Eerder dit jaar bracht Ellie Goulding ter ere van het tienjarige bestaan van haar debuutalbum een nieuwe versie van Lights uit en dan pas beseften we dat de muzikante al ruim tien jaar meegaat. De Britse bracht in 2012 Halcyon uit en een jaar later volgde daarvan een herwerkte versie. Met dat album wist de zangeres veel aandacht te winnen. Op die langspeler vinden we verschillende hits terug, zoals “Anything Could Happen“, “I Need Your Love” en uiteraard “Burn“. Ook op Delirium uit 2015 vinden we enkele zeer bekende nummers terug. Zo maakten “Something In The Way You Move“, “On My Mind” en “Love Me Like You Do” de muzikante nog bekender. Ellie Gouldings naam lag jarenlang op de lippen van iedere presentator van popradiozenders, maar na het derde album werd het een tijdje stil.
In 2018 werd die stilte doorbroken met “Close To Me” (met Diplo en Swae Lee) en een jaartje later kregen we ook “Hate Me” (met Juice Wrld) en “Sixteen” te horen. Deze drie nummers worden nu samen met twee nieuwe gecombineerd op EG.0. Die vijf nummers (en een overture) vormen een soort van B-kant voor Ellies derde album Brightest Blue. Het enige grote verschil tussen de A- en B-kant is dat er op EG.0 bijna alleen samenwerkingen te vinden zijn en op Brightest Blue slechts eentje. Als de nummers met onder meer Lauv (op “Slow Grenade“) en Blackbear (op “Worry About Me“) zich tussen de solonummers hadden gepositioneerd, zou het geheel veel gevarieerder en krachtiger zijn overgekomen.
Een ingetogen piano, Gouldings herkenbare stem en wat achtergrondgeluiden openen het album. Het startschot wordt gegeven door Goulding en serpentwithfeet op “Start”. Langzaamaan wordt er gewerkt naar een climax die gerust nog groter had mogen zijn. Vanaf het begin lijkt het alsof de muzikante niet meer voluit durft te gaan en het op veilig speelt. Zo ontbreekt “Power” aan ‘power’ en voelt het aan als een flauw afkooksel van “Be The One” van Dua Lipa. De kracht van Lipas hit ligt hem net in het hoge tempo waardoor het een catchy nummer wordt. Wanneer we vergelijken met nummers als “Figure 8” en “Lights“, dan is het eerste waaraan we denken de energie die die nummers uitstralen. Stilzitten was toen onmogelijk, terwijl het nu haast een evidentie lijkt.
Na drie nummers en een interlude lijkt Goulding pas echt vertrokken. Op “Love I’m Giving” komen de emoties voor het eerst echt over en straalt de muzikante kracht uit. Het nummer bouwt op naar een climax, maar eist vanaf het simpele begin al de aandacht op. Was het een smakeloos voorgerecht en is het hoofdgerecht wel lekker? Even lijkt het zo. Op “New Heights” worden simpele beats gecombineerd met strijkers, waardoor het nummer een eigen karakter krijgt en ietwat sexy aanvoelt. Wanneer de stem van Goulding de hoogte ingaat, wordt de sfeer nog wat zwoeler, maar het tempo ligt ook deze keer net te laag om te overtuigen. We geraken met Ellie in een bepaalde sfeer (die wat doet denken aan “Love Me Like You Do”), maar het mag wat pittiger en met meer passie.
Die strijkers keren samen met een piano terug op “Woman”. Het nummer is een ballade over hoe ze bepaalde zaken liever aan het toeval overlaat in plaats van het recht in eigen handen te nemen. Goulding gaat richting de gevoelige snaar hier, maar weet ze niet te raken zoals ze dat deed op bijvoorbeeld “How Long Will I Love You” twee albums geleden. Op “Woman” zingt Goulding over een relatie die recentelijk ten einde liep en “Flux” speelt zich iets later af. Nog steeds verliefd op het idee van samen zijn, maar deze keer staat de zangeres er wel en weet ze haar gevoelens en gedachtegang over te brengen. Dit nummer is er wellicht eentje dat door de fans gekoesterd zal worden.
“Wine Drunk” is een interlude die een zekere spanning doet ontstaan door de robotachtige stem en minimale instrumentatie. Het korte nummer zou een intro kunnen zijn voor het lied dat erna komt, zoals het geval was met “Intro” en “Aftertaste” op Delirium, maar niets is minder waar. Na het interlude vervalt Ellie in een nummer waarop de akoestische gitaar de rode draad vormt. Er komt onder meer een drumpad bij waardoor ook “Bleach” een smakeloos poplied wordt. Het idee achter dit nummer is hetzelfde als bij “Halcyon” en toen slaagde Goudling er wel in de luisteraar mee te nemen. Met de titelsong en eveneens afsluiter van de A-kant gaan we wel even ergens heen. Het nummer doet lichtjes terugdenken aan bijvoorbeeld “Anything Could Happen” en zo sluit de A-kant af met een nummer met eigenheid, iets dat doorheen dit album niet al te vaak aan bod komt.
De nummers op Brightest Blue missen persoonlijkheid. Veelal zijn ze redelijk algemeen en op de stem van Ellie na is er niet echt iets dat er typische Gouldingnummers van maakt. In het verleden pinde de muzikante zich niet vast op één genre voor een album, maar doordat ze in de meeste nummers een zekere emotie, passie en een dosis energie wist te steken, was dit niet erg. Emotie, passie en energie zijn op Brightest Blue vaak ver te zoeken, ondanks dat er enkele mooie popsongs op staan, zoals “Tides”. Muziek kan een kleur uitstralen en zo gaf Taylor Swift terecht de naam Red aan haar vierde album. Dat Ellie Goulding haar vierde album als helderblauw omschrijft is een minder rake omschrijving. Grauwgrijs is wel passend.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Kan je aub dit album opnieuw beluisteren want ik kan niet geloven dat je dit album zo’n slechte score geeft… de eerste 13 nummers zijn prachtig en uniek tegelijk alles past na elkaar en het is zo cohesief. Ik snap niet waarom je zegt dat ze de nummers van haar ego part tussen de originele nummers had moeten plaatsen, die nummers passen TOTAAL niet bij dat deel??? Brightest Blue is perfect behalve Wine Drunk kon beter… Kan je het album opnieuw beluisteren want alle andere reviews zijn positief en dit album verdient beter!!
Hi, als je commentaar geeft op een album doe dan ook je research achter het album. De reden dat dit minder “poppie” is is omdat Goulding hier haar eigen stem en eigen ding heeft met mogen doen. Bij het delirium album werd ze naar die richting geduwd dat ze zelf niet volledig naar toe wou. De reden dat Goulding ook een break heeft genomen is om tot rust te kunnen komen. Om zelf op haar plooi te komen. Haar succes kwam op bepaalde momenten uit onverwachte hoeken en hier wou ze tijd om dit een plek te geven. Daarnaast heeft ze heel veel tijd ingezet op haar activisme en vrijwilligerswerk. Alsook is dit album HAAR volledige eigen ding. Wat je vaak over andere artiesten niet meer kan zeggen. Ze doen wat heb word opgelegd en zei heeft hier haar volledige eigen touch aan gegeven. Ze heeft hier dan ook vele jaren aan gewerkt en wou het dan ook niet uitbrengen tot ze zelf volledig tevreden was. Haar EG.0 is dan ook bewust op een aparte ‘B’ side gezet omdat dit voor haar ook leuk is om te doen maar niet 100% haar is. Het is haar alter ego. En als laatste is het “CLOSE TO ME” en niet “close”.