Miley Cyrus is al enige tijd een popster met een rock-‘n-rollattitude. Zonder het te linken aan rockmuziek, heeft Cyrus de afgelopen tien jaar zeker en vast naam gemaakt vanwege haar tegendraadsheid, het losbreken van verwachtingen en haar goesting doen. Bangerz blaast in september tien kaarsjes uit en iedereen herinnert zich nog de videoclip van “Wrecking Ball“, de foam fingers en het twerken op de VMA’s. De uitdagende, flashy popmuziek werd opgevolgd door een fris, luchtig countrygeïnspireerd album en daarna trok de voormalige kinderster haar leren vest aan om een rockalbum te maken. Op Plastic Hearts liet Cyrus zich inspireren door haar gebroken hart en grootheden als The Rolling Stones, terwijl ze ook duetten zong met Billy Idol en Joan Jett. Op het achtste studioalbum van de Amerikaanse krijgen we een minder uitgesproken stijl te horen en dat is meteen de grootste tekortkoming van Endless Summer Vacation.
Wie de afgelopen maanden in een straal van vier meter van een TikTok-mens of radio is geweest, heeft ongetwijfeld “Flowers” al horen passeren. Wie het lied nu nog niet beu is, kan er Endless Summer Vacation mee beginnen én eindigen. De singleversie opent het album en blijft op zich wel een tof popnummertje, maar het wordt al gauw wat eentonig. De demo, die op het einde terug te vinden is, klinkt veel rustiger, puurder en is minder plat. Bij het beluisteren van die originele versie denken we ondertussen: ‘alweer’, maar bij de demo krijgen we wel kippenvel. Na de originele versie van “Flowers” volgt “Jaded” en daar is het vooral de krachtige stem van Cyrus die opvalt. De upbeat refreinen worden afgewisseld met tragere en melancholische strofes, en door die afwisseling tussen de twee komt de boodschap van het lied niet helemaal over. Misschien moeten we ook hier wachten op een kalmere versie, waarin de pijn in Miley’s stem (en hart) meer naar voren komt.
Wat verder botsen we op de eerste samenwerking op Endless Summer Vacation en het is er eentje met Brandi Carlile. Nu ja, samenwerking is misschien een groot woord, want meer dan wat backingvocals zat er niet in voor Carlile. Muzikaal worden er vreemde beats gecombineerd met wat gitaar- en pianospel, maar het voelt al gauw wat geforceerd aan. Er wordt naar het einde toe wat geëxperimenteerd met elektronische geluiden en dat klinkt dan wel weer interessanter. Ook Sia is eigenlijk amper te horen op “Muddy Feet” en het is uiteindelijk weer Miley’s ruige stem die hier met de aandacht gaat lopen. Muzikaal zitten er hier opnieuw zeker enkele toffe stukjes in, maar er ontbreekt een finale sucker punch waarbij de zangeres helemaal los kan gaan.
Een van de hoogtepunten is “Handstand”. Bij de titel alleen al krijgen we trauma’s naar de lessen lichamelijke opvoeding uit het middelbaar, maar het lied doet al die horrorherinneringen zo wegstromen. Het is een elektronische koortsdroom die ergens in dezelfde lijn ligt als verborgen parel “Lighter” en voelt heel bevrijdend aan. “Handstand” is zeker een vreemde eend in de bijt, met gesproken intro en instrumentale interlude waarin Cyrus haar stoute schoenen toch eventjes lijkt aan te trekken. Het is een van de weinige nummer die echt opvallen en heeft als enige minpunt dat het misschien wel dubbel zo lang mocht zijn, al had het dan zeven minuten geduurd. Geen lelijk eendje, maar een neon in slow motion vliegende zwaan.
“River” is een van de betere popsongs op het album en (wellicht niet toevallig) de nieuwe single van de plaat. Het refrein is catchy en na een halve luisterbeurt zingen we ‘You’re just like a river’ al zonder nadenken mee. Het is een toffe popsong, die opnieuw dat beetje meer mist om helemaal geslaagd te zijn. Je kan probleemloos dertig seconden gebruiken in een video op TikTok, maar het volledig nummer is wel wat eentonig en het duurt dan nog niet eens drie minuten. “Violet Chemestry” heeft dan weer wat meer te bieden, doordat het dynamische lied muzikaal wat meer gelaagdheid en details bevat. Hiervoor zat Cyrus aan de schrijftafel met onder meer Sia en James Blake, en het is een van de weinig nummers waarop er echt een climax bereikt wordt.
Ook op “Wildcart” lijkt Cyrus haar stem meer los te laten, maar de muziek ondersteunt haar niet genoeg en zo blijft er wederom potentieel liggen. Bovendien is het alweer iets te eentonig en vooral te braaf. “Island” is dan weer geschikt als liftmuziek en doet ons afvragen waar die ‘fucking foam finger’ heen is. Het rebelse dat de afgelopen tien jaar aanwezig was, werd ingeruild voor popliedjes zoals er al duizenden geschreven werden. Gooi met een steen in een willekeurige hitlijst en je hebt drie nummers geraakt die ongeveer hetzelfde klinken als sommige nummers op Endless Summer Vacation.
We leerden Miley Cyrus kennen als Hannah Montana, maar het daarrond hangende imago sloeg snel om naar dat van een edgy popster om daarna met akoestische gitaren aan de slag te gaan en uiteindelijk eventjes een echte rockster te worden. ‘Best of all worlds’, zou Hannah Montana zeggen, maar keer op keer was het wel echt gewoon Miley Cyrus die haar ding deed los van de trends. Op Endless Summer Vacation komt daar een einde aan, want hier gaat de voormalige rebel gewoon mee met de trends van nu en zo verdrinkt ze in een zee van TikTok-deuntjes. Er zijn heel wat momenten waarop we denken ‘dit hebben we al eerder gehoord’, maar dan zijn er evengoed momenten waarop de ruwheid waar Miley Cyrus bekend voor staat toch eventjes doorschijnt. We kunnen ons wel vasthouden aan die momenten, maar dat maakt Endless Summer Vacation zeker niet zo goed of opvallend als Bangerz of Plastic Hearts.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Handstand”, ons favoriete nummer van Endless Summer Vacation, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
