Frankie and the Witch Fingers introduceren is een beetje een open deur intrappen. Hoewel hun verbluffende album ZAM vorig jaar nog met de hoofdprijs ging lopen, resoneert de naam van de Californiërs al een pak langer in de scene van psychedelische garagerock. Sinds 2015, om precies te zijn, toen de band haar zelfgetitelde debuut losliet op de wereld. Dat je de West Coast gerust de vruchtbare sikkel van de psychedelica mag noemen, bleek ook uit loeiharde platen als Sidewalk, die zich volledig op ongefilterde garagerock stortte, of het zweverige, sixties getinte Brain Telephone, samen met ZAM de thematische inleiding op Frankie’s nieuwste hersenspinsel: Monsters Eating People Eating Monsters…
Desondanks de muzikale verschuiving van impulsieve garagerock naar intelligente, diepgewortelde psychedelica lijkt het fictieve universum waarin de nummers van Frankie and the Witch Fingers zich meer dan eens afspelen, behouden gebleven. Openen doet het album met iets wat je daarnaast gerust een tijdelijk modeverschijnsel mag noemen binnen het genre: sambashuffles en exotische drumpartijen. De ritmesectie maakt van “Activate” meteen een zweterig, swingend nummer dat haar naam meer dan waar maakt. Zoals we dat gewend, maar alles behalve beu zijn, stort frontman Dylan Sizemore zich doorheen het ratelend triangelgeruis volop op het fuzzpedaal, en steekt de boel met groeiende pyromanische intenties in de fik.
Halverwege het nummer gaat de storm even liggen, alsof je ruimteschip zich net door de stratosfeer heeft gebeukt en zich nu in rustiger kosmisch vaarwater bevindt. Omsluierd door duisternis zweef je “Reaper” binnen, en het is hier dat het gevoel je besluipt dat je op een levensgevaarlijke plek beland bent. Donkere wolken pakken zich samen boven het nummer, en hoewel de bassist zich wapent met een heerlijk groovy lijntje, slaat de bliksem onvermijdelijk in: een machtige fuzzlawine doet alle computers in je ruimteschip crashen. Je drijft af richting “Sweet Freak”, angstig en bezweet.
De kracht van MEPEM, zoals het album zich laat afkorten, zit hem erin dat het geheel overdonderend veel beter is dan de som der delen. Het plaatje klopt, en elk nummer dat op zichzelf een matig singletje zou zijn, klinkt in de thematische context van het album een pak beter. Neem nu “Sweet Freak” en “Where’s Your Reality”, een heerlijk gejaagd doubletje dat de meest bloeddorstige uithoeken van de mysterieuze Frankie-kosmos verkent. Het klinkt goed, het voelt juist, en de heerlijk verzadigde gitaarpartijen komen binnen als de loodzware chocomousse van je oma.
De adempauze die je gegund lijkt op “Michaeldose” wordt medogenloos afgebroken wanneer een tweede powerkoppel je keel dicht knijpt: “Can You Hear Me Now?” en “Simulator”. ‘Are you freaking out?’, vraagt Dylan: ‘I am freaky too!’. Het is de inleiding op een van de meest meeslepende staaltjes psychrock die de plaat rijk is, bomvol buitenaardse effecten, groteske riffstorms en schichtige blazerpassages. Een overdonderend funky tussenstuk knoopt de thematische eindjes tussen ZAM, Drip/Tea en Brain Telephone aan elkaar wanneer mensenbeul ‘Head Collector’ ten tonele verschijnt en onthult dat je rustige leventje eigenlijk een grote simulatie is.
Waar een paar goede effectenpedaaltjes vroeger volstonden om degelijke psychrock te maken, durft Frankie and the Witch Fingers de moeilijke weg te kiezen, en dat loont. De complexiteit van een overgangsnummertje als “Urge” is soms overdonderend, maar de complexe exotische ritmes en desoriënterende soundscapes houden je aandacht ononderbroken bij de zaak, hoewel we intussen al een halfuur aan het luisteren zijn. Ook “Cavehead”, dat gepromoveerd is van b-kantje tot volwaardig lid van de albumbende, heeft zijn plaats niet gestolen. De blazers maken hier hun meest memorabele passage, al kan je je doorheen het dichte oerwoud aan riffs en slagwerk niet van de indruk ontdoen dat dit slechts de oprit is richting de titeltrack van het album: “MEPEM…”. De wah-wah maakt haar comeback doorheen de grote poort op een epos van meer dan acht minuten, waarop elke vezel van je lichaam verteerd wordt door de beestachtige monsters die de Frankieverse rijk is. ‘The circle of life’, denk je dan, terwijl je terugspoelt naar het begin van de plaat.
Het is simpel: Frankie and the Witch Fingers heeft het weer voor elkaar. Monsters Eating People Eating Monsters… bevat misschien niet de individuele binnenkoppers waar ZAM mee bezaaid was, maar het inspirerende thematische kader en de overdonderend goeie instrumentatie die het album kleur geven kunnen zich meten met beste dat het genre op dit moment te bieden heeft.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
