Muziek vergelijken met een voetbalploeg, eigenlijk doen we het niet graag. Je mag de beste spelers samenzetten in eender welk team, je hebt dan nog niet het beste team. Daar is natuurlijk veel meer voor nodig: wederzijds respect, vriendschap, teamspirit en het kunnen wegcijferen van ego’s. Vooral dat laatste blijkt bij voetbal een probleem, maar daar bestaan dan weer mental coaches voor. Tot zover de vergelijking, want een superband als deze zit toch net iets anders in elkaar. Killer Be Killed zijn vier gelijkgezinden die elk op hun eigen manier hun strepen verdiend hebben in de metalwereld. Dat ze elkaar dan toch hebben opgezocht om in hun overvolle agenda’s ruimte te maken om een bom te leggen in het wereldje der luide gitaren, getuigt weeral van bovenstaande eigenschappen.
Je leest het goed, een bom is het geworden, maar wel eentje die je niet makkelijk wil weggooien. Killer Be Killed bestaat uit Troy Sanders (Mastodon), Max Cavalera (Sepultura, Soulfly), Greg Puciato (Dillinger Escape Plan) en drummer David Elitch werd vervangen door niemand minder dan Ben Koller (Converge). Sterallures genoeg en de verwachtingen kunnen niet anders dan hoog gespannen zijn. Deze verwachtingen leiden vaak tot teleurstellingen, maar de geruststelling mag er nu reeds zijn. Killer Be Killed bracht in 2014 hun debuut uit en dat was een uitstekende plaat, al leek het er vaak op dat ze erg snel klaar had moeten zijn. De muziek was ook vaak rechtdoor, zonder omwegen en de plaat leek zo vaak hetzelfde. Daar hebben ze op Reluctant Hero toch iets aan gedaan.
Het was in 2014 ook al voornamelijk uitkijken naar het samenspel van de drie toch wel zeer verschillende zangers. Toen stelden we vast dat het mogelijk is; vandaag stellen we vast dat het een absolute meerwaarde is. Het zijn ook deze zangers die grotendeels de muziekstijl van de band vastleggen. Troy Sanders zorgt vaak voor de iets tragere en loggere delen waarbij zijn diepe stem uitstekend tot zijn recht komt. Mr. Cavalera zorgt dan weer voor de thrashy en groovy stukken waarbij zijn schorre schreeuw al dertig jaar perfect tot zijn recht komt. En dan heb je de zanger die de meeste stijlen beheerst van de drie, Greg Puciato, in een ver verleden wel al eens vergeleken met Mike Patton. En laat ons duidelijk zijn, dat is een zwaar compliment. Ook op deze plaat laat hij horen dat hij van veel markten thuis is. Schreeuwen, zingen, dreigend fluisteren, … : alle facetten van het zingen beheerst hij. Het is mooi dat ze op deze plaat alle drie hun stijl neerzetten, maar ook een stap verder durven gaan.
“Deconstructing Self-Destructive“, “Dream Gone Bad” en “Inner Calm From Outer Storms” met de heerlijke drumintro van Ben Koller, waren de inleidende singles. Ze bleken een duidelijke inleiding tot wat zou komen. Vaak waren de strofes iets rustiger en midtempo en werd Troy ingezet als joker. De diepte die Mastodon ook heeft, komt zeker en vast ook nu kijken. Als het dan wat sneller mag, is het de beurt aan Max en Greg – het is opvallend dat deze twee elkaar ongelooflijk goed aanvullen. Deze drie singles worden vooral geprezen door hun uiteenlopende stijlen, die dan toch weer goed samen passen. Ook “Left of Center” en “Comfort from Nothing” zijn typerende nummers op deze plaat en mogen zeker bij de betere van het album gerekend worden. Hierdoor is het bizar dat je naar een groep aan het luisteren bent die toch wel een gelegenheidsband genoemd mag worden, want het lijkt alsof alles zo soepel in elkaar overloopt.
Toch zijn er ook typische buitenbeentjes op deze plaat die je echt wel tot een bepaalde stijl kan rekenen. “Filthy Vagabond” is vooral snel en thrashy, met een kleine knipoog naar punk. Daar waar Greg furieus opent, neemt Troy over en zo krijgt het nummer een Motörhead-achtige inslag. Ook hier krijgt Max ruimte om Nailbomb-gewijs de boel in brand te steken. Het kortste nummer, “Animus”, is meteen het snelste en meest intense, en daarop verbaast Troy weeral dat ook hij die BPM aankan. Op “From A Crowded Wound” gaat het tempo er dan weer even volledig uit en dat is een welkome afwisseling. De trage opening trekt zich daar even door en de heren laten zo zien dat dat ook perfect mogelijk is. Het gaat zelfs naar het dromerige toe en daar kan Greg zich perfect in uitleven. Als je de overgang van dit nummer beluistert, besef je pas wat voor een zanger in hem schuilgaat. Tenslotte verdient ook de titeltrack “Reluctant Hero” een aanbeveling, al is het maar om de diversiteit op deze plaat te vieren. Het dromerige effect wordt doorgetrokken en hier doet het erg denken aan Gone is Gone, een ander zijproject van Troy Sanders.
Killer Be Killed lost alle hoog gespannen verwachtingen vlotjes in en heeft sinds de vorige plaat erg zijn best gedaan om meer variatie in de muziek te steken. Dat is uitstekend gelukt en bijgevolg zijn ze er alweer in geslaagd om de drie uiteenlopende zangers perfect te laten samenklinken. Je zou bijna vergeten dat er ook muzikanten bij horen, maar daarvan weten we al dat ze van geen kleintje vervaard zijn. Het moet voor Ben Koller geweldig zijn om de drumpartijen zo uit zijn mouw te schudden bij deze geoliede machine. Af en toe lijkt het zelfs op een resem popdeuntjes, omdat de plaat zo vlotjes luistert. Op 20 november bracht Killer Be Killed Reluctant Hero uit op Nuclear Blast. Misschien één opmerking: het blijft een vreemd zicht om Greg Puciato met gitaar te zien, want zo lijkt die gitaar toch meer weg te hebben van een ukelele.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer leuke muziek op onze Spotify.
