Tamino @ Vorst Nationaal: De prins speelt op zeker

In december wist Tamino maar liefst driemaal het Koninklijk Circus uit te verkopen, daarmee werd al gauw duidelijk dat de Antwerpenaar met Egyptische roots de relatief kleine zalen stilaan ontgroeide. Meer nog, met zijn langverwachte tweede plaat Sahar, trekt hij inmiddels de wereld rond en is het eerder een cadeautje wanneer hij zijn thuisland nog een keer bezoekt. De samenwerking met Angèle en de daarbij horende videoclip gooide nog wat olie op het vuur en dus staat de carrière van Tamino in vuur en vlam. In Vorst Nationaal kan hij zijn sterrenstatus definitief waarmaken, want als kleine liedjes ook daar overeind blijven, dan ben je een groot artiest.

De moeilijke taak om de vroege vogels op te warmen, was weggelegd voor Dienne. De Belgische multi-instrumentaliste was niet aan haar proefstuk toe en stelde op compacte wijze haar debuutplaat Addio voor. Op die manier gaf ze een kijk in hoe haar hoofd in 2020 klonk en dat bleek nogal duister, versplinterd en dramatisch te zijn. Sentimenten die we allemaal deelden toen we week na week te horen kregen dat een volgende persconferentie nieuwe veiligheidsmaatregelen zou aankondigen. De moeilijk in hokjes te plaatsen experimentele muziek van Dienne gaf ons dan ook niet meteen een veilig gevoel, maar speelde vooral in op het onheilspellende, wrange gevoel. Als een soort priesteres sprak ze haar onderdanen toe, terwijl een steeds groter wordende storm zich boven de hoofdstad vormde. We zagen een sterke performance die helaas overstemd werd door de gesprekken van onze buren, maar dat hoefde de pret niet te drukken.

Om iets over negen begon de ster van de avond vervolgens aan zijn doortocht en dat op nogal gedurfde, intieme manier. Zonder enige vorm van muzikale begeleiding, op zijn eigen instrument na, bracht hij een naakte versie van “A Drop Of Blood”. Nog voor de beste man een woord gezongen had, was het al duidelijk dat iedereen uit de hand van de Antwerpenaar at. De toon voor de avond was daarmee meteen gezet en we waren wellicht niet de enige met kippenvel. De Midden-Oosterse toonladders zorgden voor een betoverend gevoel en wekten meer dan eens de illusie op dat we in een prachtig sprookje vastzaten. Nu zou dat ook niet meteen het eind van de wereld geweest zijn.

Als het team van Tamino ergens goed over nagedacht heeft bij de voorbereiding van deze tour, dan is het wel de lichtshow. Warme oranjerode tonen hulden de artiest in een tikkeltje mysterie en dat maakte dat we nog meer wilden weten wat er in zijn hoofd omging. Doorheen zijn set wisselde Tamino regelmatig de bezetting op podium, eens solo, dan weer met (een deel van) zijn band. Op die manier toonde hij dat de nummers in elke mogelijke gedaante overeind blijven en we moeten het hem nageven: dat is ook wel degelijk zo. Zo konden we naast de klassieke instrumentatie ook genieten van de klanken van de oed en ney, respectievelijk snaar- en blaasinstrumenten die weinig voorkomen in Westerse muziek. Ondanks dat, viel toch op dat de songs waarbij Tamino zich door zo veel mogelijk mensen liet omringen het best tot hun recht kwamen. Of de omvang van de zaal daar voor iets tussen zat? Wellicht. Op deze momenten had hij net iets meer beweegruimte en zagen we hem zichtbaar ontspannen.

“The Flame” leek de set pas echt op gang te trekken en daarmee is Tamino een beetje een dieselmotor. Bij momenten werd er iets steviger uitgepakt, werd het geheel muzikaal net wat meer opgevuld en het waren die momenten die wat spanning brachten. Ook het prachtige “Fascination”, dat gehuld werd in een verleidelijk licht, zette diezelfde toon verder. Toch hadden we het gevoel dat het tempo meermaals uit de set gehaald werd door de gekozen volgorde van songs. Zo werd “Sunflower” naar het eind verplaatst en kregen we daardoor blokjes die heel sterk waren en blokken die ondanks bijzonder goed uitgevoerd, toch nét niet helemaal wisten te overtuigen.

Ondanks dat we stiekem hoopten op een verrassing, hoeven we Tamino ook niet kwalijk te nemen dat hij kiest voor zekerheid. Wanneer Belgische artiesten het goed doen in het buitenland, heerst er altijd een soort gedachte dat een thuiswedstrijd extra bijzonder moet zijn en alles moet overtreffen. Tamino bewees echter dat dat niet hoeft, dat je mag vertrouwen op je muziek en gaf het publiek tussen de songs door vaak niet meer dan een knikje of een ‘merci’. Met “Ashes” kregen we een nieuwe song te horen die eigenlijk niet zo heel anders klonk dan wat we reeds op Sahar voorgeschoteld kregen. De vraag om geen video-opnames te maken van het lied, werd vrij goed ingewilligd, al zagen we in de tweede helft toch wat telefoontjes bijzonder voorzichtig de lucht in gaan.

Inmiddels heeft Tamino genoeg materiaal om een rijk gevulde set op te bouwen en dat kregen we dan ook. Zo passeerden bijna alle titels van Sahar de revue, maar ontbraken grote successen als “Indigo Night” en ook “Habibi” niet. Meer zelfs, naar het einde toe probeerde hij oud en nieuw werk met elkaar te verenigen en dus kregen we in de toegift niet alleen een soloversie van “My Dearest Friend And Enemy” te horen, maar keerde hij met “Smile” ook terug naar de begindagen. Ondanks de zekere melancholie en dramatiek die de muziek rijk is, stuurde de muzikant ons uiteindelijk toch met een glimlach op het gezicht naar huis.

In Vorst Nationaal speelde Tamino iets te vaak op veilig, maar kwam hij vooral de kroon waar hij recht op had opeisen. Muzikaal zagen we een zeer sterke show die zelfs de akoestische uitdagingen van de zaal wist te omzeilen en kwamen zowel oude als nieuwe fans aan hun trekken met een gevarieerde setlist. De komende weken trekt Tamino door het Noord-Amerikaanse continent, maar deze zomer kan je hem aan het werk zien op onder meer Rock Werchter, Cactusfestival, Les Solidarités en Lowlands.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

A Drop Of Blood
The Longing
Fascination
The Flame
Persephone
You Don’t Own Me
Ashes
Cigar
Oldest Devotion
Indigo Night
First Disciple
w.o.t.h.
Sunflower
Habibi

My Dearest Friend And Enemy
Smile