© James Duran
La Source Beer Co is een hippe locatie in Brussel in de deelgemeente Laken die sinds 2019 als artisanale en creatieve microbrouwerij actief is. Naast het brouwen van enkel maar unieke bieren, worden er ook concerten georganiseerd en dat zijn niet altijd de minste. Zo mocht Frankie and the Witch Fingers voor een tweede keer naar de locatie afzakken nadat ze er vorige zomer ook al de boel afbraken. Dit keer hadden ze wel wat nieuwe muziek onder de arm want op 1 september verschijnt Data Doom. Daaruit kregen we dus al heel wat muziek te horen, maar ook de klassiekers konden niet ontbreken.
Openen mocht Stakattak uit eigen stad. Het drietal maakt onconventionele punkrockmuziek en mocht dat ook onconventioneel brengen, namelijk niet op het podium maar net ervoor. Op de grond kan frontman Nick Defour zijn duivels namelijk het best ontbinden. Iedereen in het publiek staat namelijk op gelijke hoogte en zo kan hij ze een gevoel van onbehagen geven door altijd heel dichtbij en zelfs tussen het publiek te zingen. De thrashy mix van punk en noise komt goed door en als ook zangeres Lotte Beckwé op de voorgrond treedt, komt er zelfs iets melodisch uit de instrumenten van de band. Toch lijkt het er niet echt op dat Stakattak ooit hits gaat maken, maar een intense performance daarvoor zullen ze altijd garant staan.
Nog voor Frankie and the Witch Fingers goed en wel aan hun set kon beginnen, gaf de versterker van de gitarist er al de brui aan. Gelukkig was er een voorprogramma met eentje te leen en zo kon de band, na op aanvraag Britney Spears en Justin Timberlake gehoord te hebben, er toch aan beginnen. Met “Empire” werd meteen een gloednieuw snedig nummer door de zaal gekliefd. De openingstrack van de nieuwe plaat fungeerde als opening voor de set en dat bleek een uitstekende keuze. De song had een heel sterke intro om nadien volledig het fuzzpedaal te laten ontplooien. Zo kennen we de band uit Los Angeles natuurlijk het best wanneer ze die de vrije loop laten gaan en al snel was iedereen mee in het verhaal van de band.
Toch was het begin van de set eerder een opwarmer voor wat volgen zou. Logisch want er passeerde heel wat nieuwe, minder gekende muziek. Bij “Electricide” kon je, hoe kan het ook anders, voor het eerst elektriciteit in de lucht voelen hangen. ‘Are you ready to fuck shit up’, riep frontman Dylan Sizemore en het publiek had niet veel meer nodig. De beperkte plaats door een centrale pilaar in de zaal werd omgetoverd tot een kolkende massa die alvast begon te briezen.
We voelden ons bij momenten in een jungle met alle planten die naast het podium stonden. Deze hadden het soms lastig om te overleven met alle crowdsurfers en vooral wilde moshers die te pas en te onpas in de planten belandden. Maar ook de vele vaten bier die de omgeving innamen, stonden bij momenten op springen door de vurigheid waarmee Frankie and the Witch Fingers constant stond te spelen. De hitte die nog steeds binnen hing, was voor hun energie alvast geen probleem, want die bleef op een gigantisch hoog tempo doorgaan.
Zo was “Pleasure” even een rustpunt om met “Realization” terug volle gas door te gaan. “Dracula Drug” was duidelijk eentje die de zaal uitstekend kon meezingen en door het enthousiasme vloog een deel van het publiek ook gewoon het podium op. Even was er paniek toen er water over de pedalen van de zanger viel, maar enkele behulpzame toeschouwers zorgden ervoor dat er geen drama ontstond door alles snel te redden van de verdrinkingsdood. Waar we wel in verdronken, was een massa aan hysterische mensen en crowdsurfers die zich rond de paal een rondje lieten dragen. De zaal was duidelijk volledig mee en Frankie and the Witch Fingers had duidelijk geen zin om het even kalmer aan te doen. Met “Reaper” was er weliswaar een groovy momentje, maar als je daarna met huid en haar wordt opgegeten door de vuille fizzriff op het einde, dan weet je dat dit gewoon sfeerschepping was.
Met een dodelijk duo in de vorm van “Cavehead” en “Tea” kon het publiek nog een laatste keer het zweet van uit hun lichaam laten komen. Dit terwijl de vier muzikanten van Frankie and the Witch Fingers heel snel en furieus bleven doordoen. Het tempo dat ze allevier konden onderhouden, kan een leerschool zijn voor de Rode Duivels want het zakte nooit in en nergens zochten ze naar een reden om niet te scoren. Ook de uitstekende mimiek van Sizemore draagt bij aan de liveact van de band, maar evengoed de dansmoves van bassiste Nikki Pickle of de energie van drummer Shaughnessy Starr. Op die manier is de band live een ervaring die een hele zaal meekrijgt en het liefst in kleinschalige omstandigheden om zo de intensiteit nog beter te kunnen ervaren. Met sterke nieuwe muziek en al even strakke oude nummers was de set van Frankie and the Witch Fingers eentje waar het vuur vanaf spatte en zo hebben we het graag.
Setlist:
Empire
Burn Me Down
Mild Davis
Cookin’
Electricide
Pleasure
Realization
Dracula Drug
Reaper
Work
Cavehead
Tea
Bonehead
