Je hebt van die artiesten die voor de release van hun album amper singles uitbrengen, zoals Miley Cyrus onlangs met Endless Summer Vacation deed, en dan heb je de Ellie Gouldings van deze wereld die vrijwel hun volledige plaat al online gooien voor de officiële release ervan. Gigantische hits, zoals ten tijde van haar tweede en derde album, zijn er niet terug te vinden op het nieuwe Higher Than Heaven, maar dat maakt de muziek niet perse minder goed natuurlijk. Grote verrassingen zijn er jammer genoeg niet meer terug te vinden op haar vijfde album, deels doordat we dus al negen van elf nummers te horen kregen, maar in vergelijking met Brightest Blue, haar vorige langspeler, herpakt de Britse zangeres zich wel en dat is dan weer positief.
Het zwoele doch uptempo begin van “Midnight Dreams” zorgt voor een leuke start van de plaat. Het is een liefdesliedje over iemand die de zangeres energie geeft en voor elektriciteit zorgt. De muziek geeft ons dan ook de energie om te dansen en onze lichaamselektriciteit over de dansvloer te laten razen. De toffe popsong is eveneens het eerste, maar verre van het laatste liedje waarbij de avond en nacht een grote rol spelen. Zo krijgen we op “Cure for Love” dat ze ’tonight’ geen gebroken hart heeft en met opnieuw wat disco-invloeden is ook dit een dancefloorfiller. Die lijn wordt nog maar eens doorgetrokken op “By the End of the Night“, waarbij Ellie Goulding wakker ligt van de liefde op alweer een dansbare wijze. Aan het begin van “Like a Savior” gaat het kort over slapen en vervolgens over hoe haar geliefde, vrij letterlijk, schittert en zo licht in haar duisternis en ziel brengt. Dat het soms wat melig is, daar moet je je bij popmuziek wel deels bij neerleggen. De teksten leunen nauw tegen elkaar aan en ook muzikaal liggen de songs dicht bij elkaar, maar het is wel een sterk eerste deel van Higher Than Heaven.
“Loves Goes On” is waar het Ellie Goulding voor het eerst echt tekort schiet. ‘My love goes on and on / And on and on and on (On and on and on) / My love goes on and on / And on and on and on (On and on and on)’ en zo gaat het maar voort. Veel liefde is er in de zang echter niet te vinden en in de muziek is de elektriciteit ook helemaal zoek. “Love Goes On” duurt net geen vier minuten, maar lijkt toch eeuwig door en door en door te gaan. Gelukkig komt er terug wat meer magie in de muziek bij “Easy Lover” en is de rap van Big Sean een toffe afwisseling met de rest van het album. Toch ontbreekt er een extra verrassingselement om dit lied te laten nazinderen en het repetitieve refrein helpt hierbij niet. “Waiting for It” is ook in hetzelfde bedje ziek, aangezien de titel tot vervelens toe wordt herhaald en we zitten tijdens het beluisteren vol ongeduld te wachten tot er iets spannends gebeurd. Dat de teksten soms melig zijn dat kunnen we aanvaarden, maar Ellie Goulding kiest op haar nieuwe plaat iets te vaak voor de ‘easy lyrics’ tot het niveau dat zelfs herhaling in de herhaling valt.
‘We’re lost in the moonlight’ klinkt het op “Higher Than Heaven” en zo duikt Ellie Goulding opnieuw de nacht in. De titeltrack zou eigenlijk een hoogtepunt van een album moeten zijn, maar opnieuw worstelt de Britse met de memorabiliteit van het lied. De titelsong lijkt ook niet goed te weten of het al dan niet een ballade is en gaat uiteindelijk geen enkele weg uit. Bij “Let It Die” is het wel meteen duidelijk dat dit opnieuw een dansnummer wordt en het is dan ook in spanning afwachten tot het lied voor het eerst losbreekt. Het voelt aan als dansen in neonlicht en is naast die eerste vier nummers misschien wel het hoogtepunt van de plaat aangezien de energie hier tijdens de refreinen helemaal goed zit, al konden de strofes wat beter verpakt worden. Albumafsluiter “How Long” heeft op zich ook een toffe energie, maar de – jawel, alweer – repetitieve tekst doet het geheel toch wankelen en zo kunnen we niet van een sterk einde spreken.
Als je tijdens het lezen van deze review vond dat we soms in herhaling vielen, wel, dan zijn we geslaagd in het overbrengen van hoe Higher Than Heaven aanvoelt. Dat er, voornamelijk tijdens het eerste deel, op verschillende manieren wordt verwezen naar de nacht zorgt wel voor een toffe samenhang tussen de dansbare songs. Dat de teksten daar niet bijster origineel zijn zien we daar nog door de vingers, maar na verloop van tijd begint Ellie Goulding heel vaak korte stukjes tekst te herhalen en gaat het zo soms ongeïnspireerd aanvoelen. Ook wanneer dat dit niet het geval, ontbreekt er soms een extra hook die de liedjes nog steviger in hun schoenen doet staan en er doet uitspringen. Highter Than Heaven is dus geen hemels album, al bevat het wel een reeks toffe disco-achtige nummers waarvan je vrolijk wordt.
Ellie Goulding speelt op 31 oktober in Cirque Royal te Brussel, laat die datum je inspireren tot een leuke outfit.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “By the End of the Night”, ons favoriete nummer van Higher Than Heaven, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
