Pukkelpop 2022 (Festivaldag 1): Hoge toppen, Lage Landen

Lander & Adriaan @ Dance Hall

Het eigenzinnige duo Lander & Adriaan mocht de spits afbijten van een nu al zonovergoten Pukkelpop-editie. In plaats van op het podium te spelen, kozen Gyselinck en Van de Velde voor een 360º-opstelling waarbij het publiek de zogezegde twaalfde man was van het optreden. Deze tactiek was een schot in de roos, want waar bij andere vroeg beginnende groepen de eerste rijen doorgaans leeg staan, was het nu aangenaam druk. Na drie jaar gedwongen stilte konden we ons geen betere opener voor de Dance Hall inbeelden. Al vanaf de eerste trippy klanken van “Dansshow” maakte het publiek zich op voor een klein half uurtje raven, puffen en zweten; de geschifte beats en het eclectische drumspel maakten het moeilijk om jezelf niet te laten gaan. Na enkele minuten zaten de twee te musiceren in hun bloot bovenlijf en zagen we van dichtbij hoe hun zweetdruppels eraf dropen. De samples van Technotronics “Pump Up the Jam” maakten het losgeslagen feestje compleet. Op den duur transformeerde de Dance Hall in een universum waar de naam nog van uitgevonden moet worden.

Lander & Adriaan spelen de komende weken nog op Contrair Open Air in Ekeren (27 augustus), op Booty Rave Festival in Kasterlee (3 september), op Deep in the Woods in Heer (9 september), op Leffingeleuren in Leffinge (10 september) en op KAPLA Dance Festival in Machelen (17 september).

Willy Organ XL @ Club

Dat het iets speciaals is om een podium te openen, weet ook Willy Organ. Vlaanderens meest charismatische charmezanger was dan ook vastberaden om de Club te openen met een nooit eerder vertoonde XL-show. Wat dat precies betekende, bleef tot gisterennamiddag onduidelijk. Wel wisten we dat een legende als Willy, inclusief nieuwe plaat Laat Ze Maar Branden onder de arm, tegenwoordig garant staat voor nog grotere feestjes. De ‘XL’ triggerde ons dus enkel maar meer om vroeg naar de weide af te zakken, achteraf gezien volledig terecht. 

Extra Large bleek namelijk al van begin af te bestaan uit extra chaos. Zo begonnen er zelfs twee Willy’s aan de set; een dubbelganger op het podium, de echte zong “Anderson Pamela” in het publiek. Alsof twee Willy’s nog niet genoeg was, besloot er ook een derde zijn opwachting te maken. Iemand uit de entourage van de charmezanger liet zich kortwieken op de tonen van “Niets Meer Aan Te Doen”: de Club ging meteen helemaal uit zijn dak. Tussendoor werden er ook uitvoerig tongen gedraaid op het podium, al was het toch de uitzinnige sfeer over de georkestreerde chaos die de kroon spande. Een met kogels doorkliefde Tom Van Grieken was het decor van “Vlaamse Stoverij”, inclusief helmpje uit de Eerste Wereldoorlog. Er werd nog gemoord en gedoopt in de jacuzzi die op het podium stond, een fan werd omgetoverd tot een vierde Willy en er werd gemosht op “Faalangst”. Een crowdsurfende zanger zocht uiteindelijk nog naar zichzelf, terwijl het publiek vrolijk meeging in de chaos. Willy Organ opende de Club op een zowel gekke als geniale wijze: de boel was geopend.

DIKKE @ Dance Hall

Uit de L rechtstreeks naar de P. Het Limburgse antwoord op Biggie (zo wordt DIKKE, met een knipoog, wel eens omschreven) maakte gisteren zijn langverwachte debuut op Pukkelpop. De rijzende ster van de Nederlandse rap had wel wat moeite om van bij het begin te kunnen boeien. Lag het aan de matige geluidsmix of toch eerder aan de songkeuze? Het was een combinatie van de twee, want pas toen hij voor “Zes in de ochtend” zijn shirt uit deed, kreeg hij de aardig gevulde tent goed mee. De ambiance zat er vanaf dan in en de eerste moshpits waren een feit. De nieuwe single “Gasolina” bleek overigens al goed gekend te zijn aan de vele handen in de lucht te zien, maar het spel zat pas echt op de wagen bij “Paris Hilton”. Jammer dat de backingtrack veel van het werk deed, want anders had DIKKE zeker wat meer punten gescoord. Zijn Pukkelpop-ontgroening was er in ieder geval eentje die we binnen een paar dagen alweer vergeten zijn.

High Hi @ Club

Ondanks alle coronaperikelen kreeg High Hi de afgelopen twee jaar toch uitvoerig de kans om de alternatieve bubbelconcerten en -festivals af te schuimen. Sterker nog, dankzij de pandemie is het drietal uit het Antwerpse tegenwoordig populairder dan ooit. En zoals het gezegde luidt, moet het ijzer gesmeed worden als het heet is. Return To Dust, de plaat van de bevestiging, zorgde ervoor dat Anne-Sophie, Dieter en Koen op zowel het grote Rock Werchter als Pukkelpop mochten spelen, al strooiden technische problemen tijdens de doortocht op die eerste heel wat roet in het eten. De elektriciteitskast van de Club werd op voorhand dus uitvoerig gecontroleerd, waardoor High Hi op Pukkelpop alles meer dan goedmaakte.

Het was een mix van oud en nieuw materiaal waarmee het drietal naar Kiewit afzakte. “94A9” bracht de Club meteen in de sfeer en het enthousiasme dat High Hi uitstraalde sloeg met mondjesmaat over op het publiek. De handjes gingen bijgevolg met regelmaat de lucht in. “Return To Dust” was leuk en het feit dat Daan Schepers (o.a. Bazart en Eefje de Visser) de gitaar in handen mocht nemen tijdens “All Cool All Fine” was een leuke toevoeging, al zakte de set tussendoor toch wat in. Dat kwam niet omdat de band slecht speelde, maar de nieuwe nummers zijn klaarblijkelijk gewoon nog niet zo ingeburgerd bij het grote publiek. “Magnify” uit het debuut klonk dus zeker wel goed en ook “Open Door” was leuk, maar de sfeer was dus zienderogen uitbundiger bij afsluiter “Daggers”. Het hitje werd nog even uitgerokken en door menig festivalganger meegebruld, waardoor High Hi over het algemeen zeker over een geslaagde doortocht mag spreken. Willy Organ stak de Club in brand, High Hi hield het vuur in leven.

High Hi speelt de komende weken nog in de Zomerarena in Veurne (25 augustus), op Rock Ternat (27 augustus), op Crammerock (3 september), op Misty Fields in Asten (11 september), in Trix in Antwerpen (21 oktober), in het Wilde Westen te Kortrijk (5 november), in Cactus Club in Brugge (12 november), in De Casino in Sint-Niklaas (17 november) en in Het Depot in Leuven (25 november).

Froukje @ Dance Hall

Er zijn weinig mensen die kunnen zeggen dat ze zo’n drukke zomer hebben als Froukje. De Nederlandse popsensatie siert dit jaar de podia van verschillende grote festivals en bewees eerder al op Best Kept Secret haar plekje op deze stages dubbel en dwars verdiend te hebben. De verwachtingen voor haar debuut op Pukkelpop waren vanzelfsprekend torenhoog, maar als er iets al onmiddellijk duidelijk werd van het moment dat ze het podium in de Dance Hall betrad, was dat wel dat Froukje niet beïnvloed wordt door die hoge druk. Ze bracht haar set namelijk met een gezonde dosis aan zelfvertrouwen, en liet de redelijk volle tent eigenlijk vrijwel meteen uit haar handen eten. Haar repertoire kwam erg goed uit de verf in de Dance Hall: nummers als “Licht en Donker” en “Zonder Gezicht” leenden zich uitstekend voor de setting, waarbij ook zeker credits gegeven moeten worden aan haar ijzersterke vierkoppige band. Afsluiten deed Froukje met haar twee van haar grootste hits, “Niets Tussen” en “Ik Wil Dansen”, waarbij alle aanwezige fans in de zaal allemaal ongegeneerd los gingen. Het debuut van Froukje op de Kiewitse festivalweide was er absoluut eentje van grote klasse en toonde aan dat ze de hype helemaal waard is.

Froukje staat op 25 november in De Roma in Antwerpen.

Sylvie Kreusch @ Club

Het lijstje van Belgische festivals waar Sylvie Kreusch deze zomer niet speelde, is simpelweg korter dan waar ze wel speelde. Met haar debuut Montbray onder haar arm is deze drukke festivalzomer niet meer dan normaal. Overal waar de Antwerpse muzikante speelde, werd ze bedolven onder superlatieven. Ze bracht onmiddellijk de spreekwoordelijke vlam in de pijp door te openen met  “Let It All Burn”. Ze had echter ook niet mis gestaan op HEAR HEAR!, want naast de jongeren stond eveneens een klein leger oudere Pukkelpoppers te genieten van haar extravagante podiumpresence. Zo heeft ze de uitstraling van PJ Harvey, maar met het dansbare van Christine and the Queens. Deze combinatie maakte dat haar shows zowel een streling voor de oren als een lust voor het oog zijn. Elke diepe noot of zwoele baslijn werd vergezeld door een speciaal danspasje, waardoor het publiek moeiteloos uit haar hand at. De vijftienjarige Kreusch die op haar eerste Pukkelpop liedjes stond te zingen aan de wc’s, is nu een zelfverzekerde artieste die verdorie weet wat ze wil: de wereld veroveren met bloemetjes in een poshy rood handtasje.

Sylvie Kreusch staat de komende maanden nog in de Muziekodroom in Hasselt (7 oktober), in De Warande in Turnhout (1 oktober), in De Roma in Antwerpen (10 december) en in de Ancienne Belgique te Brussel (30 maart).

Coely @ Dance Hall

Na een zeer indrukwekkend debuut in 2017 in de vorm van Different Waters, is het de afgelopen paar jaar iets stiller geweest rondom Coely. Echter is de Antwerpse sinds een aantal maanden weer helemaal terug, en staat de opvolger voor haar debuutalbum op de planning voor later dit jaar. Haar comeback hield het publiek in de Dance Hall wel bezig, gezien het feit dat de massa luidkeels haar naam scandeerde voor de rapster het podium überhaupt op was geklommen. Zodra ze dat effectief deed, waren haar fans laaiend enthousiast en joelden ze van dankbaarheid. Dat sentiment was wederzijds: Coely genoot zichtbaar van de aandacht die ze in de Dance Hall kreeg en om weer op een podium te mogen staan. ‘I’m back’, riep ze dan ook, voor er een strakke versie van een van haar nieuwste singles, “Run It Up”, volgde. Het was een indrukwekkend uur waarin ze niet alleen liet zien dat ze over hele harde bars beschikt, maar ook hoge noten met gemak kan halen. Zelfs met de aanwezigheid van collega’s als DVTCH NORRIS en ALBI X was het volledig Coely haar show, en het publiek ging er helemaal in mee. De grond van de Dance Hall beefde op sommige momenten zelfs, voornamelijk tijdens “Don’t Care” en “Alive”. Haar fans waren intens blij met haar comeback, maar Coely leek minstens net zo onder de indruk van de ontvangst na een vier jaar durende afwezigheid van Pukkelpop. Een terugkeer van jewelste, die van Coely. 

Coely staat op op 25 maart nog in de Ancienne Belgique in Brussel in samenwerking met All Eyes On Hiphop.

Yong Yello @ Club

De voormalige jongste telg uit De Eigen Makelij-stal is het afgelopen jaar uitgegroeid tot een van Vlaanderens meest geliefde stadstroubadours: Yong Yello. Op Marcel & het Magnetisme van de Goot verwerkte hij autobiografisch zijn persoonlijkste levenskronkels in een personage waar we ons allemaal een beetje in kunnen verkennen. Yello zijn verzen zijn misschien niet even metaforisch als die van Gorki, maar wisten toch gevoelige snaren te raken. Doordat zijn debuut conceptueel zo sterk in elkaar zit, lijkt het er op dat de Antwerpenaar erna een lange pauze zou kunnen nemen, of zelfs stoppen. Samen met zijn fanfare van de hoop bracht hij een dik uur aan wervende teksten en heerlijke jazzy klanken. Kiewit werd heel even de Koekenstad waar je stoom kon afblazen aan de “Londenbrug” en “Super Mario” de stront vermeed. Net voor aanvang en tussen ieder nummer riep het publiek telkens maar ‘Yello’. Dat was een schouwspel dat we vorige week ook al zagen bij een van de groten der aarde: Liam Gallagher. Yong Yello, Pukkelpop zag u graag.

Yong Yello staat de komende maanden nog op Crammerock (2 september), in VIERNULVIER in Gent (2 november) en in Het Depot in Leuven (17 november).

STIKSTOF @ Dance Hall

Met STIKSTOF stond op de eerste dag van Pukkelpop meteen een van de grootste coryfeeën uit de Belgische hiphop op de menukaart. Dat ze over een feilloze livereputatie beschikken, moeten ze eigenlijk al niet meer bewijzen. Toch voelde hun wederkeer op Pukkelpop nog eens aan als een bevestiging van wat we al lang wisten. De energie spatte er van bij het begin vanaf, maar er was ook tijd voor wat meer diepgang. In een tent vol puberende tieners die klaar stonden om alles te slopen is dat geen evidentie, al bleken Jazz en Guy iedereen al lang in hun broekzak te hebben gestopt. De afbraakwerken stonden overigens weer wijselijk verdeeld over de setlist, waardoor de energie van het publiek goed gedoseerd kon worden. Dat zorgde ervoor dat het kookpunt op het einde met “Ambras” nog overweldigender aanvoelde en elke druppel zweet de poriën verliet. STIKSTOF heerste en toverde Hasselt heel even om tot de Belgische hoofdstad.

STIKSTOF staat nog op Crammerock (3 september) en op ManiFiesta in Oostende (17 september).

The Sore Losers @ Club

Wie Limburg zegt, zegt The Sore Losers. Dat het viertal een op voorhand gewonnen thuismatch zou spelen in de Club, stond dan ook al een tijdje in de sterren geschreven. Nu de mannen met Ultra Elektric ook nog eens een nieuwe plaat onder de arm hebben, zijn ze weer helemaal terug van weggeweest. Dat de Club goed was volgelopen voor de komst van de losers, was dan ook geen verrassing.

De gitaarsolo’s waren al van bij opener “Tightrope” niet meer op een hand te tellen, al is dat uiteindelijk ook wel een beetje waar The Sore Losers voor staat: pure rock-‘n-roll. Cedric Maes ontpopte zich dus vanzelfsprekend al snel tot de held van de avond, want ook bij opvolger “Yeah Yeah Yeah” toverde hij geniale geluiden uit zijn gitaar. Dat de Club dus al lustig mee headbangde op “Got It Bad” was op zich weinig verrassend. Dat er haast niet rond de pot werd gedraaid en het gaspedaal alsmaar verder werd ingedrukt, werkte dat natuurlijk in de hand. Dat er even later een ietwat groovy intermezzo volgde, was dus ook redelijk goed voor de sfeer. Minder rock was er weliswaar nooit, want hier en daar werd er zelfs gecrowdsurft. Even later namen de hitjes weer de bovenhand, want met “Dark Ride”, “Don’t Know Nothing” en “Silver Seas” werd er weer een serieuze lap op gegeven. Het viertal deed een uurtje lang wat er van hen verwacht werd rechttoe rechtaan knallen. The Sore Losers maakte zijn naam dus wederom niet waar, en maakte van Pukkelpop, weliswaar voor de iets oudere gitaarliefhebber, een zegetocht.

The Sore Losers speelt de komende weken nog op RijmRock in Rijmenam (20 augustus) en op Road Rock in Kuurne (27 augustus).

Heideroosjes @ Dance Hall

Dat punk 45 jaar na haar ontstaan in de achterbuurten van Londen en New York niet dood is, zagen we vorige week op de Lokerse Feesten. Daar mochten de Heideroosjes lastminute invallen voor Bad Religion. Na drie jaar geen shows te spelen, was dat de generale repetitie voor de eerste afsluitshow in de Dance Hall. Zoals bij eerdere shows op de avond was het geluid niet optimaal. Dat deerden Marco Roelofs en zijn maten niet om er even stevige ’trip down memory lane’ van te maken. Normaliter speelden de Heideroosjes zaterdag op de Main Stage. Een (uitgesteld) trouwfeest van drummer trok daar een streep voor.

Spijtig genoeg wisten de Heideroosjes ons niet te overtuigen. Ondanks dat hun politieke statements over Trump en gelijkheid relevant zijn, voelden we ergens een generatiekloof die ze maar niet konden dichten. Dat werd extra duidelijk toen Roelofs vroeg wie van de aanwezigen geboren was na 1992. Vanuit ons oogpunt waren dat enkelingen. Desalniettemin ontbrak het de 48-jarige frontman niet aan levenskracht. Zonder ook maar één moment naar adem te happen, maakte hij constant sprongen en toertjes op het podium. Toen hij plots een foto van Frans Bauer in zijn handen had, werd het wel een beetje lollig. Wat onze mening verder is, zal de band worst wezen. Daar zijn we niet “Lekker Belangrijk” genoeg voor, idem dito voor de crowdsurfers en moshers die de sfeer er goed in hielden.

Heideroosjes speelt dit najaar nog in Het Depot in Leuven (28 oktober) en in Trix in Antwerpen (23 december).

Chibi Ichigo @ Club

Het was de avond van de Limburgers in de Club, want na de zegetocht van The Sore Losers, was het de beurt aan Chibi Ichigo om de tent op dag één al definitief aan flarden te knallen. Dat de zangeres hard werkt aan haar debuutplaat, is al een tijdje duidelijk. Dat de voorsmaakjes die we daaruit te horen kregen gigantisch hard binnenkomen, nog meer. Samen met haar vriend UM!, DJ Jack (van The Mixfitz) en haar twee dansers Jento en Mikael bewees Chibi in de Club nog maar eens dat ze én een van de sterkste nationale live-acts van het moment is én dat die debuutplaat er eentje is om reikhalzend naar uit te kijken.

Een klein uurtje. Zolang had Chibi de Club bij zijn nekvel, en dat zonder los te laten. Dat dat album nog niet uit is, bleek meteen geen enkel probleem. Aankomende single “Prachtig” opende de debatten, ‘Ik ben blij om thuis te zijn’, zei de zangeres. Wat volgde was een opeenstapeling – alle nummers liepen vakkundig in elkaar over – van schijven waar de Boiler Room jaloers op was. Met “Planeet (De Zon Is Veel Te Heet)” maakten ook de dansers hun intrede, al werd hun rol daarna alsmaar groter. Tussen de bubbels die door de Club vlogen op “Kleine Warme Kamer” of tijdens Chibi’s moment achter de tafel: Jento en Mikael verdienden telkens weer onze complimenten. Toch is het heel straf dat, zonder dat iemand het nummer eerder hoorde, pakweg “Zweef” zo’n energieke schokgolf teweeg bracht. Het hek was van dan af aan ook helemaal van de dam, want “Paranoia”, het knallende “Camouflage” en het speelse “Waar Kom Je Vandaan” vormden een fantastisch drieluik. Chibi had de volledige tent mee en uitte ook meermaals haar oprechte dankbaarheid, gevolgd door de aankondiging van haar debuutplaat SABINA die op 14 oktober het levenslicht zal zien. Om dat te vieren werd de Club nog getrakteerd op “GRACHT”, waardoor de tent een laatste keer op haar grondvesten daverde. De beste aardbeien komen bij deze uit Hasselt, zoveel is nu wel duidelijk.

Chibi Ichigo staat de komende weken nog op Trax Festival in Roeselare (27 augustus) en op Maanrock in Mechelen (27 augustus).

Alle recensies van Pukkelpop 2022 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn, Cédric Ista, Stephanie Van Tol en Lucas Palmans.