© Mads Perch
Het was van 1998 geleden dat Placebo nog een voet zette in de Brusselse Botanique. De band is sindsdien dan ook uitgegroeid tot een gevestigde naam, die meer volk trekt dan een Botanique kan verwelkomen. Sportpaleizen zijn tegenwoordig meer de habitat van het duo, zo staat de band daar bijvoorbeeld op 8 november, maar speciaal voor de release van hun eerste plaat in bijna tien jaar deden ze wat intieme shows om het publiek dichter bij de band te brengen. Zo mocht ook de Brusselse zaal hen nog eens met open armen verwelkomen. Het resultaat was bijgevolg natuurlijk een lang op voorhand uitverkochte zaal en een enthousiast publiek dat Placebo nog eens aan het werk wilde zien. Want ook dat was geleden van 2017, toen op Les Ardentes.
Je voelde een warme spanning in de Orangerie toen je er binnenstapte. Placebo stond er dan ook op dat niemand zijn gsm kon bovenhalen tijdens het concert, en dus moest iedereen hem opbergen in een zakje dat je pas na het concert terug kon openen. Het zorgde voor een unieke sfeer, waarbij iedereen vol in het moment leefde, maar we vinden het ook wat vreemd dat een band de zaal verplicht om geen gsm te gebruiken. Het is nog steeds iedereens eigen keuze om zelf voor zijn concertbeleving te kiezen. Zo zonder gsm’s kon iedereen echter wel constant zien wat er zich op het podium afspeelde, en dat was vooral een show vol power en gitaren.
Een nieuwe plaat betekent natuurlijk ook veel nieuwe nummers die moeten worden gespeeld, en daar begon de band meteen aan. “Forever Chemicals” toonde al vanaf de start dat de sound van Placebo in al die jaren eigenlijk niet echt gewijzigd is. Brian Molko zijn stem klinkt nog steeds even nazaal als vroeger en ook gitarist Stefan Olsdal weet nog steeds voor de sfeer te zorgen. Zo liet hij het publiek af en toe meeklappen en wist hij zijn gitaarsolo’s op een energieke manier te spelen. Daarbuiten werd er echter heel weinig aan interactie gedaan met het publiek. Zelfs een ‘thank you’ kon er niet vanaf.
Als je zo’n grote band in zo’n een intieme sfeer ziet, verwacht je natuurlijk ook iets meer interactie van de bandleden zelf. Die bleken echter gewoon naar de Botanique gekomen om een repetitie van hun show te spelen, zonder daar al te veel woorden aan vuil te maken. We hadden weliswaar geluk, want bij “Too Many Friends” liep het muzikaal volledig mis (dat heb je al eens, als je al even niet meer gespeeld hebt) en kon Molko niet anders dan de zaal aan te spreken. Het brak even de gespannen sfeer, die al de hele show in de zaal hing, maar kon wel niet redden dat de bandleden nogal onverschillig overkwamen.
Gelukkig was het muzikaal wel dik in orde. Nieuwe hits als “Beautiful James”, “Surrounded By Spies” en “Try Better Next Time” werden al uitbundig meegezongen en gaven aan dat ook die nieuwe songs binnen de discografie van Placebo aanvaard zullen worden. We kregen ook wat oudere songs voorgeschoteld, maar niet meteen de allergrootste hits. “For What It’s Worth” was het bekendste nummer en dus zagen we bijgevolg ook een euforisch publiek, dat alles woord voor woord meezong. De sfeer was dus zeer uitgelaten, maar zeker bij de nieuwe nummers bleef het toch soms nog wat bedeesd.
Vooral toen we op het eind van de set twee tragere songs voorgeschoteld kregen. “Went Missing” gaf niet de sound weer die je nodig hebt na een hit als “Too Many Friends” en ook “Fix Yourself” kon maar matig overtuigen. Gelukkig kregen we daar op het eind nog een hemels instrumentaal stuk bij, dat samen met de visuele krachten van de lichten toch iets van hoop meebracht. Dit einde was wel eerder een anticlimax, maar gelukkig was de bisronde wel om duimen en vingers bij af te likken.
“Post Blue” uit Meds toonde meteen dat de sterkte van Placebo nog steeds bij zijn oude nummers zit. De track is een van de sterkhouders van de band, en ook het publiek toonde dat door zijn enthousiasme aan. Afsluiten deden ze dan weer met hun gekende cover van Kate Bush. “Running Up That Hill (A Deal With God)” zorgde voor een soort episch einde en een zachte touch, waarna de band definitief van het podium verdween met een diepe buiging. Jammer wel dat de twee nummers niet omgewisseld werden, want met de power van “Post Blue” was iedereen ongetwijfeld tevreden naar huis gegaan. Nu kunnen we ons wel inbeelden dat sommigen op hun honger bleven zitten.
Toch kunnen we concluderen dat de sound van Placebo nog steeds gemaakt is voor grote zalen en stadions. Ook in Botanique werd dat duidelijk door de bombast die bij bijna iedere song naar voor kwam. Opbouwen naar epische eindes werd een soort van credo binnen de show. Dat slaat echter ook aan, want de endorfine die het opwekt, is ongewoon groot. De band blijkt dus na al die jaren zijn streken nog niet verleerd en kan nog steeds perfecte songs afleveren die vol gitaren zitten en een volle sound met zich meebrengen. Toch bleken de keuzes in de setlist soms wat vreemd, waardoor de sfeer niet de hele tijd optimaal bleef. Geen haan die er om kraaide natuurlijk, want iedereen die in de Orangerie zat, kan nu zeggen dat ze Placebo nog eens in een intieme setting zag. We veronderstellen dat het nog een tiental jaar zal duren vooraleer ze daar terug staan.
Op zaterdag 25 juni speelt Placebo op TW Classic. Wie daar niet bij kan zijn, kan de band op 8 november aan het werk zien in het Sportpaleis.
Setlist:
Forever Chemicals
Beautiful James
Scene of the Crime
Hugz
Happy Birthday in the Sky
Speak in Tongues
Surrounded by Spies
Blind
Sad White Reggae
Protect Me From What I Want
Try Better Next Time
For What It’s Worth
Too Many Friends
Went Missing
Fix Yourself
Post Blue
Running Up That Hill (A Deal With God) (Kate Bush cover)
Het concert in de botanique was geweldig. Ze stonden er en het was geweldig om hen terug live te zien in een intieme setting.