New Pagans – The Seed, The Vessel, The Roots and All
Ook 2021 was nog steeds het jaar van postpunk. Een band die daarbij wat over het hoofd werd gezien, is New Pagans. De groep uit Noord-Ierland bracht met The Seed, The Vessel, The Roots and All na ongeveer vijf jaar polijsten eindelijk een debuutplaat uit. Met een frontvrouw als Lyndsey McDougall heeft de band ook vuur in handen, want de zangeres weet door de intensiteit in haar stem veel kracht te geven aan de plaat. Ook het sterke drumspel en natuurlijk de gitaren die ronken zoals op “Bloody Soil” geven deze plaat zijn sterkte. Er is weliswaar ook ruimte voor rust zoals op “I Could Die” en op die manier zit er een fijne dynamiek in The Seed, The Vessel, The Roots and All. Waar postpunk soms cliché kan zijn, brengt New Pagans ook invloeden van de grunge van Pixies en hierdoor krijg je toch ook weer wat verfrissends op je bord. Onterecht over het hoofd gezien, dus!
Ovlov – Buds
Ovlovs tweede album TRU veroverde in 2018 al vele indieharten en met Buds bewijst het zestal dat ze zijn cultstatus niet meer wil afgeven. De band uit Connecticut maakt telkens fuzzy slackerrock en slaagt er daarbij in artistiek te groeien zonder zijn eigenheid te verloochenen. De band presenteert een exemplarisch bord noiserock zoals bij bv. Dinosaur Jr. (ja, afsluiter “Feel the Pain” is een grappige referentie). Daarover smeren de muzikanten een dikke saus van gloeiende shoegazegitaren zoals bij My Bloody Valentine. Hun uitwerking klinkt heel verfrissend en licht psychedelisch. Buds is iets poppier dan vorige platen, met een stem die klinkt als die van Death Cab for Cutie. De acht nummer beginnen gewoonlijk vrij conventioneel, maar rafelen telkens uiteen in interessante wendingen overgoten met fuzz. Het geheel is vrij kort, maar eigenlijk net lang genoeg voor dit soort genre.
Papangu – Holoceno
Het Braziliaanse Papangu weet met Holoceno een dijk van een debuut neer te zetten. Net zoals SLIFT dat vorig jaar kon, blijft de geweldige ritmesectie almaar doorstuwen, terwijl ondertussen fuzzy gitaren, blackmetalgeschreeuw, meditatief gezang, saxofonen en een hoop chaos een tour de force doen. Zwevend tussen sludge, stoner en zeuhl en het lot van de mens in de klimaatproblematiek aankaartend, is het een meesterlijke metalplaat die misschien wel een mijlpaal in wording is.
Pist Idiots – Idiocracy
Er werd in 2021 heel wat fijne punk en postpunk uitgebracht, maar die van Pist Idiots verdiende zeker en vast wat meer aandacht. De namen van de bandleden alleen al klinken als poëzie in de horen. Of wat dacht je anders bij iemand als Jack Sniff op zang en de gebroeders Joey en Tommy Tomato op respectievelijk gitaar en bas? Het Australische viertal brengt op zijn tweede plaat Idiocracy een verzameling aanstekelijke punknummers en alternatieve indierock die uitblinkt in kracht en originaliteit, maar ook in gevarieerdheid. Zo horen we weerbarstige rocknummers als “Street Fighter” en “Idiocracy”, maar ook melodieuze tederheid in “Juliette” en zelfs wat snelle rock-‘n-roll in “Screw”. Het indrukwekkende “Light Up Your World” is dan weer volbloed shoegaze. Op elf krachtige nummers bewijst Pist Idiots zo nog maar eens dat het heel wat aankan.
PONY – TV BABY
PONY galoppeerde dit jaar ons gehoorkanaal binnen vanuit Toronto. De groep bracht eerder al verschillende ep’s uit, maar TV Baby is het echte debuut en klinkt als een heerlijke powerpopplaat zoals er jaarlijks wel meerdere worden gemaakt. Helaas voor de band werd deze wat minder opgepikt, wat het album niet minder aanstekelijk maakt. Opener “Chokecherry” is meteen een maatstaf voor wat de rest van de plaat moet worden: melodieuze vocals ondersteund door snelle catchy gitaren. Aan de albumcover te zien, weet je ook dat dit een album is dat vooral bedoeld is voor millennials. We horen invloeden van Vivian Girls en soortgelijke bands en dan weet je dat TV Baby gewoon een heerlijk album is vol catchy gitaarnummers.
Rachel Lime – A.U.
De Koreaans-Amerikaanse Rachel Lime sleutelt al jarenlang in alle stilte aan haar muziek. Dat verklaart ook waarom haar debuutalbum A.U. een explosie aan ideeën is geworden. Rachel Lime fladdert van de ene stijl naar de andere, maar weet elke hersenspinsel op de meest elegante manier te verwerken in aanstekelijke en diepe popsongs met een hoek af. A.U. klinkt van begin tot eind avontuurlijk, maar ook ontzettend goed uitgevoerd. Het hoogtepunt is wat ons betreft “Voyager 3”, een bijzonder clever nummer dat thematisch verder borduurt op het Voyager-project van de NASA in de jaren 70.
Sloppy Jane – Madison
Haley Dahl bracht dit jaar haar tweede album uit als Sloppy Jane, en wat voor eentje. De experimentele mengelmoes van genres is als een sprong in het onbekende en net dat maakt het zo fijn. Van het bombastische “Party Anthem” tot het grotendeels ingetogen, doch verrassende “Wonderama”; Sloppy Jane komt vaak uit onverwachtse hoek en laat zo de uiterste randjes van haar muzikale meesterbrein zien. De theatrale manier van zingen en verbeeldingsrijke teksten voegt heel wat kleur toe aan de gelaagde muziek, waardoor het soms van ver een warboeltje lijkt, maar onder de chaos houdt er zich alleen maar schoonheid schuil.
TEKE::TEKE – Shirushi
Wie TEKE::TEKE zegt, zegt dansbare riffs, vrolijke psychedelica en zo’n typische Japanse fluit die we allemaal wel herkennen. Dat fluitje komt echter niet zomaar, want TEKE::TEKE is een Canadese band met erg stevige roots in Japan. De groep startte dan ook als tributeband van de Japanese surfrocker Takeshi Terauchi. Op het album horen we die invloed op verschillende nummers, zoals onder andere “Yoru Ni”. We horen echter nog veel meer op het album: mysterieuze passages, gestoorde riffs aangevuld met griezelig getokkel, epische gitaarsolo’s, plotsklapse sonische explosies, enzovoort. Shirushi is een geweldig gek debuut, een psychedelische trip én kriebelt vooral onze curiositeit naar meer. Een livepassage meemaken van TEKE::TEKE staat dankzij dit debuut hoog op onze verlanglijst voor 2022.
Upper Wilds – Venus
Over de songtitels op Venus heeft Upper Wilds niet al te lang moeten denken: het werden allemaal liefdesliedjes waarbij de volgorde op de plaat ook de titel van de song bepaalde. We horen op dit album weliswaar erg weinig melige songs, maar vooral een mix van noise en grunge. Hierbij zijn vergelijkingen met Dinosaur Jr. en Metz al snel op zijn plaats. Waar “Love Song #1” nog rustig begint en vooral een opwarmer blijkt te zijn voor de rest van de plaat, gaat “#2” al snel steviger tekeer met hevige riffs die alles doormidden klieven. Vocaal horen we een luide stem die de muzikale kracht perfect ondersteunt. Op die manier blijven we veel riffs en gitaarsolo’s horen, wat een plaat natuurlijk heel strak maakt, maar ook melodieus blijft Upper Wilds sterk uit de hoek komen. Eentje voor de liefhebber van distorted gitaren en vele fuzzriffs.
Will Graefe – Marine Life
Will Graefe had het niet getroffen in 2020. Alsof de lockdowns nog niet erg genoeg waren, liet zijn vriendin hem tegelijkertijd nog in de steek. Hartzeer en miserie troef dus, maar omdat het Graefe inspiratie opleverde voor het prachtige album Marine Life hoor je ons zeker en vast niet klagen. Op tien nummers die hij grotendeels alleen opnam, brengt hij een mix van alternatieve folk en country die baadt in weemoed en verdriet. Ondanks de zware thematiek wordt het nergens klagerig. Dat komt voornamelijk doordat het album een consistent geheel vormt en een globaal verhaal met alle fasen van verdriet vertelt; van de wanhoop en verlorenheid in de eerste helft tot de woede en waanzin in de tweede helft, om ten slotte in het schitterende “Run to You” te eindigen met gevoelens van berusting. Marine Life is een plaat om te koesteren, en verdient ongetwijfeld ook jouw aandacht!
Yoo Doo Right – Don’t Think You Can Escape Your Purpose
We wisten in april al dat Yoo Doo Right iets op het spoor was toen we over “Presto Presto, Bella’s Dream” schreven. Op hun debuutplaat Don’t Think You Can Escape Your Purpose experimenteren deze Canadezen er heerlijk op los. Hun instrumentale space rock vermengt de lijnen tussen ouderwetse krautrock enerzijds en moderne postrock en shoegaze anderzijds. Doorheen acht psychedelische jams trekt het drietal steevast een geluidsmuur op, onder constante begeleiding van geweldige drums. Een ander trefpunt is het oprecht dynamisch basspel, dat tegenwoordig een zeldzaam genoegen is geworden. Het geheel is consistent uitgevoerd waardoor het heel moeilijk blijkt een favoriet fragment uit te kiezen. Herhaaldelijk wordt een zinderende spanningsboog opgebouwd en met vuurwerk weer neergehaald. Uiteindelijk valt er veel te vergelijken met de progrock van de jaren zeventig en hedendaagse acts zoals King Gizzard & The Lizard Wizard, maar zelfs naar een kopie van deze zouden wij met plezier luisten. Don’t Think You Can Escape Your Purpose is gewoon compromisloos rocken.
Uit al deze albums kozen we overigens onze favoriete nummers, en die goten we allemaal in een Spotify afspeellijst. Zo kan je des te meer genieten van al deze verborgen pareltjes!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Jan-Willem Declercq, Tom Verhavert, Baldwin Verhoeven, Katrijn Vermoesen, Maxim Meyer-Horn, Lucas Palmans, Robbe Rooms, Sam Nassiri, Ariane Cooremans, Martijn Minne, Renaat Senechal, Steven Scheers, Anne-Leen Declercq, Pieter Wilms, Simon Meyer-Horn en Jan Kurvers.
