Depeche Mode @ Sportpaleis: Nog altijd even groots

Het was nog geen jaar geleden dat Depeche Mode een haast onovertreffelijk concert gaf in het Sportpaleis met de tour rondom de vorig jaar verschenen plaat Memento Mori. Die tour was zo’n succes dat de Britten er al snel een vervolg aan wilden breien en zo stond het Sportpaleis dit jaar alweer op de planning, voor de tweede keer dus ook zonder synthspeler Andy Fletcher, die in 2022 overleed. Wie een kaartje kon bemachtigen mocht zich meer dan gelukkig prijzen, want net zoals de vorige keer was het Sportpaleis in een mum van tijd uitverkocht.

Dat we niet, zoals bij sommige arenabands wel het geval is, dezelfde vastgeroeste show zouden krijgen, werd zelfs al duidelijk voor het aan Depeche Mode was. Waar vorig jaar nog geopteerd werd voor Cold Cave als voorprogramma, werd deze keer voor Nadine Shah gekozen. De Britse zangeres vuurde het ene na het andere harde synthesizergedreven nummer op een nog maar half gevulde zaal af, al kon wie reeds aanwezig was de diepe Siouxsie-achtige stem van Shah en de toch wel aardige nummers appreciëren. Groots was het natuurlijk niet, dat hoeft voor een voorprogramma ook niet, maar het volstond zeker om het publiek op te warmen.

Om klokslag kwart voor negen begon het publiek al met klappen en joelen, gezien dat het voorziene tijdstip van aanvang was. Veel langer moesten we ook niet wachten op de Britten, want kort daarna doofden de lichten en kon het publiek meeklappen met de outro van “Speak to Me” die door de speakers galmde, terwijl de mannen hun plaats innamen op het podium. De gigantische ‘M’ op het podium, die doorheen openingsnummer “My Cosmos Is Mine” door projectie werd ingekleurd, trok meteen de aandacht. De band zelf viel dan weer door de geringe belichting amper te zien, al sloot dat wel aan bij de dreigende sfeer van het lied.

Gelukkig bleef het visueel niet lang zo, want meteen daarna gingen de lichten bij “Wagging Tongue” al in overdrive, net zoals frontman Dave Gahan. Het was fascinerend om te zien hoe hij met de minste moeite het publiek met zich mee kreeg. Zo deed hij de fans tijdens “Walking In My Shoes” al meteen uit volle borst meezingen en we hoeven daar ook niet bij te zeggen dat dat niet voor het laatst was. Daarnaast barste hij ook van de energie, wat een resem moves opleverde, de één al wat explicieter dan de ander, zoals bijvoorbeeld de semi-erotische dans met zijn statief tijdens “Policy Of Truth”. Reken daar nog eens bij dat hij prima bij stem was en je kunt concluderen dat we naar een fantastische frontman stonden te kijken.

Naar Sportpaleis-standaarden toe was het geluid deze keer aangenaam, al zat de stem van Gahan soms wat te veel naar achter en weerklonk de galm van Martin Gores gitaar net wat te lang. Het was naar goede gewoonte ook lekker luid, maar daar vroegen een hoog bezoekersaantal en de muziek van Depeche Mode ook om, zeker als je daarbij rekent dat iedere hit werd meegezongen. Dat was ook het geval bij “Everything Counts”, dat werd voorzien van een toffe animatie, die witte graaigrage handjes toonde. Gahan maakte dan weer gretig gebruik van het verlengstuk voor het podium om van nog wat dichterbij de fans te entertainen, terwijl de fans in de zitplekken er ook al voor hadden gekozen om recht te staan.

Tussen al die overweldigende grandeur was er ook plek voor wat meer ingetogen momenten, zoals het kalme “Before We Drown”. Het nummer werd pas dit jaar voor het eerst live gespeeld, waarmee Depeche Mode ook bewees dat het niet klakkeloos zijn show van het eerste Memento Mori-tourjaar zou herhalen. We bleven ook even in die intiemere sfeer hangen, want daarna volgden twee nummers die door Gore gezongen werden, met enkel pianobegeleiding. Het was op zich wel een leuk tussendoortje, maar aan de vele pratende concertgangers konden we toch afleiden dat het lang niet voor iedereen interessant was en daar zal het instrumentale minimalisme wel voor wat tussen gezeten hebben.

Gelukkig dan maar dat de volledige band dan weer van jetje gaf, met onder andere een vertolking van “A Pain That I’m Used To”, dat zich liet kenmerken door een stevige gitaar en basgitaar. Wie voor een eerbetoon aan Andy Fletcher een intiem moment verwachtte, had het bij het foute eind. Het lied dat aan hem werd opgedragen, “Behind The Wheel”, met bijhorende projectie van Anton Corbijns videoclip, was net zo intens. Steek het ook maar op die haast voortdurende intensiteit dat Gahan in aanloop naar het slot even wat vermoeid klonk tijdens “Black Celebration”, al was daar tegen “John the Revelator” alweer niks meer van te merken.

Al de hele avond had Depeche Mode het publiek doen klappen, zingen en noem maar op en dan moesten de grootste hits nog komen. Met “Enjoy the Silence” werd de reguliere set met een meezinger beëindigd, die de fans in haast extatische sfeer achterliet. Een tweetal minuten klonk een haast oorverdovende mix van gejoel, geklap en gefluit doorheen het Sportpaleis, waarna we nog eens vier hits naar ons hoofd geslingerd kregen. “Condemnation”, gebracht met een cleane elektrische gitaar en piano, was daar de minste van en blijft na dertig jaar nog steeds een vrij atypisch Depeche Mode-lied. Gelukkig eleveerde “Just Can’t Get Enough”, waarbij Gahan op het einde het publiek Freddie Mercury-gewijs ‘woah’ deed nazingen, het feestgehalte alweer. De concertavond afsluiten werd natuurlijk gedaan met “Personal Jesus”, dat traag op gang werd getrapt door de gitaar van Gore, waarna de boel na een minuutje voor de laatste keer volledig losbrak.

Er zijn maar weinig bands die de tand des tijds zo goed doorstaan hebben als Depeche Mode en dat werd in het Sportpaleis voor de zoveelste keer bewezen. Al decennialang verkopen de Britten zonder moeite de grootste zalen uit en dat zal nog niet snel veranderen. We delen geen sterren uit aan concerten, maar mochten we dat wel doen dan kreeg Depeche Mode ze ongetwijfeld alle vijf.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

My Cosmos Is Mine
Wagging Tongue
Walking In My Shoes
It’s No Good
Policy Of Truth
In Your Room
Everything Counts
Precious
Strangelove
Heaven
Ghosts Again
I Feel You
The Pain That I’m Used To
Behind the Wheel
Black Celebration
Stripped
John the Revelator
Enjoy the Silence