Wat betreft retro terug modern en fris laten klinken, zijn er maar weinigen die hun stiel zo vastberaden uitoefenen als Yves Tumor. Zijn experimentele drive en liefde voor psychedelische ondertonen werd op heerlijke wijze gepuurd in iets meer poppy en rechtstreeks op Heaven To A Tortured Mind. De eigenwijsheid bleef echter overeind en dat album werd niet zonder enige merite vergeleken met ‘once in a generation’–artiesten als David Bowie en Prince. Deze Praise a Lord Who Chews but Which Does Not Consume (Or Simply, Hot Between Worlds), het eerste album sinds die doorbraak, is dan weer een nog verdere distillatie van het gouden recept dat alchemist Yves Tumor vond.
Opener “God Is a Circle” lijkt de eerste stap te zijn in dat verbeterd recept. Tumor legt met wat verbazingwekkend sobere vocalen aan, terwijl een berekende drumbeat het tempo bepaalt. De rechtdoorzee manier van praatzingen bouwt een soort duistere spanning op, en dat terwijl de muziek zelf bijna Britpop te noemen is. Ook “Lovely Sewer” zoekt oppepperige oorden op en is instrumentaal niet ver verwijderd van pakweg een New Order, met zijn doffe, punchy drums en glitterende synths. Tumor verbasterd deze schijnbaar eenvoudige genres wel en steekt ze vol instrumentale ruis en psychedelische uitwijdingen.
“Meteora Blues”, bijvoorbeeld, begint met een akoestische intro waarover je even goed de eerste lijnen van “Wonderwall” over zou kunnen schreeuwen, maar gooit het wat later over een compleet andere boeg. Net zoals op de opvolger “Parody” komt er, net wanneer je denkt het album wat in de mot gekregen te hebben, zwaar en ondoordringbaar gitaarspel opzetten voor een post-hardcore tussenstuk, vooraleer het nummer weer de rust in duikt.
Een van de wildste en meest losse nummers hier, “Heaven Surrounds Us Like A Hood”, gaat uit van een soort wazige gelukzaligheid, om dan toch met de minste moeite om te kunnen slaan in iets desolaat met een wrange nasmaak. Herkenbaarheid houdt nummers als dit toch in zijn greep, door de vaak rotsvaste structuur die de strakke drumbeats and begeesterende baslijnen brengen. Zo ook het sensuelere “Echolalia”, dat met zijn sterke drumgroove en bas wat flexibel rond die structuur heen danst.
Tumor laat nog steeds zijn duidelijke invloeden niet los, ontduikt ze allerminst, maar laat ze net in zijn voordeel werken. De synthfunk die Prince helemaal zijn eigen gemaakt heeft in de eighties, is op een nummer als “Operator” in een geëvolueerde vorm te horen. Niet helemaal overgenomen, maar de nadrukkelijke beat en de indrukwekkende baslijn zorgen voor iets even springerig, al worden die wel snel doorkruist door onbehagelijke synths. Het is echter in die licht manische stem dat Prince een tweede leven leidt in de muziek van Tumor. De openingslijnen ‘hello, is this the operator?’ hadden even goed uit een van die AI-stemnabootsers kunnen komen. Het is spijtig dat die hun opmars maken, maar zo onmiskenbaar is de gelijkenis met Prince’s flamboyante kreet met momenten. Het kan in dit geval alleen maar een compliment te noemen zijn, en bovenal passend bij wat instrumentaal gepresenteerd wordt.
Hoewel Praise A Lord Who Chews… vaak al op dat randje gebalanceerd heeft, plant Tumor af en toe zijn vlag wat permanenter in het terrein van de postpunk revival. De intro van “Fear Evil Like Fire” zou even goed vanop het laatste The Strokes-album kunnen zijn geweest, bijvoorbeeld. Tumor toont echter dat je met wat groove hét genre van de vaak zelfserieuze azijnpisser kan voorzien van ontplooiing, doordrenkt van enigmatische dynamiek en pit.
Genres als Britpop en postpunk leven vaak van de eenvoud, je neemt ze best ‘at face value’, waarbij die eenvoud net de bedoeling is en de catchiness veel gebreken opvult. Praise A Lord Who Chews… toont echter een goesting om die blauwdrukken te overstijgen en muzikale gelaagdheid met eenvoud te verenigen. Met andere woorden, eenvoudige muziek heeft daarmee nog niet simpel te zijn. De grenzen van die genres worden niet zozeer verlegd, als voorzien van een flink pak rekbaarheid. Ze breken niet, maar buigen naar de wil van Yves Tumor.
Hij heeft zich alleszins bewust gehouden aan een wat omlijnde structuur, waar een vers-refrein-vers-refrein sjabloon en constant aanwezige drumbeat de regelmaat erin houden. Maar dit werkt nooit in het nadeel. Waar hij op Safe in the Hands of Love kon zien wat er te bereiken viel in de grenzenloze wereld van het ‘experimentele’, zoekt Praise A Lord Who Chews… expliciet de benauwdheid van de genre-classificatie op. Het zijn enkel de rusteloze creatievelingen die zichzelf op deze manier in het nauw durven drijven, en die daarvan geen blok aan hun been maken. Integendeel, ze vinden een nieuwe bron van originaliteit. ‘There’s pieces of my heart that I can’t show / There’s parts of me I still don’t even know yet’ klinkt het op “God’s Circle. Dat belooft nog.
Twitter / Facebook / Instagram
Ontdek “God Is a Circle”, ons favoriete nummer van Praise a Lord Who Chews but Which Does Not Consume (Or Simply, Hot Between Worlds) in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
