30. Sam Fender — Hypersonic Missiles
In het lijstje revelaties van 2019 mag Sam Fender niet ontbreken. De Geordie werd vorig jaar nog getipt in het ‘BBC Sound of 2018’-rijtje, en begin dit jaar won hij op de Brit Awards de Critics’ Choice-award. In september zag zijn langverwachte debuutalbum dan eindelijk het daglicht, waarop hij heel wat kritiek afvuurt op onze samenleving. We kunnen wel stellen dat het Verenigd Koninkrijk in de afgelopen jaren haar artiesten van genoeg inspiratie heeft voorzien. Hypersonic Missiles is een gevarieerd visitekaartje geworden; de alternatieve rock van ep Dead Boys wordt uitgebreid naarmate we verder in de plaat duiken. Naast enkele stevige gitaarnummers en nummers met een hoog roadtripgehalte durft Fender zich ook kwetsbaar of zelfs wanhopig op te stellen met slechts een gitaar in de hand. Het is echter zijn beklijvende stem die in alle nummers schittert. Dat de jongeman gezegend is met het songwriterstalent wordt duidelijk na het beluisteren van het boeiende Hypersonic Missiles. Geniet van mijmerende gitaarmuziek – met hier en daar een saxofoonsolo – en leer de wereld kennen door de cynische ogen van Sam Fender.
29. The National — I Am Easy to Find
Eerst was er een kortfilm door regisseur Mike Mills op basis van onafgewerkte nummers. En toen was er I Am Easy to Find van The National, dat naar de normen van de band subtiel komt binnenwaaien. Matt Berninger is op hun achtste studioalbum zijn wrok en razernij kwijt in zijn stem en laat gastvrouwen aan het woord zoals Sharon Van Etten, Mina Tindle en Lisa Hannigan. Voeg daar uitgedachte arrangementen aan toe, en het album vormt een harmonisch geheel, dat door “Light Years” in stijl wordt afgesloten. 2019 was voor The National met twee concerten op Pukkelpop én een nieuw album een rijk gevuld jaar. In 2020 vieren ze het tienjarige bestaan van High Violet, waar we gigantisch naar uitkijken.
28. Vampire Weekend — Father of the Bride
Ook al doet de band het tegenwoordig zonder stichtend lid Rostam, toch bracht Vampire Weekend ons dit jaar, na een lange hiaat, hun nieuwste schijf Father of the Bride. De plaat danst en druppelt tussen jolijtige folk en pretmakerige psychedelische pop, maar hakt lyricaal toch in op al die vrolijke verwachtingen als je wat beter naar de tekst gaat luisteren. Die verhaalt over het pijnlijk doch futiele liefdeslijd en de iets minder futiele klimaatproblematieken. Bijna gratuit verlies je je in “Harmony Hall” en “This Life,” en zo verhuizen we bij het luisteren net als de band naar een oord onder de Californische zon. Dat doet ook wel eens deugd. In een zee van tijd lieten de vampieren even op zich wachten en dat wachten was het zeker waard.
27. PUP — Morbid Stuff
Pup bracht in 2019 een fantastisch punkrockalbum uit, waarbij de term punkrock toch weer een andere dimensie kreeg. Alle nodige ingrediënten waren aanwezig om er een goed album van te maken: snelheid, snerpende gitaren, een steengoede frontman en teksten die van ironie en sarcasme doorspekt zijn. Geen gewone punkrock met drie akkoorden, maar met een net iets hogere moeilijkheidsgraad, wat enorm aanslaat. Ook de interactie met het publiek maakt dat deze band live zeker de moeite is. Deze Canadezen doen elk nummer hun uiterste best om tegelijk heel vrolijk te klinken, maar ze weten als de beste dat het leven niet alleen rozengeur en maneschijn is. Op Morbid Stuff horen we een heel andere benadering van punkrock, maar zeker een die de moeite waard is.
26. Amyl and the Sniffers — Amyl and the Sniffers
Ze wonnen dit jaar de Australische Grammy’s voor beste rockalbum, en stonden daar zelf duidelijk meer van te kijken dan de rest van de wereld. Vergis je namelijk niet: Amyl and the Sniffers is wel degelijk bij het beste van wat punk vandaag de dag te bieden heeft. Hun titelloze debuut was geniaal in zijn eenvoud: verschroeiend grommend en luid, met een op crackcocaïne surfende frontvrouw die spuwt op haar publiek alsof het 1975 is. De energie die de band weet over te brengen op haar publiek, zowel live als in de studio, is begeesterend en opwindend, en bewijst dat punk gewoon even on smoko was, niet dood.
25. Kate Tempest — The Book of Traps and Lessons
Toegegeven, de nieuwste plaat van Kate Tempest is misschien niet voor iedereen. Het is hiphop zonder de hip, het is beat poetry met de nadruk op beat, maar het is vooral wat de titel belooft: The Book of Traps and Lessons. Opgenomen in enkele longtakes in de studio van Rick Rubin klinkt haar nieuwste plaat meer als een audioboek van Tempests ongebreidelde gedachtenstroom dan een rapplaat. Ze legt hier vooral de nadruk op haar diepgaande teksten en die zijn keer op keer raak. Naast brulboeien als IDLES en slowthai weet niemand het zo poignant te verwoorden als Kate Tempest. Probeer maar onbewogen te blijven bij pakweg “People’s Faces”, “Thirsty” of “Hold Your Own”. Met de resultaten van de Britse verkiezingen van vorig weekend in het achterhoofd, klinken haar woorden nog zoveel relevant er. Kate Tempest had ons gewaarschuwd. Het wordt tijd dat we luisteren.
24. Foals — Everything Not Saved Will Be Lost, Pt 1
Voor de fans van Foals was 2019 een jaar om niet snel te vergeten, want na vier jaar stilte losten de Britten twee albums op een jaar tijd. Everything Not Saved Will Be Lost werd een totaalconcept, waarvan deel één ons het meest kon overtuigen. De plaat werd het laatste duwtje naar de absolute top dat de jongens nodig hadden. We zien leuke nummers als “On the Luna” en “Exits” dan ook niet meteen uit livesets verdwijnen. Toch krijgen we op deze plaat niet het ruwe Foals te horen dat we gewoon waren, maar klinkt het allemaal net iets gepolijster. Verder slaat de band op songs als “In Degrees” en “Sunday” een totaal andere weg in door ook beats een kans te geven. Het maakte de plaat allemaal interessant en daardoor wordt ze door vele critici gezien als een van de beste albums die de band al maakte. Foals werd op Everything Not Saved Will Be Lost Part 1 volwassen en staat daarmee verdiend op een 24ste plaats in onze eindejaarslijst.
23. Big Thief — U.F.O.F.
Afgelopen jaar was voor Big Thief het grote terugkeerjaar nadat de bandleden na de release van Capacity in 2017 elk hun weg gingen doorheen de wereld met een soloproject en eigen plannen. Afgelopen jaar keerden ze terug met twee albums en een ‘broske’ van frontvrouw Adrianne Lenker. Naast Two Hands in oktober, kwam in mei U.F.O.F. uit. Daarmee zette Big Thief zich overtuigend op de kaart door melancholische indiefolkgitaren en de krachtige breekbaarheid van Lenkers haarscherpe stem. “Century” is als een oester die zich jarenlang heeft toegelegd op het produceren van het meest broze pareltje en “Terminal Paradise” blinkt uit in suède intimiteit waar we bijna ongemakkelijk van worden.
22. James Blake — Assume Form
Drie jaar na het intieme The Colour in Anything kwam James Blake dit jaar met een nieuw album. Wie de man al sinds zijn eerste plaat volgt, weet dat de experimentele post-dubstep van toen een hele metamorfose is ondergaan. De eigenwijze elektropop laat zich op dit album grotendeels beïnvloeden door hiphop, en dat zal mede zijn door het grote aantal features, met onder andere André 3000 en Travis Scott. Toch hoor je overduidelijk dat dit een James Blake-album is, dat bol staat van de mooie synthdeuntjes, elektronische beats en natuurlijk de wondermooie stem van James Blake zelf. Assume Form vormt een soort van breuk met het vorige werk van Blake, maar hij bewijst met deze plaat niet alleen een goede zanger te zijn, maar ook nog eens een uitstekende producer.
21. Anderson .Paak — Ventura
Net buiten de top 20 valt de rijzende ster van het Amerikaanse hiphop en r&b-landschap, de goedlachse Anderson .Paak. Ventura is Paaks vierde studioalbum en verscheen amper zes maanden na de release van voorganger Oxnard. Toch zijn er heel wat stilistische verschillen tussen de twee albums. Als Oxnard de ruige excentrieke hiphopbroer is, dan is Ventura eerder het meer introspectieve en soulvolle zusje. Een ijzersterke lineup aan features behoort dan weer wel tot de gelijkenissen. Op openingstrack “Come Home” horen we ene helft van OutKast André 3000 zijn unieke rapstijl etaleren, op “Make It Better” werkt Paak samen met soullegende Smokey Robinson en op “What Can We Do?” horen we hem zelfs een duet zingen met niemand minder dan Nate Dogg, de Amerikaanse rapper en zanger die ons in 2011 veel te vroeg verliet na een hartstilstand. Ventura is een erg veelzijdig album waarop soul, r&b, rap en hiphop allemaal hand in samenwerken.
(Ontdek albums 20 tot 11 op de volgende pagina!)
