Door alle uitgestelde releases van vorig jaar, was 2021 een machine waarbij iedere vrijdag tientallen topalbums verschenen. De opgave om het bos door de bomen te blijven zien, werd er dit jaar niet makkelijker op, maar gelukkig is er nog je favoriete muzieksite om je wegwijs te maken. Na onze overzichten van de 20 beste Belgische albums en de 50 beste internationale albums van dit jaar, plaatsen we nu enkele verborgen parels in de schijnwerpers. Van eigen bodem of ver daarbuiten: we verzamelden dé 35 platen die onze afspeellijsten bleven achtervolgen, maar daar niet genoeg erkenning voor kregen. Eindelijk tijd voor die waardering, op alfabetische volgorde.
Arushi Jain – Under the Lilac Sky
En allereerst stellen we je maar al te graag Under the Lilac Sky van Arushi Jain voor. De Indisch-New Yorkse probeert aan de hand van haar gigantische – en extreem kleurrijke – modulaire synthesizer een eigentijdse, verfrissende klank te geven aan de klassieke composities van India. Ouderwets klinkt deze insteek zeker niet: de filmische ambient golft druppelend over je heen, enerzijds als een zachte, warme waterval en dan toch weer stevig bijtend. Leg je bij het luisteren gerust neer op je slaapkamervloer – bij voorkeur met een dekentje onder je bips – en laat je inwikkelen door de vele klanken en de daarover gedrapeerde vocalen die deze plaat te bieden heeft. Stel je een zonsop- of ondergang voor en ga op reis met dit prachtig staaltje muziek.
betcover!! – 時間 (Jikan)
Wat men vaak lijkt te vergeten, is dat er aan de andere kant van de wereld ook fantastische muziek wordt gemaakt. Voorbeeld bij uitstek is 時間 (Jikan), het derde album van het Japanse betcover!!, geesteskind een 22-jarige muzikale virtuoos. Invloeden reiken van dub tot artrock en van shoegaze tot zelfs deep house. Vooral de geweldige dwarsfluit- en gitaarsolo in het tweede nummer moet je gehoord hebben. Om zowat elke hoek schuilt een verrassing die het meer dan waard is te ontdekken. De onverwachte bonkende rave op het einde van “二限の窓”en de sensuele latingroove aan het van “piano” zijn wellicht onze favoriete momenten en zetten het excentrieke kantje van de plaat des te meer in de verf.
The Big Net – In The Service of Song
Het debuutalbum van het New Yorks drietal The Big Net werd het afgelopen jaar schromelijk over het hoofd gezien. Gitarist Kevin Copeland, drummer Andrew Emge en bassist Logan Miley brengen op In the Service of Song nochtans heldere alt-country en folkrock die helemaal past in de traditie van nineties gitaarmuziek. Denk muzikaal aan een zachtere versie van Buffalo Tom, of een vrolijkere reïncarnatie van Elliott Smith. Al mag dat laatste met een korrel zout genomen worden, want de DIY-folkrock van het trio lijkt niet meteen geschikt voor uitbundige dansfeesten. Hoewel de band minder experimenteert met nummeropbouw en geluid, roept The Big Net af en toe ook herinneringen op aan Big Thief. De zachte melodieën van “Keep” of “Cowboy”, het mooie akoestische “Knot” en het explosieve eindpunt “Bird” zijn slechts enkele hoogtepunten van een plaat die het afgelopen jaar gerust wat meer aandacht verdiende.
Bruno Pernadas – Private Reasons
Met een uur en veertien minuten heeft Bruno Pernadas uit Portugal dit jaar zijn best gedaan om een gigantisch epos te serveren. Met zijn eerste plaat in vijf jaar wist hij weliswaar ferm te overtuigen al zag een groot deel van het publiek dit toch niet passeren. Jammer, want de smooth souljazzpop van de man is de perfecte manier om je dag op te vrolijken, of kan gewoon voor een zwoel en sensueel sfeertje zorgen. De man neemt ook zijn tijd om nummers te laten ontplooien, zoals op het erg repetitieve doch toch catchy “Theme Vision”. Op “Recife” horen we dan weer invloeden vanuit de flamenco en zo weet Pernadas met heel veel ingrediënten een leuke en diverse plaat te maken, die voor ieder wat wils brengt.
C. Tangana – El Madrileño
In Spanje broeit er de laatste tijd weer heel wat op muzikaal vlak en daar zit C. Tangana voor iets tussen. De Madrileen wordt al jaren op handen gedragen in zijn thuisland en dit jaar volgde dankzij zijn gelauwerde tweede plaat eindelijk ook de rest van de wereld. Met zijn tweede album El Madrileño zorgde C. Tangana voor een heuse aardverschuiving in de Spaanse muziekwereld en zag hij zijn populariteit nog eens nieuwe proporties krijgen. De veertien nummers zuigen je helemaal mee in de Spaanse cultuur en bewijzen dat je op een luchtige manier traditionele genres als flamenco nieuw leven kan inblazen. Het straffe daaraan is dat hij daarvoor ook rekende op legendarische spilfiguren als de Gipsy Kings en Eliades Ochoa, waardoor de plaat bij alle generaties vol lof onthaald wordt.
Carambolage – On bouge en ville
Uit Rennes krijgen we met Carambolage een soloproject van Rémi Peltier, drummer van Kaviar Special. In On bouge en ville zoekt hij de eighties weirdopop op met punkinvloeden, en dat doet hij op zo’n absurde manier dat het allemaal heel interessant klinkt. Invloeden haalt hij duidelijk bij bands als DEVO, maar dan met nog iets meer kitsch. Toch is deze kitsch in het geval van On bouge en ville geen slecht idee. Meer nog, de plaat klinkt hierdoor net zo memorabel. Het gaat van strakke punknummers als “Roi du salon” naar synthpophits als “Roller Disco”, maar de nadruk ligt altijd op de synths. We kunnen zelfs een vergelijking maken met onze eigen Willy Organ. Ook het sappige Franse accent geeft het geheel een extra dynamiek en al deze invloeden zorgen samen voor een heerlijk plaatje.
Choses Sauvages – Choses Sauvages II
Ook in het Frans, maar wel van de andere kant van de wereld, heeft Choses Sauvages dit jaar een extreem dansbare tweede plaat uitgebracht. Uit Montréal brengt het zestal vooral Frenchpop die doet denken aan bands als Phoenix en L’Impératrice. Dat deze invloeden uitsluitend voor goeie vibes zorgen, is een ferm understatement. Heerlijke grooves, funky gitaren en vooral ook nummers die de tijd nemen om zich te ontplooien, zorgen ervoor dat dit plaatje net geen uur onze dansbenen aan het bewegen brengt. Slechts één nummer klokt af onder de vier minuten en dat is een “Interlude”. Al de rest bouwt op naar iets extreem dansbaars, waardoor je deze plaat evengoed op een of ander discofeestje kan horen zonder dat het zou storen. Hoog tijd dus dat wat meer mensen kennis maken met deze Wilde Dingen.
Coco – Coco
Wie tegenwoordig de term coco opzoekt, komt niet alleen uit bij de succesvolle Pixar-film, maar ook het Amerikaanse muzikale trio krijgt steeds meer en meer zoekresultaten. Coco kwam voor het eerst naar buiten in 2020 als een anoniem project. Afgelopen augustus beslisten ze om er toch een eigen gezicht op te plakken. Het trio bestaat namelijk uit Maia Freedman (Dirty Projectors), Dan Molad (Lucius) en Oliver Hill (Pavo Pavo), geen onbekenden voor menig muziekfan. Op het gelijknamige debuutalbum Coco combineert de band lofi-indie met dreampop, waarbij de opener van de plaat, “Empty Beach”, ons meteen weet te overtuigen. Op tien nummers tijd creëren ze hun eigen utopie, waarnaar wij maar al te graag een one way ticket boeken.
Derby Motoreta’s Burrito Kachimba – Hilo Negro
Derby Motoreta’s Burrito Kachimba heeft niet enkel een groepsnaam die klinkt als een klok, met Dandy Piranha hebben ze ook nog eens een frontman met een coole naam aan boord. Twee jaar na het titelloze debuutalbum, liet de groep uit Andalusië het afgelopen jaar Hilo Negro op de wereld los; een psychedelische trip vol vette riffs, lekkere ritmes en vooral veel Zuiders geschreeuw van de heer Piranha. Luister maar eens naar knallers als “Porselana Teeth”, “13 Monos” en “El Valle” en je bent meteen overtuigd van de Spaanse furie van DMBK. De band bewijst met zijn tweede worp zo in elk geval dat het spannende muziek kan blijven maken en dat het zoveel meer is dan een doorslagje van bekendere psychedelische rockbands. We kunnen dan ook niet anders dan afsluiten met de gevleugelde woorden ‘muy bien’.
Domkraft – Seeds
Aan wie het Zweedse Domkraft al kende, hoeven we hun geluid waarschijnlijk niet meer te verkopen. Voor wie het drietal echter nog niet kent, doen we dat nu toch nog eens. De band brengt ons een epische mix van stonermetal, psychedelische desertrock en doommetal. Verwacht je aan loeiharde riffs die zich als een logge bulldozer voorttrekken, huilend geschreeuw van frontman en bassist Martin Wegeland en kletterend, hypnotiserend slagwerk. Wat dit album nog meer doet opvallen dan de vorige twee, is de ruimte voor invloeden uit andere genres. Zo horen we op Seeds atmosferische postmetalsoundscapes en spacerockpsychedelica. Domkraft slaagt er met andere woorden in om hun eigen geluid dat stonermetal geweldig maakt te behouden en slaagt er tegelijkertijd ook nog in om op zijn dooie gemakje heel wat extraatjes toe te voegen. Chapeau heren, dit smaakt naar meer!
Enji – Ursgal
Dit jaar kwam de Mongoolse Enji voor het eerst naar buiten met een album met eigen composities. Ursgal zal voor de meeste luisteraars een eerste kennismaking geweest zijn met deze jazzartieste, maar wel eentje die blijft hangen. Haar zang laat hier en daar invloeden van groten als Fitgerald en Holiday weerklinken, maar toch klinkt Ursgal bijzonder eigenzinnig. We horen een mix van Engels en Mongools, en ook de instrumentatie knipoogt hier en daar naar haar roots. Een verrassende plaat, die de jazzliefhebbers zeker zal plezieren.
eundohee – Unforeseen
Het zeldzame moment wanneer je iemand ontmoet die al van eundohee heeft gehoord, moet je koesteren. Ook al heeft de Koreaanse artieste reeds enkele ep’s op haar naam staan, verder dan een duizendtal Spotifystreams is ze nog niet geraakt. Zelfs haar debuutalbum Unforeseen, dat wij rekenen tot een van de beste van het jaar, krijgt amper aandacht. En is daarom zeker en vast een onbekende parel. Op acht liedjes neemt de zangeres ons mee in haar rustige indiepopwereld en hiermee bewijst ze dat niet alles uit Korea even bombastisch moet klinken als K-pop. Melancholische nummers als “Time” en “Les Augen I” zijn een perfecte weergave van haar sound en nodigen uit om haar volledige, (nog) beperkte repertoire te ontdekken. Wij willen meer!
Ontdek meer op de volgende pagina!
