black midi @ Trix: Verwacht het onverwachte

Er werd nog steeds gretig met superlatieven naar het duizelingwekkende Cavalcade gegooid en black midi was daar deze zomer al met nieuw werk. Bij hun vorige zaalshow in België (voor een onverwacht zittend publiek) speelden ze meteen gloednieuw materiaal, terwijl Cavalcade nog maar net uit was. Toen kwam ook Hellfire deze zomer, een wervelwind van een album dat ons vooral ook de veelzijdigheid van de Britten toont. Vol spanning trokken we naar de grote zaal van Trix, de eerste show van deze tour nota bene. Zouden ze Hellfire voorstellen of weeral op de feiten vooruit lopen?

Voor we het antwoord op die vraag konden leren kennen, was het eerst tijd voor Dos Monos, een Japans hiphoptrio. Dat dit het voorprogramma is van black midi lijkt misschien vreemd, maar het experiment waarmee de drie hiphop benaderen, is fascinerend, ook voor black midi. Wel hebben de heren uit Tokyo een feature van de Londenaren op hun jongstleden ep gezet. Dat ze mee op Europese tour mogen, nemen deze labelgenoten van onder andere JPEGMAFIA dan ook ter harte.

Live opende het trio met heel noisy gitaren en industriële beats. Opvallend waren de visuals, die varieerden tussen de absurdste hoogtepunten uit de Japanse cinemageschiedenis, wasmachines die op ontploffen staan en neonfarao’s. Deze beelden ondersteunden de experimentele muziek van het drietal heel goed. Regelmatig spatten de nummers helemaal open in harde stukken, maar het was vooral de wisselwerking tussen de drie stemmen waarmee ze ons echt overtuigen. Het publiek kon deze genreoverschrijdende bende vol experiment wel waarderen. Dat was duidelijk door het wilde applaus dat volgde.

‘Wat valt er nog te schrijven over black midi?’, bedachten we ons onderweg naar de Antwerpse zaal. Veel moeten we toegeven, want geen enkele show van black midi is hetzelfde en ze passen enkele details ook aan naargelang de plaats die ze onveilig ma. Opkomen deden ze met “Papaoutai”, ergens werd de tekst aangepast naar ‘Antwerp City is a nice place’, en frontman Geordie Greep dronk pastis; schijnbaar zijn favoriete drankje.

Ook muzikaal gezien lag alles in het onverwachte. De nummers werden heel anders gespeeld dan op plaat. Vooral leek het soms wel dat de band wat jamde, maar dan met zo’n gigantische strakheid dat het weer onwaarschijnlijk lijkt dat het effectief jammen was. Zo was bijvoorbeeld “953” een uitgerokken versie van zichzelf, waarbij het spelplezier tussen de vier (we misten je, saxman) duidelijk zichtbaar was. Het is een bepaalde speelsheid die rond de band hangt; eentje die de virtuositeit enkel extra in de kaart zet. Geen pretentie. Even een stukje met de riff van “Eye of the Tiger” ertussendoor? Moet kunnen.

Bovendien speelden ze alweer eens nieuw materiaal. Niet heel erg veel; er werd namelijk een focus gelegd op Hellfire. Toch herkenden we minstens drie nummers simpelweg niet. Het eerste daarvan, “Faster Amaranta”, een nummer dat al een tijdje meegaat live, maar niet op plaat verschijnt, schipperde tussen gezapige jazz en hoekige riffs, maar dan in een spoedtempo elkaar afwisselend. Die rustigere jazzstukken, met prominent daarin pianist Seth Evans, kregen vaak ook meer plaats.

Net als andere frontman Cameron Picton. Minstens vijf nummers werden door hem gezongen en getokkeld, terwijl Geordie Greep zich liet gaan op de bas. Beide stemmen zijn heel sterk, net als de strakheid en virtuositeit van al het andere muzikale. De opeenvolging van “John L” en “Speedway” had ons het meest beet. Waarom weten we niet exact, want onze aandacht was er voor de volle vijf kwartier toch al bij. Visuals waren zeker niet nodig. Een uitgebreide lichtshow ook niet. Ademruimte ook niet.

Black midi blijft zichzelf maar vernieuwen, zowel muzikaal als qua performance. Dat soort projecten kunnen zien meegroeien is dan ook superinteressant. Je weet niet wat je moet verwachten, behalve dan dat je onverwachte dingen kan meemaken. De Londenaren hebben dan ook niet echt ‘hitjes’ waarop ze teren, maar weten ieder nummer over te brengen. Vaak is dat met een bepaalde speelsheid, maar vooral met een dynamiek die gaat van triest getokkel tot hardcore punk. Wij zijn alvast benieuwd naar album numero quattro.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Welcome to Hell
Dangerous Liaisons
Faster Amaranta
Still
Eat Men Eat
Askance
953
Chondromalacia Patella
John L
Speedway
Magician
The Defence
Slow