Het Londense trio black midi wordt vaak in één adem genoemd met andere Britse postpunkbands die de laatste jaren schijnbaar aan de lopende band geproduceerd worden. Toch is de groep rond frontman Georgie Greep niet de zoveelste in de rij. Sinds hun debuut Schlagenheim in 2019 is duidelijk dat hun geluid complexer is dan doorsnee postpunk en eerder valt onder de noemers prog- en mathrock. De opvolger Cavalcade bevestigde hun status als een van de opwindendste nieuwe bands. De brutale intensiteit van de eerste plaat werd verrijkt met harmonische brassklanken, een zeer geslaagde combinatie.
Stilzitten is duidelijk geen optie voor black midi, met Hellfire brengen ze nu hun derde plaat in vier jaar uit. Zoals de titel doet vermoeden, zijn ze niet vies van enige theatraliteit. Greep beschouwt Cavalcade ‘als een dramastuk, terwijl Hellfire een epische actiefilm is.’ Thematisch is het alleszins hun meest coherente plaat geworden of met een niet zo sexy term: een conceptalbum. Het speelt zich af in oorlogstijden en laat allerlei bedenkelijke figuren aan het woord die met urgentie hun verhaal brengen. Pooiers, moordenaars, homofobe officieren… ze passeren allemaal de revue. Moreel verwerpelijke sujetten geven in eerste persoon een kijk in de diepe krochten van de samenleving en black midi verzorgt met sardonisch genoegen de soundtrack.
Eéndimensionaliteit is niet aan hen besteed, ze brengen de luisteraars in de verleiding om hun grauw universum aan, en voorbij, de rand van de beschaving met een grijns te aanhoren. Dat betekent niet dat we op ons gemak in de zetel achterover kunnen leunen, het is eerder naar het puntje van onze stoel kruipen. Zoals bij de betere actiefilm wordt verveling angstvallig vermeden en loert het gevaar voortdurend om de hoek. Greep grijpt de plaat meteen bij de start bij het nekvel met zijn nerveuze, declamerende parlando alsof hij live commentaar geeft. Met een boksbel wordt “Sugar/Tzu” in gang gebracht en deelt black midi meteen linkse en rechtse muilperen uit. Drummer Morgan Simpson gaat verschroeiend tekeer, net zoals bij Pink Floyds “On The Run” willen we lopen om slagen te vermijden. Welkom in de ring van Hellfire, ontsnappen is onmogelijk.
Met zijn voortdurend wisselende ritmes en dynamiek bepaalt Greeps stem de toon, sleurt hij ons mee en laat ons dan weer spartelend achter. Dat is meteen ook het breekpunt van dit album: de nervositeit zal voor veel luisteraars al snel té zijn, zeker omdat er in vergelijking met Cavalcade weinig rustmomenten zijn. Een spervuur aan hoekige riffs stuwen het geluid voort, terwijl vriend des huizes Kaidi Akinnibi met zijn sax onheilspellende accenten plaatst. Na de opzwepende fingerpicking gitaar in single “Eat Men Eat” en na de shell shock van een soldaat te ondergaan in “Welcome To Hell”, mag de leiband toch even minder strak aangespannen worden. In “Still” brengt slidegitaar verpozing, mag de sax al wat zwoeler klinken, kan Greep even uitrusten en neemt bassist Cameron Picton over met zijn zachter timbre. Even krijgen we het gevoel naar de melancholische stem van Ed Droste van Grizzly Bear te luisteren en lijkt het innerlijke beest getemd te zijn. Simpson laat ons echter niet lang in die waan, met weinig subtiele mokerslagen op de drum jaagt hij de gemoedsrust terug weg.
Na de reclameboodschappen in “Half Time”, wordt er meteen weer door de bochten gescheurd in “The Race Is About To Begin”. Controleverlies dreigt, de banden gaan deels van de baan, maar de muur wordt nipt vermeden. Croonend wordt de finish gehaald en kunnen we weer opgelucht ademhalen. Na een wat verdwalend moordzuchtig uitstapje kruipt er meer melodie binnen naar het einde van de plaat toe. In “The Defence” mogen we onze voeten onder tafel schuiven en krijgen we een big band opvoering in een bordeel voorgeschoteld. Afsluiter “27 Questions” neemt ons mee op tocht met de megalomane ‘Mister Frost’ en de bezeten piano van kompaan Seth Evans en accordeon vergezellen ons. Musicalgewijs neemt de man afscheid, waarna hij ‘Red as all hellfire and loud as Satan’s siren’ in de nacht verdwijnt. Hopelijk is iedereen goed thuisgeraakt.
Hellfire is een sterke aanvulling van black midi’s oeuvre geworden. Compromisloos gaan ze de ingeslagen weg verder, zonder om te kijken. Er gebeurt heel veel op de plaat, dat is alleen al aan de albumcover te zien, maar toch is hun verhaal nog nooit zo duidelijk gebracht. Het is er één waar je best voor gaat zitten, anders kan hun geluid je als een kakofonie overspoelen en dreig je hopeloos te verdrinken. Niet voor iedereen dus, maar een genot voor wie kan incasseren.
Op 17 juli zakt black midi af naar Dour Festival. In het najaar komen ze op 1 november naar Trix in Antwerpen, op 9 november naar Tivoli in Utrecht en op 10 november naar Maassilo in Rotterdam.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op Spotify.
