Als je circa 2013 behoorlijk veel tijd doorbracht op het inmiddels stervende blogplatform Tumblr, dan weet je vast nog wel dat het praktisch onmogelijk was om te ontkomen aan The 1975. De Britten waren razend populair op de website en frontman Matthew Healy werd samen met niemand minder dan Alex Turner een beetje beschouwd als het collectieve vriendje van heel Tumblr. De band wist echter niet alleen indruk te maken in bepaalde krochten van het internet, maar kreeg daarbuiten ook veel aandacht door hun interessante alternatieve popmuziek. Ondertussen zijn we zo’n decennium verder en is het eigenlijk nog steeds best lastig om aan The 1975 te ontkomen. Het Manchesterse viertal is namelijk in de afgelopen tien jaar uitgegroeid tot een van de grootste, vaste waarden in het moderne muzieklandschap en siert nog steeds allerlei grote podia.
We moeten alleen toegeven dat we soms niet helemaal snappen dat The 1975 er vandaag de dag nog steeds is. Kijk, het titelloze debuut uit 2013 was ijzersterk en vooruitstrevend, en ook diens opvolger, I Like It When You Sleep, for You Are So Beautiful yet So Unaware of It, uit 2016 was ook een zeer fijn popalbum. Toch sloegen ze met de twee langspelers daarna flink de plank mis. De heren leken in 2018 de rode draad verloren te zijn op A Brief Inquiry Into Online Relationships en hadden die twee jaar later nog steeds niet teruggevonden op Notes On A Conditional Form. Dat The 1975 na twee van zulke slaapverwekkende, verwarrende en zelfs pretentieuze albums nog steeds kan rekenen op zijn enorme fanbase is iets dat wij niet kunnen verklaren. Onze hoop om hier desondanks een verklaring voor te vinden, is gevestigd op alweer het vijfde album van de Britten, Being Funny in a Foreign Language. Wat deze plaat alvast gemeen heeft met de voorgangers? Een veel te ingewikkelde titel.
Wat Being Funny in a Foreign Language juist anders maakt dan die twee teleurstellende eerdere albums, is dat er doorheen dit album wel sprake is van een rode draad. Healy’s enorm grote verlangen naar liefde vormt het overkoepelende thema. Hij wil verliefd worden, betekenisvolle relaties aangaan en geliefd worden in iedere zin van het woord. Liefde is verre van een stom onderwerp om muziek over te maken. In feite zijn we er zelfs van overtuigd dat een paar van de beste nummers ooit over de liefde gaan. Toch exploreert de zanger zijn behoefte op een manier waar we ons eigenlijk alleen maar aan kunnen irriteren. Zijn wanhoop is lachwekkend onvolwassen voor een man die inmiddels de dertig gepasseerd is en zijn argumenten behoorlijk manipulatief. “Oh Caroline” klinkt bijvoorbeeld als een lief, dromerig liefdesliedje, maar in het nummer smeekt hij die Caroline hem een kans te geven omdat hij suïcidaal is. Ook op de oersaaie ballad “When We Are Together”, waar het album mee eindigt, zaagt de leadzanger van The 1975 weer over het feit dat zijn mentale gezondheid alleen kan verbeteren als hij samen met zijn ideale romantische partner is. Healy hoeft ons collectieve vriendje niet te zijn als zijn idee van liefde een ongezonde afhankelijkheid is waarin je voortdurend verantwoordelijk bent voor zijn psychische welzijn.
Niet ieder liefdesliedje op Being Funny in a Foreign Language is zo problematisch. Hoewel dit nummer niet het meest bijzondere is dat The 1975 ooit maakte, is “I’m In Love With You” een prima, catchy popsong met een hele fijne outro. Ook het interessantste nummer van de plaat, “Looking For Somebody To Love”, gaat over Healy’s wens om geliefd te worden, maar doet dat niet op een twijfelachtige wijze. De song wordt gedomineerd door aanstekelijke synths die ons teleporteren naar de jaren tachtig en kent een ontzettend hoog meezinggehalte. Wij denken dat het nummer live daarom nog wel eens een succesje zou kunnen zijn.
Een ander probleem met Being Funny in a Foreign Language zijn Healy’s eigen pretentieuze teksten. Als je bekend bent met The 1975, dan weet je ondertussen ook wel dat dat er een beetje bij hoort, maar op dit nieuwste album ergeren we ons hier groen en geel aan. Misschien is dat omdat de band op muzikaal niveau niet compenseert voor het gezaag van hun frontman, misschien omdat Healy gewoon ontzettend irritant is. Op openingstrack “The 1975” poogt de Brit diepgaande, maatschappelijke kritiek te geven, maar hij lijkt niet verder te kunnen komen dan te zeuren over jonge mensen die Aperol drinken. Als we vier minuten lang met onze ogen konden rollen, dan deden we dat tijdens “The 1975”. De eerdere single “Part Of The Band” is ook een beetje het slachtoffer van de pseudo-intellectuele gedachtegang van de zanger. Hier vinden we dat echter minder erg. Als single was deze misschien niet de boeiendste, maar op het album is het nummer een stuk meer geslaagd en voelt de plotselinge switch naar een dromerige, akoestische gitaar als een welkome, muzikale twist. Op het folksy, catchy “Wintering” bekritiseert Healy zijn thuissituatie rond de kerstdagen. Ook weer op een ietwat pretentieuze manier, maar hier kunnen we er wel een beetje om gniffelen.
Als The 1975 op Being Funny in a Foreign Language niet lijdt onder Healy’s twijfelachtige kijk op liefde en de wereld zelf, dan is de band vooral bezig met slaapverwekkend saai zijn. Wij weten dat het Britse kwartet absoluut de capaciteiten heeft om interessante alternatieve pop te maken, maar dat experimentele lijkt verleden tijd te zijn. Liedjes als het veel te lange “Happiness” en het ongelooflijk melige “All I Need To Hear” zijn pijnlijk onopvallend. “Human Too” voelt geïnspireerd op het oeuvre van James Blake, maar ontnomen van al het spannende, vernieuwende dat Blake’s muziek juist zo fascinerend maakt. Met “About You” lijkt het alsof The 1975 laat zien dat de band het heus nog wel kan, iets interessants maken. Het glitchy, elektronische deuntje laat ons bijna wanen in een dromerige glitterwereld, maar de track kabbelt twee minuten te lang voort en kan daarom niet meer op onze aandacht rekenen.
Met Being Funny in a Foreign Language zet The 1975 de lijn van matige albums uitbrengen door. Na de teleurstellende twee voorgangers hoopten we op dit vijfde album iets terug te horen van wat de band in hun beginjaren zo ongelooflijk boeiend en progressief maakte. We zouden de schuld kunnen geven aan producer Jack Antonoff, waarmee de Britten voor het eerst mee samenwerkten, maar gezien het feit dat het kwartet sinds 2016 al geen goede plaat wist uit te brengen denken wij dat de band zelf de schuldige is. Being Funny in a Foreign Language lijdt onder Healy’s pseudo-intellectuele ideeën over liefde en de hedendaagse maatschappij, maar mist ook het experimentele en unieke wat de groep ooit zo goed maakte. Het feit dat The 1975 nog steeds zulke vaste waarden zijn in de moderne muziekwereld is iets waar wij na het horen van Being Funny in a Funny Language nog verwarder over zijn.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.