Er zijn weinig Belgische bands die in hetzelfde hokje te plaatsen vallen als The Sore Losers, laat staan dat ze de tand des tijds al zolang te baas konden. Menig rock-‘n-rollliefhebber mag het dus geweten hebben: het Limburgse viertal is terug met een vijfde plaat. Voor Ultra Elektric het levenslicht zag, moesten de mannen weliswaar eerst een storm in een glas water weten te doorstaan. Gracias Señor werd nogal sceptisch onthaald en er werd gezocht naar een nieuw label. Het was het begin van een frisse wind die doorheen de band blies, want dit keer was alles anders, al valt dat toch met een korreltje zout te nemen. Oké, de heren namen voor dit album het heft in eigen handen, maar keren toch vooral terug naar hun roots met hier en daar een moderne toets. Resultaat: Ultra Elektric werd een reeks korte maar krachtige nummers, waarop de gitaren scheuren als vanouds.
Dat The Sore Losers het nog niet is verleerd om nummers te schrijven die nog dagenlang in je hoofd blijven plakken, wordt meteen duidelijk. Zo schreeuwt er geen enkel nummer meer ‘rock-‘n-roll’ als eentje dat de titel “Yeah Yeah Yeah” draagt. Ultra Elektric werd dan ook gemaakt met het podium in gedachten, dus het is geen wonder dat zowat elk nummer gemaakt lijkt om meegescandeerd te worden. Toch tonen de mannen op hun vijfde plaat dat ze niet enkel spreken met hun riffs, maar ook dat ze weten hoe een goed rocknummer in elkaar te steken. In ons interview hadden frontman Jan en leadgitarist Cedric het al over ’the definitive line’ die een nummer doet staan of vallen, en het ziet ernaar uit dat de band daar op dit album extra hard aan gewerkt heeft.
‘Alles gaat op Ultra Elektric in het rood’, sprak de band vooraf. Dat blijkt achteraf lichtjes overdreven, maar dat The Sore Losers tegenwoordig steviger dan ooit uit de hoek komt, moeten we wel bevestigen. Zo grijpen de Limburgers ons met “Tightrope” meteen bij het nekvel, om ons dan een dik half uur lang goed door elkaar te schudden. Terwijl de gitaarsolo’s van Cedric Maes ons om de oren vliegen, krijgt ook de rest van de band geregeld zijn moment in de schijnwerpers. “Birds of a Feather” is een mooi voorbeeld van wat men in de volksmond een ‘slowburner’ noemt: eentje die traag op gang komt, maar geleidelijk aan openbarst als een splinterbom. De track vormt daarbovenop het perfecte opstapje voor een “Magnum Epos” dat zowaar een gigantisch muzikaal sluitstuk vormt voor de band. Misschien iets minder toegankelijk, maar daar hoeven we dankzij de rest van de plaat helemaal niet om te klagen.
Dat Jan Straetemans met Roslyn en “Emily” al over een uitgebreid adresboekje kon beschikken, wisten we al. Daar komt nu met “Amy” opnieuw een meisje bij, en ook zij zindert wederom nog een tijdje na. Tussen al die scheurende gitaren weet The Sore Losers op Ultra Elektric toch nog steeds de grenzen af te tasten, zonder zichzelf te verraden. Zo neigt de band op “Overloadin'” al wat meer richting blues en krijgen we op “Shareek the Greek” zelfs wat lichte elektronische toetsen te horen.
‘We zijn geen riffmakers, maar songwriters’, wist Cedric ons al te vertellen, en dat wordt op album nummer vijf nog maar eens duidelijk gemaakt. Oké, achteraf gezien is het recept van The Sore Losers misschien makkelijk samen te vatten als een mix van meezingbare refreinen en indrukwekkende gitaarsolo’s, maar op Ultra Elektric zit er toch telkens dat tikkeltje vernuft in verstopt. De mannen maakten het album volledig in eigen beheer en dat is hen hoorbaar goed afgegaan. Zo werd de nieuwste creatie van de Limburgers een rechttoe rechtaan stevige rockplaat, zonder daar al te veel kak aan te hangen. Of wat had je anders verwacht van een album met als flashy hoes een ronkende tijger die wordt geraakt door een bliksemschicht?
Om de release van Ultra Elektric te vieren, trekt The Sore Losers op een uitgebreide clubtour. Waar je de band precies aan het werk kan zien, vind je hier.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
