Een van de coolste psychrockgroepen van de laatste jaren luistert ongetwijfeld naar de naam Frankie and the Witch Fingers. De typerende exotische fantasystijl waarmee de Amerikanen album na album op de wereld loslaten, heeft ons al meer dan eens van onze sokken geblazen. Dit niet in het minst op Zam, dat zich enkele jaren geleden als een voortstomende psychedelische pletwals een weg wist te banen naar het diepstliggende kamertje van ons brein. Opvolger Monsters Eating People Eating Monsters… sleurde je nog een pak dieper mee in de zweterige waanzin die Dylan Sizemore en de zijnen uit hun gitaren spuwden. Luisteren naar Frankie and the Witch Fingers is altijd een beetje geweest als binnentreden in een dreigend universum van mythische wezens en levensgevaarlijke buitenaardse landschappen en in dat opzicht is het heerlijk om vast te stellen dat Data Doom zich in dezelfde schemerige psychmoerassen aan een avontuurtje waagt.
Op veel vlakken lijkt Data Doom een natuurlijk vervolg op MEPEM… . Waar de zweterige oerfuzz op een primitieve manier de verhaallijn van haar voorganger voortstuwde, is de toon op Data Doom veel brutaler, scherper en digitaler. Kolkende psychedelica maakt plaats voor messcherpe riffstorms die stukje bij beetje uit de Dungeons & Dragonssfeer treden en aansluiting zoeken bij de werkelijkheid om ons heen. “Empire”, de openingstrack, gaat gebukt onder een tientonnerriff die een eerste aanval inzet op het fascistisch imperium dat een dystopische variant van onze samenleving onderdrukt. Broeierige jams overladen van de synthblieps en extatische percussie zetten frontaal de aanval in, vuurspuwend en rellend, om te pieken op het agressief schuimbekkende “Burn Me Down”. Zelden klonk Frankie and the Witch Fingers meer punk dan dit en het werkt.
De aard van het beestje valt echter niet te veranderen en zo opent zich op “Electricide” een gigantische psychdraaikolk waar geen ontsnappen aan is. Minder mysterieus dan vroeger, minder sidderend en exotisch, maar wel met twee keer zoveel natuurlijke oerkracht schreeuwt Sizemore het uit over een wereld die compleet naar de vaantjes is door een nucleair tapijtbombardement. De moshpits die op dit nummer zullen ontstaan, worden zonder enige twijfel simpelweg meedogenloos. “Syster System” komt in vergelijking daarmee maar als een trage diesel op gang, zwaar hijgend van de wah-wah. Echt exploderen doet de boel pas wanneer een bosje saxofonisten hun volledige V02max in staccato door hun instrument pompen, terwijl Sizemore op de achtergrond eindelijk zijn fuzz in hoogste versnelling trapt. Dak eraf, parket naar de knoppen, totaalrenovatie vereist. Waar Frankie and the Witch Fingers passeren, bezit je beter geen vastgoed.
Een van de interessantste nummers van de plaat is “Doom Boom”, dat voor het eerst ook de bas aan het woord durft te laten en vocaal sterk weet uit te pakken in een immer toenemende decibelbroeikas. Het is het beste nummer dat Tame Impala nooit geschreven heeft, gezellig bliepend en bloepend, maar als een tijdbom aftikkend naar een explosie van jewelste: “Futurephobic”. De dystopsiche visioenen van Frankie en de brutale impulsieve energie van zijn Witch Fingers komen hier samen in een eruptie die het vliegverkeer in het hele westelijke halfrond zou kunnen plat leggen en ook “Mild Davis” windt er geen doekjes om. Een wrange spanning gaat schuil in de bassen op de achtergrond, terwijl scheurende fuzzsolo’s de boel helemaal aan flarden trekken. Hoe langer je luistert, hoe meer het nummer muteert naar een all-out shredpartij die naast krachtiger ook steeds melodieuzer en meeslepender wordt. “Political Cannibalism” heeft het moeilijk om na zo’n verschroeiend setje nummers de boog gespannen te houden, maar voor teleurstelling is het op dit punt al lang te laat.
Frankie and the Witch Fingers doet het weer. Voor de derde keer op rij leveren de Amerikanen een kei van een album af dat voor het eerst ook overtuigend punk weet te zijn. Brutaliteit vervangt mystiek, power verdringt swing, maar klasse, die blijft. En daarvan overstroomt deze band al jaren.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Futurephobic”, ons favoriete nummer van Data Doom in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.