Californische rapper Earl Sweatshirt ontwaakt uit zijn winterslaap. Als je bij het horen van Californië denkt aan typische West Coast Hiphop, zoals generatiegenoot Vince Staples, dan mag je al meteen een streep trekken door die gedachte. Verre van de enige naam binnen het abstracte hiphop-genre, is Earl wel een van de artiesten die een nieuw hoofdstuk aankondigde in dat revitaliseerde genre. Met Some Rap Songs uit 2018 werd de schimmige underground onder een spotlight gebracht, zoals dat af en toe wel eens gebeurt. Maar tot vaandeldrager van een volledig genre gebombardeerd worden, kan ook zijn neveneffecten hebben.
Op een korte ep in 2019 na kroop Earl terug in zijn schulp, waar de depressie en onrust die zich tijdens Some Rap Songs al duidelijk gemanifesteerd had, maar bleef groeien. Slechts vorig jaar, na onder andere een geannuleerde tour door die mentale strubbelingen, zagen we weer een teken van leven. Nu ook een album, deze SICK!, weer een korte kijk in de geest van Thebe ‘Earl Sweatshirt’ Kgositsile. Een nieuwe bladzijde wordt bescheiden omgeslagen.
Deze SICK! is minder een collectie van zwervende en zwevende vigniettes op zoek naar vaste grond. Mensen die hier een tweede Some Rap Songs zoeken, krijgen dus niet helemaal waar ze hun zinnen op zette. Alleszins toch niet in de eerste helft. De stoffige jazzrap-sound van vorige albums maakt gedeeltelijke plaats voor een modernere, minder indirecte productie op nummers als “2010” of titletrack “Sick!”. Die eerste wordt gekenmerkt door een redelijk disoriënterende beat, vol glitterende toetsen die maar blijven loopen en het nummer als een waas doen aanvoelen. “Sick!” heeft dan weer iets van een trapbanger typisch voor deze tijd, waar Earl dan wel wat meer afstand neemt om die harde beat en diens donderende bas te laten ademen.
Gaststem ZelooperZ is meestal gekend voor zijn hyperactieve en nasale stijl, maar nestelt zich op “Vision” eerder in het Earl Sweatshirt-sjabloon. De flow van de twee zijn echter directer, en de instrumentatie op de achtergrond rijkelijk en fonkelend. Ook Armand Hammer, het underground-duo bestaande uit billy woods en Elucid, helpen SICK! om met de voeten op de grond te blijven met een intense reality check op “Tabula Rasa”.
De tweede helft neemt Earl dan weer voor zichzelf, en hier vloeien de nummers weer als vanouds feilloos over in mekaar. Hij kruipt hier weer in zijn oude gietvorm, maar het zijn de kleine dingen die hier een verschil maken. Earl klinkt alsof hij met gerechte rug flowt, zoals op “Lye” en “God Laughs”, niet slechts half bij zinnen ineengezakt in een zetel zoals vroeger wel klonk. Net zoals JPEGMAFIAs nieuwe plaat een paar maanden terug doet SICK! het iets concreter en minder abstract. De greep is strakker, zonder dat het dwalende helemaal verdwijnt.
Hoewel SICK! misschien een stuk gemakkelijker te verteren is voor het hart, blijft de moeilijk te doorgronden persoon achter de muziek intact. Earl Sweatshirt is als artiest en mens een stuk moeilijker te lezen dan zijn muzikale generatiegenoten. Je moet bij albums als dit komen voor een speciaal soort catharsis, waar alleen mensen als Earl zelf iets aan hebben. Als Earl zich wat ziekjes voelde in het verleden, wezen dat fysiek of mentaal, is het duidelijk dat op SICK! de donkere wolken al wat weggetrokken zijn. Voor elke kwaaltje een medicijn.
Twitter / Instagram / Facebook
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
