MIKA @ Vorst Nationaal: Ca-ching!

MIKA’s Europese uitstraling werd gekenmerkt door zijn vloeiende beheersing van het Italiaans en Frans. Hij liet zijn vlot Frans voor het eerst horen op zijn recente album Que Ta Tête Fleurisse Toujours. Tegen onze verwachtingen in was het opvallend dat Vorst Nationaal al vol zat toen we aankwamen om MIKA aan het werk te zien. Er werd niets vermeld in de communicatie van het evenement, maar de discoset van de dienstdoende dj was een ideale reden om de Paasbrunch rustig af te sluiten met wat swing. De uptempo discohitjes waren voorspelbaar, maar de dj gaf er toch een interactieve draai aan door handmatig het tempo en het volume te veranderen. Van achter de schermen kon MIKA wellicht al zien hoe het publiek graag vermaakt wilde worden, en dat zou alleen maar toenemen gedurende de rest van de avond.

© CPU – Marvin Anthony

Toen de gordijnen opengingen, leek het alsof de duivel zelf opgesloten zat in zijn kooi en op Paaszondag maar één missie had: dansend de tralies wegvijlen. Het Franse “Bougez” kreeg als opener een uitbundige opbouw die het verdere verloop van de show bepaalde. MIKA leeft voor de aandacht van zijn publiek en stelde niet teleur. Samen met zijn vierkoppige band – volledig in het roze gekleed – nam hij Vorst mee op een reis van meer dan twee uur vol extravaganza. Ondanks zijn fysieke uitbundigheid viel het op dat er vaak een tape meeliep. Of hij altijd live zong, daar konden we slechts naar gissen want zijn micro was met momenten redelijk ver van zijn zangorgaan te bespeuren. De beweegbare podiumelementen zorgden er echter voor dat de bandleden niet op de achtergrond verdwenen. Hoewel MIKA hun namen niet noemde, was de muzikale regie in professionele handen.

Elke track kreeg zowel muzikaal als productietechnisch een theatrale draai. Zelfs de minst avontuurlijke, recente nummers zorgden zo voor de nodige opwinding. Alsof we nog niet genoeg waren opgewarmd door de hitte, maakte de flamboyante frontman speelse, sexy opmerkingen. “Sweetie banana” was daarvan het meest expliciete voorbeeld. MIKA pelde als het ware het publiek af en doopte hen vervolgens tot zijn legioen “l’enfants terribles”. Bereid als duizenden mensen waren, gingen alle armen de lucht in of lieten ze vanuit de tribunes de arena vibreren door met hun voeten te roffelen. Zo werden we volledig ondergedompeld in het overdonderende geluid van “Underwater”, dat anders zo ingetogen kon zijn en werd uitgespeeld als een stadionhymne. Hetzelfde gold voor de klassieker “Relax, Take It Easy”, die gepaard ging met MIKA’s hoge sprongen en funky gitaren.

© CPU – Marvin Anthony

Het Studio 100 Pop-Up Theater was voor deze gelegenheid in Vorst in plaats van Puurs. Technische mankementen kunnen altijd gebeuren, maar de bombastische opbouw naar “Grace Kelly” eindigde in mineur toen de geluidsinstallatie uitviel. De fervente danspassen moesten nu wijken voor zijn welbespraaktheid. MIKA stond stevig in zijn schoenen en liet het spektakel vlot doorgaan zonder enige terughoudendheid. Bij “Big Girl (You Are Beautiful)” veranderde hij in een vlinder die vanaf het podium tot aan de tribunes het publiek recht in de ogen keek. Daarna sloot hij zichzelf op in een kringetje met een select groepje fans die via ingezonden pancartes deel mochten uitmaken van de show. Hun geluk kon niet op en de zanger leek voor hen precies een engelenbewaarder te zijn. De aanwezigheid van de witte vleugelpiano versterkte dat gevoel.

In Club Apocalypso hadden we echter geen vleugels nodig om van de grond te komen. Vorst veranderde voor meer dan dertig seconden in een zweterige discotheek uit een exotisch oord. Door zich volledig te wijden aan fysieke uitbundigheid, had hij de minimale pyrotechnische effecten beter achterwege kunnen laten, of in plaats daarvan de nodige gastzangeressen kunnen uitnodigen voor “Happy Ending”. We hoefden onze zakdoeken er niet bij te pakken. De show was nog lang niet voorbij. “Love Today” was met zijn rockende outro het equivalent van Robbie Williams’ “Let Me Entertain You”, dat eerst werd opgefleurd door de opzwepende beat van New Order’s “Blue Monday”. MIKA zette zo de poprollercoaster denderend voort, maar racete ook tegen de tijd.

© CPU – Marvin Anthony