© CPU – Ine Van Baelen
Vanwege zijn prijs-kwaliteitverhouding scheert het Limburgse Rock Herk al decennialang hoge toppen. Sinds de organisatie in 2014 het festival betalend maakte, kijken we ieder jaar reikhalzend uit naar welke alternatieve ninetiesacts en Belgische toppers de affiche aanvoeren. Door recent enkele podia te laten cureren door Farrm en MCLX, maakt Rock Herk zijn naam als ‘een van de oudste alternatieve muziekfestivals van het land’ meer dan waar. Terzelfdertijd hangt er op de sportterreinen van Harlaz-Olmenhof ook een familiale sfeer zoals je die enkel in Limburg tegenkomt. Met op vrijdag onder andere BLUAI, De Jeugd van Tegenwoordig, Godflesh, The Vaccines, Wiegedood en Noordkaap op de line-up was het festival terecht weken van tevoren uitverkocht. Op de tweede en tevens laatste festivaldag lieten wij ons onder andere charmeren door een Limburgse gitaargod, een Portishead-lid en een stel Schotse postrockers.
Lo-Lee-Ta @ Main Stage
Tijdens dag twee mocht Rock Herk ontwaken op de integere synthrock van Lo-Lee-Ta. De lokale fanbasis van vrienden en familie was zichtbaar opgetrommeld. Zonder dat iemand zich ongemakkelijk hoefde te voelen, kon de rest van de pas gearriveerden netjes aansluiten in de tent. Over Lo-Lee-Ta schreven we ooit ‘filmmuziek waar de film nog voor geschreven moet worden’. Een open festivaltent leek helaas niet de juiste filmset te zijn. Ondanks dat we liever een bosrijke of intieme clublocatie verkiezen, zorgden de diepe bassen en zangeres Marie-Laure Fazioli haar stem voor geen enkel zwak moment. De pas verschenen ep In Artificial Light vormde de ruggengraat van deze korte maar sublieme set. We hebben verder geen idee hoe de vorige liveversies van “Violet” klonken, de versie die we in Herk hoorden, deed ons alvast hunkeren naar een live ep’tje. De kussens en warme dekens voorzien we zelf.
Pothamus @ Club
Hoewel Pothamus een totaal andere genre speelt dan Lo-Lee-Ta, waren we benieuwd of de act van Pothamus ook zou werken op klaarlichte dag. Het antwoord op die vraag is simpelweg ‘ja’. Door de driehoekopstelling bleef de dynamiek tussen zanger-gitarist Sam Coussens en bassist Michael Lombarts een spannend schouwspel om naar te kijken. Vooraan gaf een kleine groep fans zich zonder blikken of blozen over aan de tribale klanken waarvoor Pothamus bekendstaat. De synchroon headbangende meute was nog niet zo impressionant als bij een Amenra-show, maar het kwam toch al aardig in de buurt. Coussens’ lichaamstaal zorgde hierbij ook voor de nodige beroering. Telkens wanneer hij een zanglijn uitschreeuwde, liep hij roder en roder aan. Dat Pothamus dus tot het uiterste gaat, mag je letterlijk nemen.
Pothamus blijft vertoeven in Limburg. Zaterdag 6 augustus speelt de groep in Genk op Absolutely Free Festival.
Stilll @ Main Stage
Tussen de nieuwe, Belgische muziekgarde door, gaf de organisatie een welverdiend namiddagslot aan twee klasbakken wiens voormalige projecten tot de verbeelding spreken. Toen het coronavirus zijn piekmoment bereikte, zagen drummer Pieterjan Vervondel (Madensuyu) en bassist Mirko Banovic (Arno) hun kans schoon om Stilll uit de grond te stampen. Sinds de toetreding van stemkunstenares Prisca-Agnes Nishimwe kreeg het project pas echt vorm. De muziek valt het best te catalogeren onder avant-garde of film noir, maar was verre van stil. Banovic bespeelde af en toe zijn zwarte Höfner-bas als een gitaar waardoor de decibels de hoogte in schoten. Doordat Nishimwe op gelijke hoogte bleef als de rest, viel het frontvrouwgevoel wat weg, al zag het er wel mysterieus uit. Stilll sloot af met het noisy “Telephone Lines” wat verschillende mensen lichtjes deed bewegen. Dat vooraan niemand gedurende de set de tent verliet, was eveneens een bevestiging dat Stilll weet hoe het het publiek scherp moet houden.
ILA @ Club
© CPU – Ine Van Baelen
Toen we ons naar de Club begaven, was het lichtjes drummen om nog een goede plek te bemachtigen voor ILA. De tent stond namelijk afgeladen vol voor de Limburgse Ilayda Cicek. De groep trapte af met het bezwerend “Eternity” en klonk op z’n zachtst gezegd ‘groots’. De dertig minuten speeltijd vlogen dan ook snel voorbij. Wat op zich niet moeilijk is als je diep in de achterzak de hit “Leave Me Dry” hebt steken. Het publiek kwam blijkbaar voor dat ene nummer. Vanaf toen werden de smartphones namelijk gretig naar boven gehaald en kon de pret niet op. Wij onthouden toch voornamelijk de uitvoering van “Live To Love” dat live een pak intenser is dan de studioversie. Een tweede hit lijkt in de maak en de manier waarop Ilayda haar persoonlijke duivels ontbond, deed ook vermoeden dat ze telkens opnieuw haar nare ervaringen met de muziekindustrie herbeleefde. Het respect dat het talrijke publiek haar gaf, was bij deze meer dan verdiend.
De festivalzomer van 2022 is ongetwijfeld van ILA. De eerstvolgende shows zijn Boomtown (18/07), Bosmolen Ommegang (22/07), Kaiser Fest (23/07), M-idzomer (28/07) en Campo Solar (30/07). Alle verdere data vind je op de website.
Shht @ Club
© CPU – Ine Van Baelen
Nadat we Shht de dag voordien de Kiosk Kouter op Boomtown zagen afbreken, kan het niet anders dat we op Rock Herk een beetje bevooroordeeld waren. Er was geen blazerssectie en ook voormalig zanger Michiel Renson bleef voor de gelegenheid eens thuis. Was het daarom minder goed? Neen, ook zonder die extra’s weet Shht hoe het de boel moet opjutten. Als er ooit een remake zou komen van One Flew Over the Cuckoo’s Nest mogen ze gerust frontman James De Graef opbellen. De man wist zich precies geen houding te vinden en sprong van hot naar her om iedereen het naar zijn zin te maken. Een monitor is bovendien een goed attribuut om op te staan en met je gat te schudden. Tijdens een Shht-show bestaan er immers geen regels en als die er zouden zijn, zijn ze er om doorbroken te worden. “Newsflash” en “Rise And Shine” veroorzaakten wat kleine moshpits. Door de opgefuckte klassieke muziekstukken klonk Shht bij wijlen als Queen op speed. Op het einde kroop De Graef aan podiumstellingen en trok zo alle aandacht naar zich toe.
Shht doet deze zomer nog één festivalshow en dat is op Leffingeleuren (10/09).
Beak> @ Club
Op diverse online fora wordt er gesuggereerd dat Portishead volgend jaar naar Primavera Sound zou komen. Voorlopig moeten we het stellen met Geoff Barrow zijn elektronische rockband, Beak>. Ondanks de man zijn status deed de muziek ons bitter weinig. Doordat er quasi geen tempowisselingen waren, leek de set als één langgerekte yogasessie. De flauwe mopjes over millennials en Star Wars zorgden voor wat afleiding, maar boeien deden ze jammer genoeg niet. Niettemin siert het Barrow wel dat hij de kleinere podia niet links laat liggen. Langs ons hoorde we iemand zachtjes fluisteren dat Barrow drumt zoals een jazzdrummer. We zijn zelf geen drummer, maar hij speelde allerminst nonchalant of ongeïnteresseerd. Het publiek ging daarentegen wel mee in de dromerige sfeer die Beak> wist te scheppen, waardoor de show als geslaagd mag bestempeld worden.
Beak> speelt maandag 18 juli in De Handelsbeurs. Daar is ze co-headliner met Gilla Band.
The Sore Losers @ Main Stage
© CPU – Ine Van Baelen
Wegens ziekte gaf Millionaire last minute verstek en mocht The Sore Losers dat gat opvullen. De Limburgse bluesrockers gingen recent de hort op met Therapy? en waren dus goed gerodeerd. ‘Rock Herk is thuiskomen’, wat maakte dat The Sore Losers zich voor niets of niemand hoefde te bewijzen. Hierbij werd er wat op veilig gespeeld, maar gezien de omstandigheden was dat een logische keuze. De gebalde set was een rockshow volgens het boekje. Meestergitarist Cedric Maes zijn Gibson-collectie en eeuwig soleerwerk waren om duimen en vingers bij af te likken. Verder kregen we het beste uit dik tien jaar The Sore Losers. “Don’t Know Nothing”, “Dark Ride”, “Got It Bad” en de riff van Millionaire’s “Champagne” volgden elkaar in een rotvaart op. Voor de rest was er niet veel nieuws onder de zon. Binnenin de tent leek iedereen het in zijn/haar vriendenkring het naar zijn zin te hebben. The Sore Losers sloot af met het hitje “Beypnd Repair” en “Tripper”, en bewees voor de zoveelste maal dat rock niet saai hoeft te zijn, mits het vol overtuiging wordt gebracht.
The Sore Losers speelt vrijdag 22 juli op Rock Olmen. De overige twee shows zijn op RijmRock (20/08) en Road Rock (27/08).
DIRK. @ Club
© CPU – Ine Van Baelen
Naar eigen zeggen speelde DIRK. een van zijn beste shows ooit op de Rock Herk-editie van 2019. Toen stonden Jelle Denturck en zijn bandmakkers geprogrammeerd op de Street: het ontdekkingspodium. Drie jaar later is DIRK. subheadliner in de Club en die speelplek was meer dan gerechtvaardigd. De alternatieve ninetiesrock zorgde regelmatig voor wat opstootjes en gaf ons nostalgische gevoelens naar zorgeloze tijden. Denturck bleef zijn ludieke zelve, maar hield de aanwezigen goed bij de les. Het hitje “Hit” deed de meesten wat springen, maar eigenlijk bleef het voor de rest vrij kalm. Twee dagen Rock Herk eiste precies zijn tol. Rond de tent zaten veel festivalgangers ook wat voor zich uit te staren of te chillen. Dit hakte niet in op het spelplezier dat DIRK. etaleerde, al was het duidelijk dat diens shows toch sterk afhankelijk is van het publiek. Echt memorabel zoals in 2019 werd het spijtig genoeg dus niet.
Maandag 18 juli speelt DIRK. op het gratis gedeelte van Boomtown. Daarna zijn Lokerse Feesten (08/08) en Roadrock (27/08) aan de beurt.
Mogwai @ Main Stage
© CPU – Ine Van Baelen
Hoe de festivalorganisatie Mogwai als subheadliner op de Main Stage wist te strikken, hebben wij het gissen naar. Groepen die een AB weten te vullen, vinden immers sneller de weg naar Werchter of Kiewit. Met andere woorden was Mogwai hoog bezoek en dat viel ook op te merken aan de drukte in en rond de tent. De geluidsmuur die de Schotten bouwden, kampte eerst met wat geluidstechnische mankementjes. Eens die van de baan waren, drongen de krachtige gitaarlijnen diep tot ons door. Voor een keer was het ook echt muisstil waardoor elke riedel voor emoties zorgde. Gitarist Stuart Braithwaite was overigens oprecht dankbaar voor alle aandacht die de band naar zich toetrok. Mogwai bestaat nu bijna dertig jaar en toch blijft het noemenswaardig dat zulke ‘moeilijke muziek’ een relatief breed bereik blijft hebben. De piano en synths zorgden evenwel voor iets luchtigere momenten. Voor we het goed en wel beseften waren we daardoor de tijd helemaal uit het oog verloren. Bijgevolg raakten we met moeite bij een deftige plek voor Praga Khan.
dEUS @ Main Stage
© CPU – Ine Van Baelen
Een nieuw album, tournee en aangepaste kostuums zijn pas voor februari 2023. Dan verschijnt de langverwachte opvolger van Following Sea uit 2012. Stergitarist Mauro Pawlowski is terug volwaardig lid. Zodoende was dEUS de ideale afsluiter van Rock Herk 2022 en mogen we lichtjes spreken over een thuismatch. Tom Barman is allang geen vat vol verrassingen meer, maar lijkt ook allerminst te verouderen. Welke gedachten er in zijn hoofd afspelen, zullen we nooit echt weten. De manier waarop hij tijdens “The Architect” op zijn percussie-instrument mepte, barstte van de energie. De volle tent bleef een beetje op zijn honger zitten, maar tijdens “Instant Street” werd de massa uitzinnig. Vanwege technische vertraging in het begin bleef er geen speelruimte meer over voor “Roses”, dus werd “Suds & Soda” de laatste streep muziek die uit de PA van de Main Stage schalde. De goddelijke status die dEUS al decennialang toebedeeld krijgt, bleef blindelings overeind.
dEUS sluit zondag 7 augustus zijn festivalzomer af op Ronquières Festival. Dit najaar staan er op het programma drie Nederlandse clubdata: Tweemaal Tivoli Vredenburg (24-25/10) en eenmaal Paard Van Troje (27/10).
Rock Herk 2023 gaat volgend jaar door op vrijdag 14 en zaterdag 15 juli.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
