Het is niet vaak dat je een band tegenkomt met drie albums en drie eps aan ervaring, waarvan de leden nog maar net hun twintiger jaren begonnen zijn. Maar Mourn is dan ook niet echt een band die dolgraag in de conformiteit springt natuurlijk. Waar voor sommigen de woorden ‘boze feministen’ een wat negatieve connotatie hebben, is dat voor dit Spaanse trio net iets dat ze op hun voorhoofd zouden tatoeëren. De bio van hun Twitteraccount leest ‘Four nerds playing music and shit at the doors of hell’, maar het viertal is echter een drietal geworden na het vertrek van drummer Antonio Postius. Nu volgt er, na ook nog wat problemen met het platenlabel, een diep en persoonlijk album waarbij de drie dames hun hart wat willen luchten. Of wat had je verwacht van een plaat die Self Worth heet?
In Spanje schijnen er heel wat goede producenten rond te lopen, want net zoals op de nieuwe plaat van Melenas paar maanden terug, is dit boven alles een fantastisch klinkend album. De toon en hevigheid van de instrumenten is uiterst precies en stevig, maar zijn nooit te overdonderend. Vooral de drums kletteren en bonzen er op los, en hebben op vlak van speelstijl iets weg van Dave Grohl in zijn Nirvanajaren. Er kan geen openingsnummer dan ook meer de toon zetten dan “This Feeling is Disgusting”. Met beukende drums en schelle gitaren laat Mourn weten dat ze gekomen zijn om te doen wat ze willen, en niets anders. “Call You Back” laat iets minder in zijn kaarten kijken, maar is in tekst minder subtiel. De lijnen ‘I’d rather die / I’d rather die / Before letting you know how I feel’ laten weten dat Mourn nog met iemand een appeltje te schillen heeft, en dat die persoon zich best niet te snel laat zien.
Het moet duidelijk gemaakt worden dat dit album er eentje is vol adrenalinebommen, en dat alle instrumentale nuance van de baan gezet wordt. Kijk maar naar “Men”, een drietal minuten aan eigenwijze drums en grommende gitaren die maar al te graag een donderend geheel creëren. De Spanjaarden vertellen, of ja roepen liever, over hun ervaringen met mannen die niet het beste met hen voor hadden. Strofes als ‘In their eyes I am meat / In their eyes I am weak’ zijn een zielblootlegging van de eerste klasse. Het is moeilijk om niet in de spirit van het gebeuren te komen aan dit tempo.
Iedereen die Mourn onderschat is bij deze gewaarschuwd. We zetten de tracklist verder op “Gather, Really” die met zijn ijzersterke baslijn van bij de eerste seconde al weet te overtuigen. Ook hoe de drums komen insluipen terwijl de gitaren uit beide hoeken een romantisch samenspel ineensteken, maakt van “Gather, Really” een hoogtepunt. De outro van het nummer is ook uiterst effectief en zelfs rakend, met zang die stilletjes aan naar de achtergrond verdwaalt terwijl de bassiste volgt.
De tracklist kent ook wel wat missers, zoals het hopeloze “Stay There” met zijn gitaar die als een uitgeputte kettingzaag maar niet op gang weet te komen en het veel te luide “I’m In Trouble” dat als een moordende oorlogskreet overkomt maar gewoon te rommelig klinkt. De missers zijn echter weinig in aantal en kort van duur. Self Worth eindigt wel zeer sterk. Het iets groovier en delicater “Worthy Mushroom” zet de eindsprint in en het langste nummer “Apathy” is ook meteen één van de meeste robuuste hier, weer voor de zoveelste keer te danken aan de bas en drum van dienst. Het lijkt even of de dames hier hun woede voor de volle vier minuten onder controle houden, maar geven die schijn dan in de laatste minuut toch nog op. Ons hoor je alleszins niet klagen.
Met de woorden ‘I shouldn’t be trying to prove my worth’ zegt Mourn alleszins alles dat er zowat gezegd moet worden. Het doek valt over Self Worth met “The Family’s Broke”, een iets luchtiger nummer dat ons met een positief gevoel naar huis stuurt. Voor een keer klinkt de instrumentatie niet overdonderend luid maar euforisch.
De band moet misschien nog wel eens wat beter hun climax-momenten uitzoeken, want de manier waarop ze tijdens interessante stukken soms al meteen willen overgaan tot een crescendo komt nogal slordig over. Precisie is soms beter dan volume. Maar dat kunnen we eerder aan jeugdig enthousiasme toeschrijven. Mourn zijn hier echter op een creatief hoogtepunt te vinden, en combineren de ’teen spirit’ van Nirvana met het feministische volume van Sleater-Kinney. Self Worth is een album van een band die zich kwetsbaar opstelt, maar in die kwetsbaarheid een stekelig verdedigingsmechanisme weet te vinden.
Facebook / Twitter / Instagram
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
