InstagramLiveRecensies

Lucy Dacus @ Botanique (Rotonde): Gezellige indiehitjes overstijgen de middenmoot

© CPU – Leni Sonck

Vorig jaar bracht Lucy Dacus met Home Video een ode aan eerlijkheid in al zijn complexiteit. Het werd een intieme reis langs jeugdverhalen en verloren vriendschappen waarbij het less is more-concept tot een ware kunstvorm verheven werd. Na een Amerikaanse tour die deels liggend moest doorgaan wegens een rugblessure, stak Dacus inmiddels de oceaan over om ook het Europese continent en het Verenigd Koninkrijk te verblijden met haar iets minder opgewekte liedjes. Bij ons mag ze dat doen in een hopeloos uitverkochte Rotonde, nadat de Britse Fenne Lily het publiek alvast in de juiste sfeer brengt.

Een spoorloper nabij Brussel-Noord dreigt bijna roet in het eten te gooien, maar na een sprintje richting de Botanique bevinden we ons in betere sferen. Terwijl gevestigde waarden in de Orangerie aan een nieuw hoofdstuk beginnen, is de Rotonde de place to be voor jonger talent. De Britse Fenne Lily krijgt de eer om te avond op gang te trekken met haar pure teksten en zachte stem. Laten we eerlijk zijn, Fenne Lily is de voorprogramma-status een beetje ontgroeid en we krijgen dan ook het gevoel dat er een double bill plaatsvindt. Bijna veertig minuten brengt ze liedjes die ondanks enkele scherpe randjes, toch de gevoelige snaar weten te raken. De tijd is beperkt, maar dat zal de Britse niet aan haar hart laten komen, want ze neemt rustig de tijd om uit te zoeken of er iemand in de zaal jarig is voordat ze aan “Birthday” begint en vertelt even later een verhaaltje over een website met valse feitjes. Kortom, we krijgen het gedroomde voorprogramma dat wat ons betreft volgende keer zelf de avond mag headlinen. Het zijn indie-pareltjes als “I Used To Hate My Body But Now I Just Hate You” en “Berlin” die het tempo in de show houden, maar ook nieuwe creaties weten moeiteloos te bekoren.

© CPU – Leni Sonck

Na veertig minuten nemen we afscheid van Fenne Lily, maar amper een half uur later verschijnt de ster van de avond al ten tonele. “Triple Dog Dare” vormt de stevige aftrap van een avond vol lieflijk klinkende liedjes die vervolgens buiten hun voegen treden en de nodige tekstuele klappen uitdelen. Het ene moment headbangen we voorzichtig mee, maar even later pinken we een traantje weg. Het is die balans die zorgt voor een show die als een sneltrein voorbijraast. Dacus weet haar publiek dan ook bijzonder goed te bespelen. Nadat ze de publiek de keuze liet tussen Frans en Engels, deed ze de hele avond haar best om het publiek in het Frans toe te spreken. Met de nodige ongemakkelijke momenten tussendoor, maar die brachten net bij tot de luchtigheid van de show. Songs als “Hot & Heavy” nemen het publiek op sleeptouw, maar voor we het goed en wel beseffen wordt er lustig meegezongen rondom ons. Het publiek bestaat dan ook uit trouwe fans die moeiteloos uit de hand van de Amerikaanse eten.

Groots klinkende nummers worden afgewisseld met kleine, ingetogen liedjes zoals “Christine” en “Yours & Mine”. Daarop krijgen we pas echt het gouden keeltje van Dacus in volle glorie te horen, iets wat we een beetje begonnen te missen op “Partners In Crime”. Voor die song deed de zangeres namelijk beroep op wat vocale effectjes die ze zelf eigenlijk helemaal niet nodig heeft. Leuk om mee te spelen, maar wij horen toch liever haar natuurlijke stem. Wanneer ze echter ‘Do you love me, do you love me not’ zingt, wordt al gauw duidelijk dat de aanwezigen resoluut achter de eerste helft van de stelling staan. Het valt ook op dat de liedjes live allemaal nog een stukje warmer klinken dan op de plaat. Zo zorgt “VBS” voor een aangename sfeer waarbij we meteen terugdenken aan oude videocassettes waarop onze baby- en kinderjaren vastgelegd werden. Die sfeer wordt verder doorgetrokken doorheen de avond – onder meer “Brando” is daar een uitstekend voorbeeld van – en zorgt er zo ook voor dat het publiek zich verbonden voelt, een onbetaalbaar gevoel voor heel wat fans.

© CPU – Leni Sonck

Een rockgetinte versie van “La vie en rose” toont de veelzijdigheid van de Amerikaanse, zonder dat ze daarvoor te ver van haar pad afwijkt. De gitaren mogen hier en daar wat harder en dat wordt ook door het publiek gesmaakt. Het lieflijk klinkende “Thumbs” ontpopt zich tot een dreigende song met woorden scherper dan de scherpste messen, waarna we vooral onder de indruk zijn van de vocale kwaliteiten van Dacus. Ze heeft het concept less is more meer dan begrepen en gooit dan ook geen onnodige effectjes over de pure songs heen. Na wat moeilijkheden met de gitaar van de Amerikaanse, wordt met “I Don’t Wanna Be Funny Anymore” de eindsprint ingezet. Het indiehitje bij uitstek blijkt zelfs gepaard te gaan met een bescheiden choreografie tussen de zangeres en haar muzikanten die zich de hele avond op de achtergrond houden, hoewel hun muzikale prestaties meer dan oké te noemen zijn.

Met “Kissing Lessons”, een liedje ‘for the gays’, aldus Dacus en een laatste portie stevige gitaren op “Night Shift” bereiken we het eind van de avond. Het is een fijne, gezellige, maar vooral ook mooie en muzikaal interessante rit geweest. Dat Lucy Dacus dan ook op oorverdovend applaus kan rekenen na bijna anderhalf uur liedjes te spuwen, is niet meer dan terecht. Het blijft even stil op het podium, maar uiteindelijk besluit ze nog even met haar gitaar terug te keren. Een bisronde stond niet op de planning en wanneer “Fool’s Gold” gevraagd wordt als laatste liedje, merken we enige twijfel. Nergens voor nodig, want ook daarin geeft ze het allerbeste van zichzelf en kunnen wij net als alle andere aanwezigen moe maar voldaan terug naar huis.

In een uitverkochte, overvolle Rotonde ontdekten we dat Lucy Dacus live nog mooier, interessanter en gezelliger is dan op plaat. Daarnaast stelden we vast dat Fenne Lily gerust nog een keer mag terugkomen, maar dan wel graag voor meer dan 40 minuten. De twee frontvrouwen brachten ons elk op hun eigen manier een boeiende show die het vooral moest hebben van eerlijkheid, muzikaliteit en spitsvondige teksten. Een geslaagde avond dus, zo hebben we het graag.

640 posts

About author
Dansende Beer met een hart voor Scandinavische popmuziek, sad girl music (lees: Phoebe Bridgers) en Franstalige dingen.
Articles
Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (dag 3): Noise voor iedereen

De derde en laatste dag van het Ways Around Festival was opnieuw een groot succes. Ditmaal diende de museumzaal van de Botanique…
LiveRecensies

Griff @ Botanique (Orangerie): Voorzichtige popshow

Griff mag dan wel net naast de titel BBC Sound of 2021 gegrepen hebben, toch lijkt het al een tijdje de goede…
LiveRecensies

S. Carey @ Botanique (Grand Salon): Allesbehalve beangstigend

De naam S. Carey zegt misschien niet iedereen veel, maar als we er de naam Justin Vernon of Bon Iver bijhalen, dan…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.