De thema’s zelfisolement en eenzaamheid zijn in 2020 alom vertegenwoordigd. Een aanzienlijk deel van de samenleving ging in (al dan niet vrijwillige) quarantaine en spendeerde op die manier de nodige tijd alleen. Ook singer-songwriter Fenne Lily uit Bristol ging de afgelopen periode op zoek naar zichzelf. Nog voor er sprake was van het hele Covid-19-gebeuren isoleerde ze zichzelf al eens. BREACH is haar tweede album en haar eerste uitgave via indielabel Dead Oceans, dat ook de thuisbasis vormt voor artiesten als Phoebe Bridgers, Kevin Morby en Khruangbin.
Fenne Lily leerden we in 2018 kennen met haar debuutalbum On Hold, dat een schoolvoorbeeld was van een coming of age-plaat. Twee jaar later gaat ze met BREACH op zoek naar haar eigen wedergeboorte. De titel van de plaat is namelijk een woordspeling op het Engelse woord voor ‘stuitligging’ en ‘uitbreken’. BREACH bestaat uit twaalf uiteenlopende nummers, waarvan we er al vier te horen kregen naar aanloop van de release.
Met de titel van de plaat geeft Fenne Lily al weg dat ze een fan is van een woordspeling hier en daar. De single die gepaard ging met de aankondiging van de plaat, “Alapathy” – een samensmelting van de Engelse woorden ‘apathy’ en ‘allopathic’ – is hier een mooi voorbeeld van. Hierop zorgt ze voor een volle, uptempo gitaarklank en klinkt het alsof ze sterker in haar schoenen staat. Ook “I, Nietzsche”, uit te spreken als ‘I need you’, en “Birthday” sluiten zich bij dit geluid aan.
Echte feelgoodsongs zijn het daarentegen allesbehalve. Op het merendeel van de nummers horen we regelmatig een bittere en melancholische ondertoon. Het centrale thema van het album is namelijk het verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn. Dat is ook letterlijk terug te horen in haar muziek. Zo vertelt ze in “Berlin”, genoemd naar de stad waar ze een maand in quarantaine ging na een uitputtende Europese tour, ‘It’s not hard to be alone anymore’. Hierin klinkt het alsof ze in haar hoofd de klik heeft gemaakt tussen alleen en eenzaam zijn. Ook tijdens breakupsong “I Used to Hate My Body, But Now I Just Hate You” krijgen we een kijkje in haar hoofd.
Toch is het geluid waarmee we Fenne Lily leerden kennen in 2018 niet ver te zoeken. “Someone Else’s Trees” en “Blood Moon” doen ons met hun eenvoudige melodie terugkeren naar de essentie van haar muziek. “’98” katapulteert ons dan weer naar het verleden. Hierin horen we een minuut durende opname van Fenne Lily uit het gelijknamige jaar waarin ze een conversatie voert met haar vader. Desondanks is de vergelijking met de vorige plaat niet helemaal terecht. De nummers klinken veel voller en warmer. Vooral tijdens afsluiter “Laundry and Jet Lag” doen de strijkers ons met hun zeemzoete melodie helemaal wegsmelten.
Waarbij ze op haar debuutalbum On Hold nog relatief braaf bleef, haalt ze voor BREACH een sterke gitaarklank uit de kast. Het album bevat een afwisseling van uptempo en tragere nummers. Toch gaat het op geen enkel moment slabakken en weet ze te bewijzen dat ze ook in haar rustiger werk overeind blijft. Met BREACH toont Fenne Lily dat we het laatste van haar nog niet gehoord hebben.
Op 30 april 2021 stelt Fenne Lily haar nieuw werk voor in de Botanique. Tickets hiervoor zijn nog steeds te koop.
Facebook / Instagram / Website
