Joesef @ Ancienne Belgique (AB Club): Gedeelde hoop en hartzeer

Heel wat fijne muziek gisteren in de hoofdstad. In de inkomhal van de Brusselse Ancienne Belgique stroomde een uitgelaten menigte toe voor de afrobeats van KOKOROKO in de grote zaal, maar ook het gezellige kleinste zolderkamertje van de AB was gereserveerd voor een avond soulvolle melodieën. Schotse sad boy Joesef mocht er namelijk het Europese luik van zijn tour afsluiten. De jongeman dropte in 2019 het heerlijk trieste “Limbo“, een nummer over een onvoltooid afscheid van zijn ex-partner. Een breuk die hem weliswaar geen windeieren zou leggen, want het gebroken hart werd uiteindelijk wel het glorieuze startschot van een parcours dat de Schot al snel buiten de vertrouwde muren van woonplaats Glasgow zou duwen.

Nog voor hij zelfs maar een enkele single had gedropt, verkocht Joesef al de King Tut’s uit in zijn thuisstad. Met zijn eerste ep Play Me Something Nice trok de Schot daarna als snel verder op tour om zijn roosgekleurde liefdesperikelen ook met het Europese vasteland te delen. Zo mochten we Joesef net voor de hele Covid-uitbraak al eens ontvangen in de Witloof Bar van de Botanique. Twee jaar later ruilt hij nu de knusse kelder in voor de zolderverdieping van de AB, waar een grotere menigte hem vol ongeduld opwachtte.

Voor de jonge crooner ons kon meenemen in zijn trieste verhalen was het de beurt aan EMY, project van de in Parijs geboren Emy Kaboré. Wanneer de drie bandleden zich klokslag acht uur vanuit de coulissen op het podium begeven, wordt het meteen geruisloos stil in het kleinste kamertje. Ze hebben de aandacht instant vast en wanneer zangeres Emy zich bij haar achterban voegt, kan je een speld horen vallen. Uit haar blik spreekt meteen een grote overtuigingskracht die, voor ze nog maar een noot door de micro heeft gejaagd, al stevig de aandacht vastheeft. Wanneer de begintonen van “Inconvenient” zich ontrollen, lijkt zowat iedereens mond open te vallen van bewondering. Emy’s unieke stemgeluid is er eentje dat je vanaf de eerste seconde meeneemt in een intieme huiskamersetting. Het is er aangenaam vertoeven met een aangename mix van neosoul, pop, jazz en wereldmuziek.

Het project begon in 2016 met Emy zelf, maar over de jaren heen liet ze zich toch omringen door een vierdelige band. Verre van een slechte keuze, want de muzikale achterban dipt de soulvolle stem van zangeres Emy op de juiste momenten in een funky sausje dat naar meer blijft smaken. Tussen de nummers door laten de lichte zenuwen zich soms even zien, maar ook die zorgen tussen de professionele houding van hun performance voor een onschuldige menselijkheid die we maar al te goed kunnen appreciëren. In een moment van stilte, schreeuwt iemand op de eerste rij voluit ‘You’re awesome’ wat vol bewonderend en bevestigend gejuich en hoofdgeknik wordt bijgezet door de rest van het publiek. De band toont over de hele set een gemoedelijke klasse in hun samenspel, waarvan we zeker zijn dat die hen internationaal ook nog ver zal brengen. “Illusions” laat als afsluiter nog een ferme trilling achter in het intieme setting van de AB Club. De toon is meer dan gezet en ook het publiek heeft er zichtbaar zin in gekregen.

Er heeft zich ondertussen een bonte mix van mensen verzameld in de kleine zaal, en zowat elke leeftijdscategorie lijkt aanwezig voor de charme van hoofdact Joesef. Toegegeven, jong of oud(er), we kunnen ons allemaal wel ergens vinden in de troostende tristesse die de Schotse crooner ondertussen tot zijn handelsmerk heeft gemaakt. De gevoelige zieltjes lijken klaar om hun ontwrichte hart eens goed te ontluchten. Met de vrolijke r&b-tonen van Luther Vandross’ “Never Too Much” door de boxen, doven de lichten en drukt iedereen zich nog luidroepend nog wat dichter tegen elkaar aan.

Wie zich verwacht had aan een sentimentele opening, is er meteen aan voor de moeite, want onder de gekende housebeats van Shakedown’s “At Night” wordt de vrijdagavond officieel ingeluid en positioneren de vier bandleden zich als een vastberaden ridderorde achter hun instrumenten. De house van “At Night” vermengt zich na enkele seconden met de begintonen van Joesefs nieuwste “It’s Been a Little Lately“, waarna het Schotse wonderkind zich ook zelf op het podium hijst. Met een blik Jupiler in de hand en een brede grijns op het gezicht, worden de de deuren naar een hedendaagse discoparadijs opengeduwd. De nieuwste single lijkt in de eerste seconden nog wat te haperen in het ritme, maar klikt zich met behulp van de aanwezige drums daarna vlot in zijn voegen.

Opvolger “I Wonder Why” bevestigt dat de bandleden wel degelijk goed op elkaar zijn ingespeeld en doen de afwezige feature van UK-rapper Loyle Carner bijna vergeten. Hoewel de heupen bij de eerste twee nummers al goed zijn ingewiegd, zorgt het opgewektere “Think That I Don’t Need Your Love” voor het eerste echte dansmoment. Het publiek is goed en wel ontdooit en klaar voor een meer sentimenteel vervolg. “Play Me Something Nice”, een nummer uit Joesefs eerste ep, maakt in een donkerpaarse lichtschijn plaats voor een eerste intiem moment van de avond, met een ontroerend mooi gitaarspel als leidraad. Joesefs fluwelen stemgeluid komt in die tragere nummers zoals verwacht nog beter uit de verf en doet iedereens zorgen als sneeuw voor de roosgekleurde zon wegsmelten.

Het viel ons de vorige keer in de Witloof Bar ook al op dat Joesef zich in intimiteit van zijn soulvolle lo-finummers terugtrekt in zijn eigen melancholische bubbel, waar hij zich vol overgave in zijn gebroken herinneringen wentelt. Ergens breekt het bijna ons eigen hart om de Schot te zien lijden, maar met het overtuigende inlevingsvermogen zet Joesef ook zijn eigen hart wagenwijd open naar het publiek en huilen we diep binnenin allemaal zachtjes mee. Het tragische “Comedown” is daarbij het ultieme breekpunt, waarbij iedereens hart onder luid eigen gezang in duizend glinsterende stukjes breekt.

Hoe diep Joesef zich in zijn nummers soms terugtrekt, zo groot is het verschil met de manier waarop hij het publiek tussen de nummers door toespreekt. Het Brusselse publiek moet duidelijk even wennen aan het dikke Schotse accent, want de antwoorden van Joesef vragen laten soms wat onwennig lang op zich wachten. Gelukkig lijkt de man zich daar zelf ook wel van bewust en gooit hij er een – minstens even onverstaanbaar – mopje bij. Wanneer de band het donkere “Kerosene” inzet, een nummer over Joesefs eerste kus met een man, peilt hij zelf ook even met een zwoele grijns naar de kuservaringen van het publiek. Veel respons komt daar echter niet echt op, maar dat is eerder te wijten aan het chaotische accent dan aan het enthousiasme zelf. Ook de band zelf laat de ietwat onwennige respons niet aan hun hart komen, en levert een wazig zwoele versie af, die de sensuele erotiek van het nummer prachtig naar voor laat komen.

Verstaanbaar of niet, het enthousiasme zit er wel duidelijk in bij het publiek en dat is uiteindelijk wat telt. Ons enthousiasme gaat zelfs nog wat meer de hoogte in wanneer wordt aangekondigd dat de band ook een nieuw nummer in de setlist heeft gedropt. Het ongereleaste “Eastern Coast” is opnieuw Joesef pur sang, maar bezit na de dansbare discosfeer van laatste single “It’s Been a Little Heavy Lately” een troostende Fleetwood Mac-energie die ons zeker weet te bekoren. Het meest zonnige hoogtepunt is uiteindelijk voorbehouden voor “The Sun Is Up Forever” dat naar alle verwachting wordt bijgezet door goudwarme lampen. Hoe warm en troostend de sfeer van het nummer, zo duister en grijs de lading en boodschap van het nummer. Joesef schreef het nummer namelijk vanuit het perspectief van zijn moeder, die zich van een ongezonde, gewelddadige relatie bevrijdde en haar kinderen vervolgens alleen opvoedde. We leven allemaal een stukje mee en ook Joesef voegt met zijn fluwelen ad libs een hoopvolle glinstering toe aan het nummer.

Afsluiten doen ze uiteindelijk met de Sister Sledge-cover “Thinking of You” en “Loverboy”, een van Joesefs eerste releases. Twee perfecte keuzes om een avond vol gedeelde hartzeer en lichte dansbenen mee af te sluiten. Met een geliefde Jupiler in de hand klinken ze het publiek uiteindelijk vaarwel en de toosten ze het Brusselse nachtleven tegemoet. Als afsluiter van de tour lijkt het ons dat het Schotse vijftal nog een wazige avond tegemoet gaat. Meer dan verdiend, voor een passage waarbij Joesef en zijn band de lading van de weemoedige nummers ook live mooi kleur wisten te geven. Joesef nam ons met zijn korrelige crooner stem mee in zijn vertrouwde rooskleurige droomwereld, waar we ons vol charme in lieten meevoeren door de herkenbare verhalen van hartzeer en hoop. Iemand overhandigde Joesef tijdens de set zelf een plaat van Barbara Streisands “A Star Is Born” soundtrack, en meer toepasselijk dan dat wordt het waarschijnlijk niet. Onze Schotse sad boy gaat het ongetwijfeld nog ver(der) schoppen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

It’s Been a Little Heavy Lately
I Wonder Why
Think That I Don’t Need Your Love
Play Me Something Nice
Eastern Coast
Fire
Kerosene
Comedown
Limbo
The Sun Is Up Forever
Thinking Of You (Sister Sledge-cover)
Loverboy