Cactusfestival 2023 (Festivaldag 1): Feest in het park

Naar oude Brugse traditie is het in het tweede weekend van juli weer tijd om het Minnewaterpark om te toveren tot hét familiefestival van de zomer. Cactusfestival trok voor zijn veertigste verjaardag alles uit de kast en wist voor zijn openingsdag ware kleppers uit de kast te toveren. Onder een warme, scherpe zon werden we getrakteerd op een heuse feestdag met sets van Aili, Goldband, Charlotte Adigéry & Bolis Pupul en GOOSE, met als afsluiter Belgische topband Arsenal.

Aili

Onder de laatste scherpe stralen van de zon kwam de Belgische band Aili het podium opgewandeld en met een sobere podiumopstelling vloog het duo er meteen in met “Genki”. Het hele Minnewaterpark waande zich door de elektronische dansbeats op een zonovergoten rooftopbarparty. Het park was dan ook al redelijk goedgevuld, wat vermoedelijk te maken had met het feit dat de Hagenezen van Goldband het podium na hen zouden betreden en Aili zelf dus de kans had om iedereen te overtuigen van haar kunnen. Iedereen interesse doen krijgen zal hen zeker gelukt zijn, maar echt overtuigen tot dansen bleef beperkt tot de eerste rijen.

“Dansu”, grootste hit tot nu toe, was dan ook de uitnodiging van Aili zelf om te dansen. Doordat de twee hun nummer iets te lang uitrekten, bleef iedereen wel wat op zijn honger zitten. Op een klein babbelintermezzo tussendoor na bleken ze niet heel spraakzaam en bleven ze verlegen. De aankondiging dat ze werken aan een eerste album bracht dan weer de gelegenheid om wat nieuwe nummers te spelen, maar ook hier bleef het redelijk kalmpjes en was het vooral genieten voor de fans. Hun versie van “Glamorous” en “Toki Doki” vormden dan de grootste dansmomentjes van de set, waardoor iedereen zijn benen wel opgewarmd waren voor de rest van de avond. Afsluiten deden ze dan ook wat rommelig, misschien omdat het enthousiasme van het publiek wat zoek was tegen dan. Goed begonnen is half gewonnen, maar het bleef jammer genoeg wat bij dat laatste.

Goldband

We zijn ondertussen al wat gewoon van de mannen van Goldband, maar wat we gisteren mochten aanschouwen in het pittoreske Minnewaterpark was toch van een ander kaliber. Zonder groot reuzenrad en bassist en gitarist begonnen Karel, Milo en Boaz samen met drummer aan hun set. Zo zonder vaste compagnie aan hun zijde, die vastzat in de tunnel (wat in Brugge enkel maar die van ‘t Zand kan zijn) liepen ze duidelijk wat verweesd rond op het podium en kregen we verminderde energie om te starten. Niettemin probeerde Goldband er een feestje van te maken en gaf opener “Rommel” daar het startschot voor. Een kleinere setting toonde ook nog eens extra aan wat voor succes ze al wisten op te bouwen, want elk nummer werd van begin tot eind volop meegescandeerd door het publiek. Brugge had er alvast zin in, want het haalde zijn attributendoos boven en toonde vol trots de vlag van Den Haag. Ook hartjesballonnen werden losgelaten tijdens “Ja Ja Nee Nee” en zo bleven we volledig in thema.

De vermelding dat het om een improvisatieshow ging was eigenlijk overbodig, want dat werd vanzelf wel duidelijk naarmate het optreden vorderde. Te pas en te onpas werd er publiek op het podium geroepen. Zo kregen we een dame die iets teveel van de situatie gebruik maakte en Karels T-shirt uittrok, en even later zwaaide een hoop kinderen met de vlaggen tijdens “Mijn Stad”. Dat laatste ging overigens gepaard met een solo-optreden van een jong meisje, dat in haar eentje “Noodgeval” voor ons zong. Het dieptepunt bereikte het optreden toen het drietal een bordje van een fan in het publiek las met de vraag of ze Milo mocht ‘muilen’’. Na wat overleg met het management werd dit dan ook realiteit, waardoor velen met een ietwat verward gevoel naar de feiten stonden te kijken.

Wanneer de verloren bandgenoten eindelijk toekwamen, was het hek dan toch echt van de dam en waren de heren duidelijk meer op hun gemak. We kregen nog een volwaardige versie van “Noodgeval” en met de nodige moshpits werd iedereen nog eens goed heen en weer geschud om toch nog een laatste keer volledig los te gaan met “Psycho”. Wat we precies moeten denken van de set van de Hagenezen is ons nog een raadsel, maar we hebben achteraf wel het gevoel dat Goldband een pauze wel zou kunnen gebruiken om zich te kunnen herbronnen.

Charlotte Adigéry & Bolis Pupul

Charlotte Adigéry en Bolis Pupul staan gelijk met stijl en dat mochten we al meermaals aanschouwen. Vrijdagavond op Cactusfestival was dat dan ook niet anders in hun rood en zilver gekleurde outfits. Een kortere settijd dan gewoonlijk zorgde er ook voor dat de show wat aangepast moest worden: beginnen deden ze ditmaal met “Reappropriate”. Het jonge volk was na Goldband duidelijk andere oorden gaan opzoeken, waardoor iedereen weer mogelijkheid had tot ademen tijdens het dansen. “Blenda” weet altijd iedereen te amuseren, maar toch hield het grootste deel van het publiek het beperkt op vlak van dansen. Het park wiegde heen en weer, met voornamelijk de voorste rijen die de show echt wisten te appreciëren.

Het was dan ook een ondankbare rol voor de twee om na Goldband te moeten spelen, maar tegelijk gaf dat meer rust en ruimte. Het duurde wel tot “Patinépat” vooraleer het volk zijn dansbenen teruggevonden had. Adigéry en Pupul gaven zoals gewoonlijk het beste van zichzelf, waardoor het genieten was voor iedereen die dat echt wilde. “Ich Mwen”, “HAHA” en “It Hit Me” volgden elkaar snel op, waardoor het duo erin slaagde om geen sleur te veroorzaken in de set en het feestje niet stilviel. Het was ook pas dan dat de twee hun publiek echt toespraken en vertelden over hun tijd op school in Brugge. Afsluiten met gekende toppers “Ceci n’est pas un cliché” en “Thank You” gaven een laatste moment van euforie, alvorens iedereen op zoek ging naar een hapje en drankje om de avond echt in te zetten.

GOOSE

Voor de Kortrijkzanen van GOOSE was het een beetje een thuismatch. In de hoofdstad van het mooie West-Vlaanderen was het wachten geblazen tot de elektrorockers van start gingen, en om vijf voor tien was het zover. Met enkele valse noten van Mickael Karkousse werd de set op gang getrokken en kregen we de luidste gitaren van de dag voorgeschoteld. Op de valse start na werd het Minnewaterpark omgetoverd tot een heuse danspartij, waarbij niemand zich kon weerhouden om volledig los te gaan. “Endless” scheurde door de boxen en wie nog niet aan het dansen was, zou door de omringende feestvierders aangestuurd worden om volop mee te gaan. Het was niet de eerste keer dat GOOSE het Brugse podium mocht betreden en we begrepen meteen waarom. De mannen zitten al lang in het vak en weten perfect wat voor een show ze moeten geven.

Ondanks dat er niet veel nood was om babbeltjes te slaan, kregen we hier en daar een dankwoordje, maar iedereen was hier met één reden: hard beuken op de muziek van GOOSE. “Fear of Letting Go” zorgde voor een eerste hoogtepunt en alles wat we daarna voorgeschoteld kregen, overtrof hetgeen we ervoor zagen. “Can’t Stop Me Now” en “British Mode” zetten de keelgaten van het publiek wijd open en toen was het al duidelijk dat iedereen met een schorre stem naar huis zou gaan. Afsluiten kon dan ook niet anders dan met “Synrise”, dat Mickael als een ware orkestleider liet inluiden door het koor dat zich gevormd had doorheen het hele park. Voor we het wisten, zat de set er alweer op en keek iedereen in het rond om te zien of we allemaal hetzelfde hadden meegemaakt. We zagen, ervaarden en dansten. En hopelijk mogen we dat snel opnieuw doen.

Arsenal

Arsenal mag zich na gisterenavond lid maken van de Five-Timerclub van Cactusfestival. Dat het een graag geziene gast is, was duidelijk na de bevraging van Kristen Lemaire over wie er de vorige keer ook bij was. Groot jolijt langs alle kanten en de grote groep resterende festivalgangers was klaar voor de afsluiter van dag één.

Beginnen met je bekendste hit; het is vaak een gewaagd gegeven omdat het niet altijd duidelijk is wat er nadien zal volgen. Arsenal trok zich daar niets van aan en begon dan ook met “Melvin”. Niemand maakte zich zorgen over wat er zou volgen, want we waren er allemaal zeker van dat het een feestje zou zijn. Frontman John Roan bedankte Cactus voor het vertrouwen en het publiek voor de enthousiaste danspassen die het na al die jaren nog steeds in zijn mars heeft voor de Belgische band. Voor “Saudade” vroeg hij het Minnewaterpark om hulp, zodat hij het allemaal naar een hoger niveau kon tillen. Zo gezegd, zo gedaan: het park ging helemaal uit zijn dak en gaf het beste van zichzelf.

Middenin de set kregen we even een heel andere sfeer wanneer een van de backingvocalistes haar plaats in de spotlights mocht nemen en “Temul (Lie Low)” bracht. Van uitgelaten gevoelens naar onheilspellende dromen; Arsenal nam iedereen mee in zijn verhaal. Naarmate de set vorderde, viel het wel op dat het volk zijn enthousiasme wat kwijt was en de vermoeidheid de bovenhand nam. Als het aan de mannen van Arsenal zelf lag, zouden we heel de nacht doorgaan. “Longee” en “Estupendo” gaven nog enkele laatste stevige dansmomenten, om uiteindelijk af te sluiten met “Lotuk”. De zomerse vibes van Arsenal waren de perfecte afsluiter van een hete dag en al dansend kropen we ons bed in terwijl de tonen van laatsgenoemd nummer ons nog nazinderen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!