Flughand & steichi – Mandue
Florian Döring is dé Duitse referentie op vlak van low fidelity jazzhop en chillhop. Deze creatieve duizendpoot houdt van koffie drinken en vooral de eenvoud van het leven. Dit zet hij sinds 2010 om in zijn zeemzoeterige en minimalistische muziek. Samen met saxofonist en zielsverwant steichi leverde hij met Mandue wederom een pareltje af. Kenmerkend aan jazzhop is dat het allemaal korte nummers zijn, die surfen op de flow van een druilerige zondagmorgen. De saxofoon van steichi en beats van Flughand brengen je in een rustgevende mood om he-le-maal zen van te worden. Heb je geen idee wat jazzhop inhoudt en wil je graag een introductie in het genre? Flughand is de ideale gids tijdens deze spirituele reis. Honey for the soul!
FRITZ – Pastel
Er zijn dit jaar weer heel wat dreampopalbums verschenen. De opvallendste platen in dat genre kwamen uit het kamp van Snail Mail en Japanese Breakfast, maar ook deze FRITZ zou daar niet slecht naast staan. Het project van Tilly Murphy uit Newcastle bracht met Pastel haar tweede album uit en dat werd een plaatje van net geen halfuur boordevol dromerige indierockliedjes met de nodige shoegaze-invloeden. Op die manier kunnen we FRITZ ook wel vergelijken met Best Coast op z’n best. Dat hoor je ook als je een catchy en uptempo liedje als “Pastel” oplegt, of zelfs het snedige “She’s Gonna Hate Me”. Op die manier gaat FRITZ strak door en ben je, voor dat je het goed en wel beseft, door heel de plaat gegaan. De repeatknop is de ene optie, Pastel in deze lijst zetten de enige andere.
Graduating Life – II
Poppunk is dit jaar weer volop naar de voorgrond getreden in de popmuziek, maar ook binnen de niche blijven er nog boeiende bands over. Zo ook deze Graduating Life, het project van Bart Thompson, gitarist van Mom Jeans. Waar de doorsnee poppunk tamelijk plat over de toonbank wordt geserveerd, geeft Graduating Life er een iets complexere draai aan. Het voelt allemaal niet gratuit aan, maar ieder nummer is wel extreem catchy en meezingbaar. We kunnen het dus al snel vergelijken met bands als Jeff Rosenstock en Remo Drive, waardoor de furiositeit altijd iets meer aanwezig is. Tweede nummer “Fine” knalt bijvoorbeeld van begin tot eind en na één luisterbeurt wil je het ook erg uitbundig meezingen. Ook nummers als “In The Back” en “Black Skinny Jeans”, waarbij de emoties naar boven komen, weten op een bepaalde manier interessant te klinken zonder in clichés te vervallen. Op die manier brengt Graduating Life toch een van de meest boeiende poppunkplaten van het jaar die de meeste media wel over het hoofd zagen.
Grave Flowers Bongo Band – Strength of Spring
Erg bekend is de Grave Flowers Bongo Band nog niet. De productie zal echter wat meer belletjes doen rinkelen. Die nam niemand anders dan garagerockkoning Ty Segall voor zich. Daarnaast zit de band ook nog eens bij het label Castle Face Records, van de legendarische John Dwyer en kompanen. Al deze informatie tilt waarschijnlijk al een tipje van de sluier op over het geluid dat het vijftal weet te maken. Lange gitaarsolo’s, fuzzy klanken en akoestische gitaren staan centraal. Ook passeren dromerige passages en een tegendraadse saxofoon de revue. King Gizzard & The Lizard Wizard lijkt de grootste inspiratiebron. Daar hoor je ons zeker niet over klagen. Strenght of Spring is een prachtplaatje dat zeker de moeite is als je fan bent van alles dat met psychedelica en garagerock te maken heeft.
Hana Vu – Public Storage
Al een tijdje voorspelden we Hana Vu een mooie toekomst, maar de definitieve doorbraak bleef telkens uit. Met Public Storage had ze zichzelf eindelijk op de kaart kunnen zetten, ware het niet dat haar uitstekende tweede plaat een beetje onder de radar bleef. Dat betekent daarentegen niet dat de Amerikaanse, overigens slechts twintig jaar(!), overloopt van het talent. Op haar nieuwste creatie weet de jongedame als nooit tevoren melancholie te verpakken in een meeslepend popjasje, waardoor je je een dik half uur in haar wondere wereld waant. Hana Vu katapulteert je twaalf nummers lang in een dromerige roes, die je eigenlijk dagelijks opnieuw zou moeten beleven.
Hovvdy – True Love
Pillowcore is de treffende term die Hovvdy bedacht als begrip voor zijn lieflijke, wat trage indierock. Terwijl de weemoedige melodieën en het vocale charisma op True Love bevredigend zijn, offert de resolute definitiviteit van de plaat een heerlijke dubbelzinnigheid op: het is niet zozeer een break-upalbum, als wel een project dat zich richt op de ruimte die er is tussen een breuk en verzoening. Het bevat een complex, goed gelaagd geluid dat genereus is in zijn opbouw, maar niet pronkt met zijn kracht. True Love volgt hiermee dezelfde gitaargedreven productie die terug te vinden is op recent werk van Big Thief en Bon Iver. Het album zit bovendien vol met vrolijke piano en heldere akoestische gitaren, een soundscape zo helder en weelderig als een late zomeravond. Zelfs wanneer Hovvdy zich in het heden wortelt, besmet de herinnering aan gemakkelijkere tijden hun ervaring, waardoor de liedjes met een sanguine sfeer gekleurd worden. True Love onttrekt zich niet zozeer aan nostalgie, maar hercontextualiseert het en transformeert versleten herinneringen van verlangens in lessen: een bodem waaruit potentieel kan groeien.
ISLAND – Yesterday Park
In 2015 werd ISLAND opgericht, maar het was pas in 2018 dat de groep uit Londen een debuutplaat uitbracht. De band werd toen als grote belofte gezien, maar die verwachtingen loste het viertal niet helemaal in. ISLAND verdween wat in de luwte en daar blijft het voorlopig nog even hangen. Dit jaar verscheen weliswaar tweede plaat Yesterday Park en die lijkt een heuse stap voorwaarts te zijn. De sound is grootser, de nummers diverser en ook het geheel is allemaal veel volwassener. Vernieuwend is het nog steeds niet, maar als album kunnen we Yesterday Park als een sterk werk zien. Emoties staan centraal, maar evengoed de opbouw waarbij kracht zich komt mengen. Op die manier is deze tweede plaat van ISLAND vooral een sterk staaltje, waarin het toont dat het goede nummers kan schrijven. Hopelijk brengt dit hen binnenkort terug naar die titel als grote belofte.
Jaubi – Nafs at Peace
De canon van Pakistaanse jazz die tot bij ons hier in België belandt, zal niet bijster groot zijn, maar voor alles is er een begin. Het Pakistaanse collectief Jaubi brengt met deze Nafs at Peace moeiteloos elektronische invloeden, klassieke Indische geluiden en het spirituele samen tot een ‘jazz-fusion’ die de naam waardig is. ‘Spiritual jazz’ is zo’n catch-all term die maar al te vaak in het betekenisloze kan vallen, maar deze Nafs at Peace overstijgt zichzelf weldegelijk (‘nafs’ is Arabisch voor ‘zelf’, ‘ego’ of ‘ziel’, en is een belangrijk concept uit de Koran). Voor iedereen die zijn muzikale comfortzone even uit wilt om op zoek te gaan naar nieuwe ervaringen, is dit een niet te missen plaat.
Kullnes – Insularism
Op het internet verschijnen met regelmaat van de klok slaapkamerprojectjes van muziekliefhebbers die dagelijks hun gezonde ontbijtportie Have a Nice Life, Xiu Xiu of The Microphones verorberen. Soms zitten tussen deze lofi-projectjes onvergetelijke pareltjes. Zo wist James Mickel, geboren in 2001, zijn geliefde invloeden te verzamelen in een emotioneel werk vol mooie melodieën en ingetogen gitaarspel die leiden tot intense uitbarstingen, met het prachtige Insularism tot gevolg.
The Limit – Caveman Logic
Het gebeurt niet vaak dat zogenaamde supergroepen over het hoofd worden gezien, maar bij The Limit is dat dit jaar het geval. De band bestaat dan ook uit een heuse reeks aan (vergane) glories met Bobby Liebling (Pentagram), Jimmy Recca (The Stooges) en Sonny Vincent (Testors), maar dat betekent niet dat Caveman Logic een volmondige boomerplaat werd. Meer nog, de groep brengt in iets meer dan een halfuur op sublieme wijze een ode aan de seventies punkscene. Alle bands die in de jaren zeventig relevant waren, hoor je dan ook terug in de sound, en die intensiteit en power zijn altijd leuk om eens nostalgisch bij te doen. Een strak plaatje voor de punkliefhebbers, zoals het in de oude tijd hoorde.
Nala Sinephro – Space 1.8
Nala Sinephro is van origine Caribische en Belgische, maar vertoeft tegenwoordig in de levendige jazzscene van Londen. Daar voelt ze zich als een vis in het water, want haar debuutalbum Space 1.8, dat via het gerenommeerde Warp Records verscheen, is een schot in de roos. Sinephro omarmt de rijkheid die jazz te bieden heeft, en reikt met haar muziek veel verder en dieper. Haar harp, synths en field recordings klinken meditatief en bloeien helemaal open met de hulp van blazers, drums en bas. Dat leidt tot composities als “Space 8” vol glinsterende ambient, maar net zo goed in gebalde energie op bijvoorbeeld “Space 3”.
Namasenda – Unlimited Ammo
De Zweedse zangeres Namasenda is de jongste spruit uit de PC Music-familie die een heel project uitbracht en hiermee meteen de harten van de hyperpopfans wist te veroveren. Haar debuutmixtape Unlimited Ammo is een dolle rit door electropoplandschappen, waarin gastartiesten zoals Hannah Diamond en Oklou voor extra vaart zorgen. Het vernieuwende karakter, de ontzettend straffe productie en haar onvergelijkbare opbouwen blijven doorheen de dertien nummers verrassend uit de hoek komen. Unlimited Ammo zorgt voor onuitputbare pret en vormt de start voor een nog mooiere toekomst.
Ontdek meer op de volgende pagina!
