AlbumsFeatured albumsRecensies

Oliver Sim – Hideous Bastard (★★★½): Schaamte, schrik en schitterend

The xx is ondertussen een dikke tien jaar een vaste waarde in het indielandschap. Anno 2022 is het al vijf jaar geleden sinds het Britse trio nieuwe muziek uitbracht. Dat betekent niet dat Oliver Sim, Romy Madley-Croft en James Smith, beter bekend als Jamie xx, al die tijd hebben stilgezeten. Na een solosingle van Romy bracht ook Oliver Sim een eerste solonummer uit en in tegenstelling tot bij Romy het geval was, maakte zijn debuutsingle wel meteen deel uit van een langspeler. Hideous Bastard is het solodebuut van Oliver en er is ook goed nieuws voor The xx-fans, want Jamie xx heeft de productie van de plaat op zich genomen.

Het album gaat trouwens gepaard met een kortfilm van de Franse regisseur Yann Gonzalez. De film, genaamd Hideous, ging de dag voor de albumrelease in première op het filmfestival in Cannes en wordt omschreven als een queer-horrorfilm, iets dat niet verrassend is afgaande op de thema’s die al aanbod kwamen in de singles van Hideous Bastard. Naast Oliver Sim en Jamie xx verschijnen er enkele acteurs, waarvan Bimini Bon Boulash de bekendste is. Bimini is bekend als runner-up in het tweede seizoen van RuPaul’s Drag Race UK en is daarnaast ook al jaren bevriend met Oliver.

Openen doet Oliver Sim met twee singles: “Hideous” en “Romance With A Memory“. Als je die twee achter elkaar afspeelt, worden ze mooi tekstueel met elkaar verbonden. Op het openingslied heeft de Brit het over hetgeen waarvoor hij het meest schrik had en zich het meest voor schaamde: zijn HIV-status. Sinds hij zeventien is, leeft de Brit met de ziekte en zoals te horen is op “Hideous” voelt de man zich daardoor niet moeders mooiste. ‘I’m ugly’ is letterlijk de eerste lijn en dat idee blijft hangen tot beschermengel Jimmy Sommerville hem hoop inspreekt. Op het einde zingt hij ‘Am I hideous?’ om vervolgens aan het begin van het volgende lied ‘Handsome, I’d only wanted to feel handsome’ te zingen. Ondanks dat het tweede lied wel vrolijker klinkt, wordt de inhoud er eigenlijk niet veel beter op. Tijdens een date durft of mag Oliver niet kussen en beslist hij om het dan maar bij die ene ontmoeting te laten. De angst rond daten wordt verdoezelt onder een leuke melodie en catchy muziek, waardoor je al gauw met een glimlach zit te bewegen op de muziek. Pijn hoeft dus niet altijd pijnlijk te klinken, want deze man kan er ook een leuke draai aan geven.

Net als op het vorige nummer begint Oliver Sim op “Sensitive Child” met het refrein en meerstemmige zang, maar deze keer zingt hij niet over ziek zijn en de gevolgen die het meedraagt. Terugblikkend op zijn kindertijd krijgen we te horen hoe hij gevoelig was voor wellicht de ruzies tussen zijn ouders. Afgaande op de koele pianotonen doorheen het lied zal er thuis, met momenten, een kil sfeertje hebben geheerst. De halve, vervormde gitaarsolo kan een woede-uitbarsting voorstellen, of het is gewoon een cool effect dat het nummer net iets specialer maakt. Op “Never Here” klinkt de piano dan weer warmer, terwijl de man zingt over dingen die hij (liever) vergeet. Foto’s worden gemaakt, gewoon om weggesmeten te worden. Herinneringen die Oliver zich niet wilt herinneren, waarbij het woord ‘memory’ opnieuw verschillende keren valt. Ook hier krijgt de gitaar naar het einde een spilvormende rol, al is het dit keer om nog wat pijn aan de situatie toe te voegen. Sim knipoogt op zijn debuutalbum regelmatig naar andere nummers, maar doet dat telkens op een andere manier waardoor bijvoorbeeld de opvallende piano of gitaar toch een volledig andere betekenis krijgt.

Het is misschien een beetje de olifant in de kamer, maar ja, de solomuziek van de Brit heeft soms wat weg van The xx; deels doordat Jamie xx de producer van dit album is. De gitaartoontjes aan het begin van “Saccharine” hebben iets weg van het prachtige gitaarwerk op “Angels” van The xx. Single “GMT” ligt dan weer in de lijn van “Stranger in a Room”, een nummer van Jamie xx waarop Oliver als zanger te horen is. Het duo klinkt dus met momenten als Jamie en Oliver (en Romy). Is dat verrassend? Nee. Is dat erg? Nee. Het is hoe we de man al jaren kennen en hoe we hem graag hebben. Toch zijn er ook dingen die wel een duidelijk verschil vormen met The xx: natuurlijk is Romy haar herkenbare stem afwezig, maar daarnaast krijgt de piano zoals eerder gezegd soms een grotere rol. Op “Confident Man” is dit misschien het duidelijkst. Het is een ballade waar de piano en beats samen de basis leggen terwijl Sim over zijn zelfvertrouwen zingt. De drie laatst vermelde nummers staan op Hideous Bastard (in een andere volgorde) vlak na elkaar en doordat ze alle drie net iets rustiger zijn, zakt het album energiepijl wel eventjes. Gelukkig maken de beats in het tweede deel van “GMT” de luisteraars klaar voor de laatste twee hoofdstukjes van de plaat.

Dan is het nogmaals tijd voor een beetje queer-horror. “Fruit“, een van de zomerhits van 2022 als je het ons vraagt, gaat over de schrik om uit de kast te komen. Toch klinkt Oliver heel aanmoedigend en noemt hij het iets gewoons: ‘Take a bite, babe / Take a bite, babe / It’s an ordinary thing.’ Langs de andere kant vraagt zich toch af wat zijn vader zou doen als hij uit de kast komt, maar hij benadrukt ook dat hij diens ogen heeft en dus altijd zijn kind zal zijn. Doorheen “Fruit” zit de Brit op een zeer catchy en luchtig klinkende manier in een constante tweestrijd, want hoe kan iets waarvoor je je schaamt goed zijn? Kort samengevat komt het er op neer dat “Fruit” een geweldig leuk liedje is met een tekst waar veel queer-mensen zich zonder twijfel kunnen herkennen.

In de afsluiter komt Oliver Sims liefde voor horrorfilms iets duidelijker naar voren. Hij heeft het over een ‘psycho killer’, geen ‘Qu’est-ce que c’est?’, maar een verwijzing naar Patrick Bateman in de film American Psycho. “Run The Credits” gaat verder over een leven dat in drie delen wordt gedeeld waarvan de Brit momenteel het tweede beleefd. Hij is klaar voor de man met het mes, waarna de aftiteling kan beginnen te stromen. Oliver leidde niet het leven van een Disneyprinses en is daar blij mee, en zelfs Romeo sterft op het einde, dus dan kan deze man dat ook wel aan.

Hideous Bastard is een hele boterham. Tekstueel gezien is het zeker geen sprookje. Schrik en schaamte vormen twee rode draden doorheen de plaat en uiteindelijk keert Oliver die twee emoties binnenstebuiten. Hij legt zijn angsten bloot en heeft er zo, naar eigen zeggen, mee leren omgaan door er over te praten en nu ook zingen. Hij heeft licht laten invallen op de donkerste stukken van zijn bestaan en dat licht is hoorbaar doorheen de plaat. Muzikaal valt Sim zo nu en dan terug op dezelfde trucjes en is niet elk even nummer even spannend. Toch is Hideous Bastard een mooie eerste soloplaat en laat ons hopen dat er nog volgen, want Oliver schittert.

De solotournee van Oliver Sim is afgelast, dus zijn optreden in Brussel op 24 oktober gaat niet door. Laat ons hopen dat de Brit tijdens de festivalzomer wel eens door ons land passeert. En daarna is het misschien nog eens tijd voor een album van The xx, niet?

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

1186 posts

About author
braaf zijn hé
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Jamie xx - "It's So Good"

Net nu The xx opnieuw in de studio zit om aan een opvolger van het lauwe I See You uit 2017 te werken,…
InstagramLiveRecensies

Romy @ Botanique (Orangerie): Club Mid Air

We schrijven 11 oktober 2009. De dan rijzende ster The xx stelt zijn zelfgetitelde debuutplaat voor in de Rotonde van de Botanique….
2022FeaturesInstagramUitgelicht

De 101 beste singles van 2022

Het jaareinde komt nu echt wel in zicht, maar wij zijn nog lang niet klaar met onze eindejaarslijstjes. Nu we alle albums…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.