Over Laura Palmer kunnen twee verhalen verteld worden. Het eerste verhaal speelt zich af in Twin Peaks en handelt over de moord op een zekere Laura Palmer. Agent Cooper moet de moord oplossen, maar hoe doe je dat in een alternatief universum waar niets is wat het lijkt? De Vlaamse cafés waren leeg op zondagavond om acht uur ’s avonds. Het volk ging naar de wekelijkse episode van Twin Peaks kijken. Om negen uur ’s avonds zat hetzelfde café weer vol met dezelfde klanten en het onderwerp was steevast: ‘Wie heeft Laura Palmer vermoord?’. En de week daarop voltrok zich hetzelfde scenario. De tijden waren minder gehaast. Het tweede verhaal speelt zich af in Den Haag en gaat over een rockband die tussen 2017 en 2023 van de aardbol bleek verdwenen. Van beide Laura Palmers was geen spoor meer terug te vinden. Ten noorden van België verscheen in 2023 gelukkig de band Laura Palmer, na herbronning en geestelijke renovatie, opnieuw op het toneel met een hele vracht nieuwe muziek.
Laura Palmer heeft duidelijk zijn tweede, derde en vierde adem teruggevonden na het respijt dat ze zich zes jaar hadden gegund. En als luisteraar heb je ook voldoende adem nodig voor debuut Exploding Head Syndrome. De langspeelplaat van de Hagenezen is heel labyrintisch en verwacht terecht een inspanning van de fans. Al snel zal blijken dat ook hier inspanning loont. We werden alvast ettelijke keren serieus van onze sokken geblazen. Vooruitgeschoven single “Drive” is een vreemde eend in de bijt omdat de song aftikt op net geen vier minuten new wave en shoegaze. De zes andere songs halen met de vingers in de neus meer dan zes of zeven minuten. Laura Palmer laat zich niet in een hoekje drummen wanneer het over muziekstijl gaat. We horen Fields Of The Nephilim en Joy Division enerzijds, maar evenwel Mogwai en Sigur Rós anderzijds, om er maar enkelen te noemen die op het kladblad staan gekliederd.
Laura Palmer is allesbehalve een luie of gemakzuchtige band. Aan de zeven songs is gewerkt als een stel smeden die de opdracht hebben gekregen om de paarden van koning Willem-Alexander te beslaan. Er werd over nagedacht, geprobeerd, gefaald, herhaald, kapotgeslagen, gehuild, gelachen, gefrustreerd en eureka gebruld. Alle songs zijn een doolhof die eerst een duistere wirwar lijken, maar openbloeien tot verschillende uitgangen die de moeite waard zijn om gevonden te worden. De plaat begint met “State Of Mind” waarvan we ons perfect kunnen voorstellen hoe dit live bij het publiek zal overkomen. Het openingsnummer is uiterst hypnotiserend en lijkt wel drie verschillende songs door elkaar geschud. Zet enkel en alleen blauwe spots op het podium en zet tijdens het uitgesponnen einde van de opener vol helwit licht op de buitenwacht in de zaal, en de dreiging van een fantastisch optreden is reëel.
De band heeft een recept uitgevonden om nummers te maken die aan lijf en leden blijven plakken. Het merkwaardige is dat Laura Palmer kan kiezen uit een ontzettend amalgaam van ingrediënten en niet zomaar dezelfde vier of vijf componenten gebruikt om zijn muzikale spijzen te kruiden. Beluister met een topper van een koptelefoon het nummer “Rise/Fall” eens en er wordt inderdaad écht aan een val van Icarus gedaan. Laura Palmer heeft de sleutels in de hand om het nummer volledig op te bouwen – en ze doet dat ook – maar ze laat het nummer ook weer compleet verpulveren en dat is een moedige rokade op de plaat. “Unknown:Voice” begint dan weer met een quasi onhoudbare distortion en feedback en kan bogen op een heel coole gitaarriff. Twee minuten in deze track horen we een drumlick die alleen kan gespeeld worden door drummers die hun vak écht goed kennen en kunnen. De bas is een pulserende ader op het voorhoofd van iemand die knettergek dreigt te worden. Het is vooral onheilspellende koleire en nijdigheid.
Het knappe aan Laura Palmer is dat de band niet aan compromissen doet. Elk nummer zou perfect kunnen afklokken op een mooie vier minuten wat commercieel veel interessanter zou zijn. Het pleit voor de band dat ze zich hier geen kloten van aantrekt. Muzikale puzzels duren nu eenmaal meestal minstens zes minuten per song en dat doet de band niet om uit te pakken met zijn talent als zeer goede muzikanten. Want dat is Laura Palmer ook, een groep die zijn instrumenten en zang volkomen beheerst. Neen, de puzzels zouden gewoon letterlijk en figuurlijk stukken missen als er toegevingen werden ondernomen om de songs in te korten. En dan zou het gewoon niet meer Laura Palmer zijn, zo eenvoudig is het eigenlijk onder woorden te brengen.
Laura Palmer doet gewoon zijn ding en je kan er in meegaan of je kan je rug draaien en wegwandelen. De band legt enkel voor en door zichzelf regels op en dat is toch wat een zuiver rockcollectief moet doen. Het kan niet anders of de liveshows van Laura Palmer zijn zeer bezeten door de duivel en driftig. Het debuut is echt een uitstekende rockplaat die vele uithoeken van verschillende stijlen netjes combineert tot coole songs, maar live moet het volgens ons nog een pak heftiger en fanatieker zijn. De daken moeten er af tijdens optredens van Laura Palmer. Den Haag leek ons altijd een saaie, oerhollandse stad, maar Laura Palmer slaagt er, door zijn muziek en attitude, perfect in om de stad opwindend, groezelig en zelfs een beetje riskant te maken. Hopelijk snel live bij de zuiderburen, zodat we onze volle koppen met plezier tegen de muren kunnen bonken en inderdaad, laten ontploffen!
Op 23 maart mogen de Hagenezen in De Tanker de koppen op de muren in gruzelementen bonken. België is niet ver, we zijn een buurland!
Facebook / Instagram / X (Twitter) / Website
Ontdek “Drive”, ons favoriete nummer van Exploding Head Syndrome, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
