Voor indieliefhebbers is eindelijk de grote dag aangebroken: de negende plaat van The National is beschikbaar! Vier jaar na het orchestrale (en wat ons betreft langdradige) I Am Easy To Find ligt er eindelijk nog eens een volwaardige langspeler van Matt Berninger, de gebroeders Dessner en Devendorf bij de platenboer. Het is niet dat de treurwilgen uit Ohio de afgelopen jaren hebben stilgezeten. Berninger bracht met Serpentine Prison een puike soloplaat, Aaron Dessner bracht samen met Justin Vernon een tweede plaat onder de dekmantel Big Red Machine, werkte met Taylor Swift aan haar succesplaten folklore en evermore en sleutelde met broer Bryce, zus Jessica en de Noorse singer-songwriter Rebekka Karijord aan Complete Mountain Almanac. Na al die sterke samenwerkingen keert iedereen eindelijk terug naar het vlaggenschip genaamd The National om First Two Pages of Frankenstein op de wereld los te laten.
De nieuwe lp kwam niet zonder slag of stoot tot stand. De pandemie en de bijhorende lockdowns hadden geen zachte uitwerking op de instabiele mentale toestand van Berninger waardoor hij langzaam verder weggleed in een depressie. Tot overmaat van ramp kreeg hij te kampen met een writer’s block. The National heeft sowieso al niet de reputatie van een vrolijke band te zijn en First Two Pages of Frankenstein is gezien de omstandigheden waarin ze werd gemaakt ook geen bonkende feestplaat. Desalniettemin is het album allerminst zwartgallig of deprimerend. Wij zouden eerder spreken van een warme treurigheid, een gevoel dat we stilaan vereenzelvigen met het vijftal.
De vooruitgestuurde singles hebben de afgelopen maanden al een mooi tipje van de sluier gelicht. Nummers als “Tropic Morning News” en “Eucalyptus” werden enthousiast onthaald, maar lieten ook uitschijnen dat er niet veel verandering op til was in de stal van The National. Nu First Two Pages of Frankenstein eindelijk beschikbaar is, kunnen we dat gevoel definitief bevestigen: de plaat is The National pur sang, met alle positieve elementen waarmee de band groot is geworden, maar aan de andere kant ook weinig gedurfde ideeën.
Zoals we van The National gewoon zijn, blijft de weemoedige stem van Matt Berninger de motor van de band. Hij zingt nog steeds fenomenaal en zal geen ziel onberoerd laten met z’n zalvende stem en warme bariton. Tekstueel laat hij bovendien heel wat meer in zijn ziel kijken dan op vorige platen. Zo gaat “Once Upon A Poolside” over de strijd om elke avond op het podium het beste van zichzelf te geven als frontman van een rockband terwijl hij door zijn depressie amper in staat is om normaal te functioneren. “Your Mind Is Not Your Friend” is natuurlijk ook een zinspeling op z’n wankele mentale toestand terwijl “New Order T-Shirt” dan weer heel wat liefdevolle referenties maakt naar z’n vrouw Carin Besser. Zelden liet Berninger zoveel in zijn kaarten kijken op een lp.
Ondanks de teneergeslagen teksten en treurige zang klinkt de muziek bij momenten luchtig. Zo zingt Berninger in het mooie “Ice Machines” hoe hij verdwaald is in de moderne samenleving, omringd door nutteloze toestellen en flikkerende lichtjes. Muzikaal wordt hij echter begeleid door speelse gitaartokkels en zachte strijkers waardoor het nummer eerder lichtvoetig dan deprimerend binnenkomt.
De gastenlijst op de nieuwe van The National is op z’n zachtst gezegd indrukwekkend; zowel Sufjan Steven, Taylor Swift als Phoebe Bridgers tekenden present om mee te zingen. Bridgers draagt met “This Isn’t Helping” bij aan het onmiskenbare hoogtepunt van de plaat. Wie het niet koud krijgt bij de melancholische piano, de pakkende tekst en de stralende harmonieën raden wij aan om dringend z’n hartkamer te laten controleren op leegte. Ook “The Alcott” (met Taylor Swift), het wanhopige scheidingsnummer “Eucalyptus” en de hoopgevende afsluiter “Send For Me” behoren tot de beklijvende hoogtepunten. “Grease In Your Hair” is dan weer een heerlijke, klassieke rocker met daverende drums en hakende gitaarpartijen. Samengevat: vintage The National.
Als we zoveel goeds te zeggen hebben over First Two Pages of Frankenstein, waarom schenken we dan niet de volle vijf sterren? Omdat de plaat net iets te veel binnen de gekende lijnen blijft kleuren en niet alle nummers even magistraal zijn. Zo is “Once Upon A Poolside” dan wel een ingetogen pareltje waarop Sufjan Stevens zorgt voor intrigerende backings, maar wij missen toch de grootse finale die het nummer verdient. Het lied is allerminst slecht of saai, maar het kabbelt iets te gemoedelijk verder om echt te beklijven tot op het bot. Ook de single “New Order T-Shirt” durven wij schoorvoetend zelfs bestempelen als ‘niet zo heel bijzonder’.
Zelfs al zouden Berninger en z’n maten hun best doen dan zouden ze nog geen slechte lp kunnen maken. De negende worp is dan ook zeker sterk en kwalitatief, maar voor ons mocht het mes nog net een tikkeltje dieper snijden. Het nieuwe album is gelukkig heel wat gebalder en aanstekelijker dan I Am Easy To Find maar toch missen wij een urgent, scherp randje en een vernieuwende insteek. Die zaken vonden we op hun laatste meesterwerk Sleep Well Beast wel terug.
Op First Two Pages of Frankenstein laat The National geen nieuw gezicht zien. Het album is wondermooi en biedt troost aan iedereen die nood heeft aan een warme knuffel, maar biedt geen grote vernieuwingen. De groep uit Ohio breidt gewoon een mooi nieuw hoofdstuk aan haar verhaal. Het maakt van First Two Pages of Frankenstein een zeer sterke plaat van een geweldige band, maar voorlopig nog geen nieuwe toevoeging aan hun rijtje van onmiskenbare klassiekers.
Op 29 september staat The National op het podium van de Ziggo Dome te Amsterdam, er zijn nog steeds kaartjes voor het concert beschikbaar.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “This Isn’t Helping” (feat. Phoebe Bridgers), ons favoriete nummer van First Two Pages of Frankenstein, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
