewend worden.

LANI @ The Palace

Het was tijd om even verder dan de Main Stage te kijken, dus trokken we naar The Palace: een spiegeltent waar je terecht kan voor een intiemer concert van kleinere, alternatieve artiesten. Er heerst echt een cafeetjessfeer: je kan er rustig zitten en aan de toog zelfs een festivalpint in een glazen glas geserveerd krijgen. Het optreden van LANI was het gepaste moment om The Palace te betreden. Lani Pellegrini kan ongelofelijk goed zingen en dat deed ze begeleid door de donkere beats, experimentele synths en een vleugje gitaar van haar band. Het resultaat is veel dramatiek op een onbevreesde manier. LANI is een klassevolle dame die op elke noot mikt en ze allemaal raakt. Tijdens de climax van “Do You Know What It Is” ging een groepje vooraan meezingen en -klappen en zo kon LANI er zeker van zijn dat haar optreden aansloeg.

Goldband @ Main Stage

De suikergeur in de lucht veranderde langzaam in een frietjesgeur, wat ons eraan herinnerde dat het al hoog tijd was voor die andere gouden snack: Goldband. De drie mannen floreren helemaal in het festivalseizoen en je wist dat dat op Suikerrock ook niet anders zou zijn. Geopend werd er met “Ik Zie Je”, al konden we dat maar moeilijk terugzingen, want met het podium pal in het westen scheen de zakkende zon recht in de ogen van het publiek en was het even moeilijk om een helder beeld van Boaz, Milo, Karel en hun band te krijgen. Wat wel helder was, waren hun stemmen. Na “Ja Ja Nee Nee” kon je al afvinken dat hun (samen)zang op punt stond – en dat terwijl er tijdens de set af en toe een blik Jup of sigaret aan de lippen van de mannen hing.

Over lippen gesproken: dit keer geen Milomuil zoals op Cactusfestival, maar wel een tussen Karel en zijn vriendin Maan die “Stiekem” kwam meezingen. We zouden “Dit Is Voor Jou” een van de hoogtepunten kunnen noemen, maar tegelijk voelde de uitgelaten sfeer een beetje dubbel. De boys stonden continu met elkaar te grappen en grollen en zo werd tijdens dit nummer Boaz op een flightcase door Milo het podium rondgeduwd terwijl Karel de middengang inging om ons te overtuigen nog wat harder te gaan op de bassen. Het is allemaal grappig om naar te kijken, maar je denkt soms dat ze dit soort dingen doen omdat ze zich aan het vervelen zijn en toch wat meer willen van het publiek. Hoe dan ook, de uitvoering van de songs bleef subliem en een wholesome kampvuurversie van “Witte Was” met Boaz op de akoestische gitaar maakte dat er naast het verwachte amusement ook verrassing was.

K1D @ The Cube

Hiphopfans konden in The Cube terecht voor prima artiesten als LeBlanc, DIKKE en ook K1D. De rapper uit Sint-Niklaas bracht vorig jaar het uitstekende album From Belgium With Love uit en kreeg op Suikerrock een halfuur om wat stoom af te laten. K1Ds oeuvre getuigt van veel talent, maar hij kan nog wat meer live-ervaring gebruiken om dat ook op een podium te tonen. We hadden van hem wat meer bravoure en opbouw verwacht: de nummers verzamelden zich snel achter elkaar met veel plotse eindes. De context was eerlijk gezegd niet ideaal: The Cube is een kleine openluchtstage die zo net na zonsondergang naast het verlichte reuzenrad er eerder idyllisch dan bad ass uitzag. Bij “Moodswings” ging de rapper het publiek in, wat de sfeer even echt gejaagd maakte en tegen het einde zorgde een sample van “September” van Earth, Wind & Fire ervoor dat iedereen de benen losgooide, ook wie gewoon bij The Cube stond om te ontsnappen aan de drukte van het hoofdpodium.

Bazart @ Main Stage

Het gaat vooruit op Suikerrock. De concerten volgen elkaar er snel op en hoewel het nooit ver wandelen was naar een bepaalde stage, het terrein zat wel bepakt met volk waardoor je lang onderweg kon zijn. Wie de tijd uit het oog verloren was, had de start van Bazart uiteindelijk sowieso niet gemist: die werd duidelijk gemaakt met een hoop confetti en een heleboel flitsende spots richting publiek. Na een paar sterke openers waaronder “Anders” en “Nacht” keken we naar een vlakker vervolg. In plaats van ooit halfaangeslagen singles als “Onder Ons” hadden we in dit ademstuk liever onbekende albumnummers gehoord waaraan de band dan een live extraatje gaf.

Bazart trad een uur en een kwartier op, dus er was zeker ruimte geweest voor dat soort creatieve experimenten. Doorheen de set bleef Mathieu Terryn wel vol charisma performen zoals een echte wereldpopster. Hij onderbrak ook het ingetogen “Telkens Als Je Gaat” om iemand die in het publiek onwel werd uit de drukte te verlossen, maar het leek wel alsof hij ook een beetje aan het genieten was van die heldendaad à la Harry Styles. We hadden graag ook wat meer gezien van zijn kompanen Simon Nuytten en Oliver Symons: hun backings mochten er gerust meer uitspringen. Maar laat duidelijk zijn dat we nog steeds naar een solide en sfeervolle show keken. En zolang Bazart zelf geen blijk geeft uitgekeken te zijn op nummers als “Goud”, dan wij ook niet. Confetti, joepie!

Sean Paul @ Main Stage

De Belgisch-Nederlandse dag werd afgesloten met iets totaal anders: dancehall van een Jamaicaanse jaren-nul-god. Sean Paul boeken is een risico, want die kan al eens niet veel meer doen op een podium dan ‘bang bang bang’ in een micro brabbelen en zeggen hoeveel mooie ‘ladies’ er wel niet in het publiek staan. Al snel viel op dat Sean Paul op Suikerrock toch best veel zong en de livemuzikanten brachten ook energie in de keet. “Get Busy” zorgde voor een eerste feestje en tijdens “Bailando” van Enrique Iglesias werd er tot ver achteraan met de armen gezwierd. Vanaf het tweede deel van de set zat er dan ook echt overgave achter zowel de band als hemzelf en zo werd “We Be Burnin’” samen met “Got 2 Lov U” een hoogtepunt.

Op “Rockabye” zong hij vervolgens de zangstukken van Anne-Marie mee. Net als bij de hoge tonen van het zeemzoete “She Doesn’t Mind” klonk dat niet al te toonvast, maar de 50-jarige man gaf zich wel. Het is niet omdat je niet zo teleurstellend performt als gedacht, dat je meteen een medaille verdient, maar die verdient Sean Paul toch wel na een leuke show met ook voldoende muzikaliteit en overgave.

De eerste dag van Suikerrock werd gekenmerkt door heel energieke artiesten die hun publiek maar al te graag opjutten. Het is jammer dat de mensendrukte op het lange en smalle terrein de dag wel wat overweldigend maakte. Zo rond acht uur ‘s avonds was het overal hopeloos aanschuiven, zelfs om nog maar van het hoofdpodium weg te geraken. Gelukkig werden we van de concerten die we zagen telkens goedgezind. Ook op dag 2 onderwerpen we Suikerrock aan een smaaktest, waar je morgen het resultaat van leest.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!