Doodseskader @ Kunstencentrum VIERNULVIER (Balzaal): Gruwelijk imponerend

Tim De Gieter en Sigfried Burroughs hebben intussen al enkele projecten op hun naam staan (Amenra, Every Stranger Looks Like You, Kapitan Korsakov, …), maar sloegen vier jaar geleden de handen in elkaar om hun muzikale repertoire verder uit te breiden. Het duo doopte zich als Doodseskader en brengt een allesbehalve voorspelbare combinatie van stijlen; ze slaan genres als hiphop, grunge, hardcore en metal tot moes en maken er een eigen mengsel van. Dat valt aardig goed in de smaak, want na enkele ep’s losten de twee afgelopen maand hun tweede langspeler Year Two. In het Gentse Kunstencentrum VIERNULVIER (Vooruit) bracht Doodseskader gisterenavond een gruwelijke voorstelling tijdens hun releaseshow.

Om halfnegen kwamen de Watergruwels uit het slijk gekropen om een badje te nemen in het zweet van de concertgangers. Het duo, bestaande uit de Antwerpenaars Tusais en Slotho, debuteerde vorig jaar met haar album WATERGRUWELS, Vol. 1. Bij hun opkomst introduceerden ze zichzelf met de zin ‘Wij zijn de motherf*cking Watergruwels. Enjoy yourselves.’ Ze zetten hun set meteen stevig in, met sterke bassen die we in onze borstkas voelden trillen. Tijdens openingsnummer “WAANIDEE” hield Slotho er nog even wat mysterie in; hij verborg zijn gezicht met een bivakmuts. Die deed hij na afloop af om even te polsen bij het publiek wie hem en zijn compaan al kenden. Daarbij werd de hele zaal opgeroepen om er een zweterige scène van te maken, want de twee wilden de boel, naar eigen zeggen, eens goed ‘bevochtingen’. Daar spoorden ze ons meerdere keren toe aan, maar het was zodanig heet in de zaal dat dat onnodig werd. Van hun plaat bracht het tweetal onder andere “OBSERVEER” en “HASBRO”, alsook enkele tracks van hun soloprojecten. Dat die nog vers van de pers zijn, konden we merken aan enkele foutjes die de set inslopen bij het opzetten van de beats. Vocaal ging het er hen dan weer keurig vanaf; het rappen doen ze beiden vrijwel moeiteloos.

Naarmate de set vorderde, konden de twee er nog net in slagen om enkele aanwezigen fanatiek te maken. De sfeer erin houden, verliep een beetje stroef; Tusais deed enkele zeer goede pogingen om de interactie met het publiek te onderhouden, maar moest wel om de animo vragen. Enkele hoofdjes deinden zacht op en neer, maar veel beweging was er niet. Desondanks droop de dankbaarheid van de twee af. Tussen enkele nummers door brachten de Watergruwels ook even een shout-out uit naar de mannen van Doodseskader, die later wederzijdse steun ontving. Tusais en Slotho sloten hun performance af door het publiek opnieuw uitvoerig te bedanken, dat even in zwijm viel toen de twee elkaar kort omhelsden alvorens de zaal te verlaten. Podiumprésence hebben ze wel, die Watergruwels. Daar kunnen we weinig op aanbrengen. Toch zouden ze nog wat meer uit hun comfortzone mogen treden, want op het talent dat ze hebben mogen ze zeker trots zijn.

Precies een uur later was het de beurt aan Doodseskader. De lichten werden gedimd en we kregen op een projectiescherm enkele visuals te zien. Na ongeveer een minuut verscheen het duo op het podium. Onmiddellijk werden ze met veel rumoer ontvangen. “Pastel Prison”, het eerste nummer op de nieuwe plaat Year Two, mocht de show aftrappen. Soepel werd de set ingeleid met de relatief bedaarde intro. Eens De Gieter zijn gebrul liet horen, barstte ook de spanning onder het publiek los. Als een gremlin manoeuvreerde hij met een hangend hoofd over de krakende, houten vloer met een vuurspuwende furie in zijn ogen. ‘Als blikken konden doden’ klonk nog nooit zo toepasselijk. Hoewel je het uit hun uitstraling niet af kan leiden, zijn de heren enorm galant. Beiden keerden ze alle luisteraars een warm hart toe en net zoals hun voorgangers hadden ze appreciatie in overvloed. Na elk nummer sprak De Gieter zacht het woord ‘merci’ door de microfoon. De talrijke aanwezigheid werd voelbaar op prijs gesteld.

Aan de muur achter het podium hing een doek waarop het hele uur visuals werden getoond, die er ook voor de ogen een innemend schouwspel van maakten. De lyrics die op het scherm werden uitgespeld, kwamen goed van pas, aangezien een schreeuw niet altijd even makkelijk te ontcijferen valt. De glijdende opbouw van het optreden deed precies wat die moest doen. De gitaarslagen werden ruiger, royaler, wilder. Burroughs’ agressie toonde weinig genade voor zijn drumstel. Zijn gebons en getrom schalden door de ruimte. Nummers als “I Ask With My Mouth, I’ll Take With My Fist” en “It’s Not An Addiction If You Don’t Feel Like Quitting” deden de zaal oplaaien. Hier en daar bevonden zich een aantal headbangers die fervent losgingen. Met hardcore track “FLF” werd een climax bereikt zoals we die nog nooit meemaakten. Als we spreken van een verpletterende indruk, dan menen we dat in de breedste zin van het woord.

Zoals je wel kan verwachten van een band die de naam Doodseskader draagt, ging het er onfeilbaar snoeihard aan toe in de Balzaal. De Gieter en Burroughs gingen onmeedogend tekeer, wat resulteerde in een imponerend concert. De decibellen werden de lucht ingeschoten waardoor we met suizende oren uit VIERNULVIER vertrokken, maar dat was het meer dan waard.

De eerstvolgende show van Doodseskader gaat op 13 april door in Trekstaal in Diest. Op 23 mei spelen De Gieter en Burroughs in Wilde Westen te Kortrijk en later op het jaar trekt de groep op tour met Alcest.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Pastel Prison

The Sheer Horror Of The Human Condition

Bone Pipe

I Ask With My Mouth, I’ll Take With My Fist

Innocence (An Offering)

Peine

Future Perfect (A Promise)

Secrets Make Lonely

1745

FLF