Live /s Live 2022 (Festivaldag 3): Vieringen van gloriejaren

© CPU – Bert Savels

Vrijdag maakten we warm kennis met het nieuwe festival Live /s Live op het strand van Zeebrugge. Onder andere The National, dEUS, en Wilco mochten er een uitgebreide set spelen. Dat is ook het concept van Live /s Live: op één hoofdpodium krijgt elke artiest de ruimte om minstens een uur lang op te treden. Zaterdag was de dag van de Lage Landen met populaire artiesten als Bazart en Anouk, en op deze laatste dag mocht het allemaal wat nostalgischer met bands wiens meest succesvolle dagen al in het verleden liggen, maar die toch nog niet compleet afgeschreven zijn. We zagen belpoppers Novastar en Zornik en internationale sterren MIKA, Starsailor en Duran Duran. Van hen bracht enkel Novastar recent nog een langspeler uit. Oh ja, headliner Duran Duran ook, maar dat blijft dan weer een eightiesband pur sang die sowieso gretig in het verleden zou graven.

De bloedstollende temperaturen doorheen de week eisten op deze zondag hun tol. Op de voorgaande dagen konden we nog kinderlijk met de blote voeten in het losse zand wroeten, maar nu startte de dag regenachtig. Hoewel de lucht er dus bedrukt en donker uitzag, vonden velen snel hun weg naar het strand van Zeebrugge. In het eerste uur stond er al redelijk wat volk, gehesen in regenjassen en bottinnen.

Zornik

© CPU – Bert Savels

Zornik vierde deze herfst zijn twintigjarig bestaan in een uitverkochte Ancienne Belgique en Trix, en kwam op Live /s Live nog zo’n feestje geven. Wat meteen opviel, was dat het wolkendek vandaag een ideale klankkast was: de sound was prachtig gebalanceerd, al kon dat ook liggen aan een band die zijn muzikaliteit nog niet ontgroeid is. Zornik zette een krachtig tempo achter aanstekelijke 2000-rockhits als “It’s So Unreal”. Tijdens de instrumentale bridge van dat nummer moest het publiek klappend de maat aangeven, maar in plaats daarvan begon het al volop te applaudisseren. Koen Buyse kon het misplaatste applaus temperen met een bedankpraatje vol Limburgse welgemeendheid: ‘Een dikke fucking merci om hier al te staan in die koude regen.’ Vervolgens liet hij zichzelf ook meelevend beregenen op het niet-overdekte deel van het podium. Na een drum- en pianosolo bij anthem “Scared of Yourself” werd ook het publiek uitgenodigd om te soleren, maar het bleek nog iets te vroeg om de keel vol open te zetten en met zo’n kap op je hoofd word je je ook weer iets te bewust van je eigen stem. Toch was de energieke melancholie van Zornik de perfecte soundtrack bij de regenbui; we waren bijna blij dat de zon niet scheen.

Starsailor 

© CPU – Bert Savels

Het blauw-zwarte tapijt van regenjassen veranderde langzaam in een ietwat grotere en meer gezellige verzameling droge coupes waarvan de ene al wat grijzer dan de andere. Starsailor ging nog even verder in het verjaarthema. Net als Zornik bliezen de Britten onlangs twintig kaarsjes uit, maar dan voor hun debuutalbum Love Is Here. In Het Depot werd die plaat twee weken geleden integraal, maar nogal braaf nagespeeld. Gelukkig kwam hun melancholische britpop dit keer spontaner over en er stond zonder twijfel opnieuw een sterke band, ondanks een vervanger aan de bas. ‘I’ve got something in my throat’, zong James Walsh in “Way To Fall”, maar zijn stem klonk weer loepzuiver.

In het publiek was er het eerste halfuur weinig herkenbaarheid, maar wakkerde enkele verlegen zonnestralen veel gebabbel aan. James trok onder dat subtiele licht dan ook zijn beige papajas uit en zette “Tell Me It’s Not Over” in. De vraag is hoe geniaal uniek dat nummer is, als je weet dat hij het in Het Depot naadloos kon mashuppen met MGMT’s “Kids” en nu met Sam Fenders “Seventeen Going Under”. Het blijft echter een topnummer dat live uitstekend aanslaat, hoewel de pianotonen wel wat meer uit de verf mochten komen. Het is altijd fijn als artiesten rechtuit erkennen dat het publiek het overgrote deel van hun nummers niet kent en dat deed James hier ook. Dat maakte Starsailors set tot een zeer te appreciëren tussendoortje.

Novastar

© CPU – Bert Savels

We kunnen bijna domino spelen met de namen van deze dag. Na Starsailor mocht Novastar zijn gevoelige rock over het strand laten klinken. Het was dan wel de dag van artiesten met reeds gepasseerde glorietijden, maar daarom waren ze niet minder op de hoogte van de mode van vandaag. Joost Zweegers had een mulletkapsel en droeg een outfit van Stella McCartney. Meteen speelde hij een resem hits na elkaar, met de gitaar op de borst gedrukt of op het puntje van zijn stoel aan de piano.

Met een zekere virtuositeit pianode hij “Closer To You” door naar “When the Lights Go Down on the Broken Hearted”. Zweegers beleefde zijn songs eerder dan dat hij ze speelde. Hij kon het niet laten om tijdens het pianospelen met een hand op de piano te kloppen en zijn drummer zo extra steun te geven. Het passieve publiek schonk absoluut niet de bewondering die Novastar verdiende. Na de reeks singles volgden ook minder bekende nummers, maar de steeds aanwezige meligheid wekte toch wat weemoedige heupjes los. Dankzij de prachtige gitaarintro van “Wrong” en het meezingbare “The Best Is Yet to Come” ontsprong er op de valreep toch nog een ontroerende samenhorigheid zoals we die vandaag nog niet hadden gevoeld. ‘Screamin’ it out, boy!’

MIKA

© CPU – Bert Savels

Na drie mannelijke rockbands deed de meer feminiene feelgoodpop van MIKA Zeebrugge duidelijk goed. Net als de vorige artiesten kende MIKA zijn gloriejaren aan het begin van deze eeuw. Hij teerde vandaag dan ook volop op zijn succesvolle album Life In Cartoon Motion uit 2007. Nummers als “Big Girl (You Are Beautiful)” of “Relax, Take It Easy” zijn extreem dansbaar en met een fuchsia springkonijn op een podium erbij, werkten ze al helemaal aanstekelijk. MIKA zong zeker goed, maar werd ook stevig ondersteund door backings uit de band, die het op momenten helemaal overnamen en misschien soms wel belangrijker waren dan de leadzang. Dat was vooral het geval bij “Underwater”, een emotioneel nummer dat uiteindelijk voor een supergezellig en grappig moment zorgde. MIKA’s drummer Wouter Van Tornhout is een Vlaming en zo was taalwonder MIKA helemaal opgewonden om zo veel mogelijk Nederlands te praten. Hij gebruikte Wouter geregeld als tolk en zette hem in ruil in de schijnwerpers.

MIKA kreeg het publiek ertoe om “Underwater” mee te zingen, maar dan met de woorden ‘onder water’, die hij zelf ook uitsprak mét rollende r: en zo maak je van een nummer dat je nog nooit gehoord had een nummer dat je nooit meer vergeet. Tuurlijk waren er ook plattere momenten die we wel snel zullen vergeten, waaronder de nieuwe single “Yo Yo” of “Happy Ending”, waar de backings van de (mannelijke) bandleden plots als vrouwenstemmen klonken. Toch blijft MIKA zo’n artiest met nummers waarvan je nog niet wist dat je ze kende en die dus live altijd voor een opkikker van de sfeer zal zorgen.

Duran Duran

© CPU – Bert Savels

Niemand minder dan de iconische Britse band Duran Duran mocht Live /s Live afsluiten. In de jaren tachtig behoorden de mannen tot de vaste waarden van de new wave, maar ze konden hun populariteit niet heel lang doortrekken. Nooit stopten ze definitief, maar vanaf de jaren negentig werd hun muziek gewoon wat genegeerd en misschien wel terecht. In oktober vierden ze – ja, weer een verjaardag – hun veertigjarig bestaan met het vijftiende album FUTURE PAST. Met die hedendaagse future-wind in hun past-sound landden ze sinds tien jaar weer in België. De gezichten van de mannen zagen stijf van de botox, maar gelukkig kon Simon le Bon zijn mond nog net genoeg bewegen om te zingen. Daar kwam nog steeds een heerlijk pathetische stem uit, maar ondertussen wel wat dunner en heser, vooral in het begin van de set. De goesting droop er ook niet bepaald af, wat in sterk contrast stond met passiebeesten Joost Zweegers en MIKA, maar ook wel met zijn achtergrondzangeressen en vaste bandleden.

Duran Duran wisselde slim af tussen bekende en minder bekende nummers. Toen het avondrood definitief verdween onder een weinig boeiend nummer, sloeg de melatonine in het publiek wel wat in. Gelukkig zorgde “The Reflex” even later voor de gewenste opschrikkende reactie. Ondertussen kropen de songs ook meer in het lijf van le Bon, die nu geen enkele kans tot heupgezwier afsloeg, maar ook van de gelegenheid gebruik maakte om ballad “Ordinary World” op te dragen aan Oekraïne. Op het einde kwamen de grote Rio-hits “Hungry Like the Wolf”, “Save a Prayer” en uiteraard “Rio” met eighties saxsolo. Die twee laatste maakten deel uit van de bis, waarvoor we even vreesden dat de band hun kat ging sturen gezien het matige applaus. Uiteindelijk bleek het zo lang te duren omdat Simon le Bon zijn fluogroene vest had ingewisseld voor een kostuumvestje ter ere van – ra, ra, ra – de verjaardag van bassist John Taylor, maar ook wel gewoon voor de show, die naar gewoonte vooral zíjn show mocht blijven.

Duran Duran was niet de meest knallende afsluiter, maar we kregen waar we voor kwamen én wat we hadden verwacht van een eightiesband die zich nog hip en hot voelt. De hele dag waren we getuige van prima concerten waar we zonder gêne de gloriejaren van ervaren bands konden vieren. Ondanks een stevige regenbui aan het begin verliep deze dag technisch en organisatorisch vlot, al zal het ook geholpen hebben dat het niet overvol was. Live /s Live is een leuke toevoeging aan de festivalzomer, al mag de organisatie zijn unieke kustsfeer zelfs nog wat meer uitspelen; de zee is bijvoorbeeld enkel zichtbaar als je zelf een artiest bent of hebt bijbetaald om in de tribune te zitten, een heel eind van het podium weg. Live /s Live mag al bij al met trots de deuren van hun eerste editie sluiten (en die binnen een jaar weer openen, alsjeblieft).

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist Duran Duran:

The Wild Boys
Invisible
All of You
A View to a Kill
Notorious
Union of the Snake
Come Undone
Give It All Up
The Reflex
Friend of Mine
Ordinary World
Tonight United
Planet Earth
Hold Back the Rain
Hungry Like the Wolf
Girls on Film / Acceptable in the 80’s

The Chauffeur
Save a Prayer
Rio