20. Frankie & the Witch Fingers — ZAM
Vijf sterren gaven we het album toen het uitkwam, en daar staan we nog steeds volledig achter. Frankie & the Witch Fingers, van dezelfde muzikale school als Ty Segall en John Dwyer, maakten met ZAM een volledig kloppend totaalplaatje van begeesterende, funky psychrock dat niet zomaar een losse verzameling is van topnummers. Het is te zeggen, dat is het óók, maar het is daarnaast vooral een elf nummers tellend duister pad vol mysteries, mythische wezens en hallucinaties, met enkele occasionele erupties als “Dark Sorcerer”, waardoor je na afloop je ontplofte hersenpan van de grond moet rapen. De klasse waarmee Frankie & the Witch Fingers mysterie, power en extase mengen, brengt hen tot bij de top van hun genre. Dit jaar maakten ze trouwens nog een passage op Leffingeleuren, waar ze het gruis van de muren daverden in De Kapel.
19. Slipknot — We Are Not Your Kind
Slipknot is een van de weinige metalbands die eigenlijk nog nooit heeft teleurgesteld. Een minder album zal er altijd wel zijn, maar in hun geval moeten we al goed gaan zoeken. De honger naar kwaliteit is ook weer op de zesde langspeler We Are Not Your Kind te horen. Bij het beluisteren hoor je geen enkel zwak moment, wat de sterkte van Slipknot blijft. Of je het nu goed vindt of niet, er zijn weinig bands die dit na twintig jaar kunnen zeggen. De single “Unsainted” sprak boekdelen en maakte al duidelijk dat het album allesbehalve een flop zou worden. Op gebied van hedendaagse metal staat Slipknot nog steeds op relatief eenzame hoogte, met maar een aantal bands aan hun zijde.
18. De Staat — Bubble Gum
Tussen een overwicht aan Amerikaanse en Britse albums vinden we op een relatief hoge plaats ook de sympathieke Nederlanders van De Staat. Ze staan ver buiten hun thuisland bekend om hun stevige rockmuziek met futuristische elektronica die ze al sedert 2009 maken. Op Bubble Gum heeft de band meer dan ooit de niet te onderschatten kunst van de catchiness onder de knie. Het sleutelelement van De Staat is doordrijvende herhaling van een riff, de luisteraar in een trance van pompende gitaren, drums en synths krijgen. Een schoolvoorbeeld hiervan is het op en neer springende “Pikachu”. Op de opener “KITTY KITTY” kruipt frontman Torre Florim in het personage van een niet genoemde populistische wereldleider, maar laat ons zeggen dat zinnen ‘Big deal maker, orange entertainer’ en ‘Follow the tweeter’ niet veel aan de verbeelding overlaten. Fake news en komische politiek zijn thema’s die 2019 wederom hebben gevormd tot wat het is geworden. De Staat speelt met Bubble Gum goed in op de gekke tijd waarin we leven.
17. Weyes Blood — Titanic Rising
2019 betekende het jaar van de doorbraak voor Weyes Blood. Met Titanic Rising overweldigde ze een nieuw publiek met haar adembenemend talent. We bekroonden het album toen met vijf sterren, en wie Weyes Blood een tijdje volgt, weet dat die niet uit de lucht kwamen vallen. De artieste evolueerde van abstracte noise- en dronemuziek naar weelderige songs met rijke arrangementen en bijzonder treffende teksten over het leven, liefde en onze snel veranderende tijden. Vaak wordt ze hierbij vergeleken met artiesten uit de jaren zeventig, maar de reeks invloeden die in haar muziek te horen zijn, zijn zo divers dat we enkel concluderen dat ze haar eigen sound uitademt. Titanic Rising klinkt teder in de oren, maar is op muzikaal vlak verre van een eenvoudig album. Toch weet het als geen ander de essentiële zaken in ons bestaan glashelder uit te leggen.
16. Slowthai — Nothing Great About Britain
De politieke situatie in het Verenigd Koninkrijk is momenteel niet de meest rooskleurige in zijn geschiedenis, maar gelukkig levert dat ook geweldige platen op zoals Nothing Great About Britain. In het zeventien nummers tellende debuut steekt slowthai zijn middelvinger uit naar alles en iedereen en dat op een manier zoals we dat nog niet kenden. De ruigheid en de agressiviteit op nummers als “Doorman” en “Gorgeous” doen ons zelfs denken aan de gouden punkjaren van het Verenigd Koninkrijk, terwijl de Skeptasamenwerking “Inglorious” een grimeknaller van de bovenste plank is. Slowthai is gewoonweg het enfant terrible dat het Verenigd Koninkrijk nodig had, en dat in de toekomst gerust nog meer zijn gal mag uitspuwen op het etablissement.
15. Nilüfer Yanya — Miss Universe
Indrukwekkende debuutplaten waren er in 2019 genoeg, maar een van de meest indrukwekkende moet toch wel die van Nilüfer Yanya geweest zijn. Yanya groeide op met klassieke muziek, maar Miss Universe heeft een sound die even gevarieerd is als haar Turks-Iers-Barbadiaans-Londense roots. We krijgen aan sneltempo grunge, house, jazz en soul op ons afgevuurd. Dat het geheel toch een enorm samenhangende plaat vormt, is dan ook wonderbaarlijk. Ondanks het succes van eerdere singles staat op Miss Universe alleen nieuw materiaal, en gezien dat materiaal consequent van zo’n hoog niveau was, vonden we vijf sterren op zijn plaats. Negen maanden later zijn we nog steeds even hard onder de indruk. Nilüfer Yanya mag wat ons betreft een wereldster worden.
14. The Murder Capital — When I Have Fears
Wat. Een. Debuutalbum. Al van bij openingsnummer “For Everything” grijpt de uit Dublin afkomstige postpunkband The Murder Capital je bij de keel, om je vervolgens drie kwartier lang vast te houden in een klemgreep van donderende bassen, kille gitaren en diep vanuit de onderbuik uitgespuwde lyrics. De metaal-achtige productie van Flood (U2, Nick Cave, New Order) is hier en daar schatplichtig aan Martin Hannetts pionierswerk voor Joy Divisions Unknown Pleasures, maar het levert allesbehalve een kloon op. De in verdriet en desillusie gedrenkte songs klinken soms zo oprecht dat ze pijn doen, en soms zo boos dat ze angst aanjagen. Dit album kruipt onder je vel en knabbelt aan je ziel. Dat de band het ook live meent, bleek in november op Sonic City.
13. Tool — Fear Inoculum
2019 was een heilig jaar voor elke Toolfan. De groep liet eindelijk weer van zich horen, en daar hebben ze serieus hun tijd voor genomen. Dat het het wachten waard was, staat echter als een paal boven water. Met Fear Inoculum levert de legendarische band uit Los Angeles een meesterwerk van een album af en je voelt ook écht dat ze dertien jaar aan deze plaat hebben gewerkt. Fear Inoculum is misschien wel de meest volwassen muziek die ze al aan de man hebben gebracht. Het album werd opgebouwd met vrij lange nummers en je krijgt voor het eerst het gevoel dat het de muziek is waarrond het allemaal draait, en niet de vocals van frontman Maynard James Keenan. Eén tip bij het beluisteren: sla de instrumentale intermezzostukjes over, en dan zal je merken dat de nummers samenkomen in een perfect geheel en begrijp je waarom Fear Inoculum op nummer 13 staat in deze lijst.
12. Thom Yorke — Anima
Er was een tijd dat Thom Yorkes solowerk ietwat aan de kant geschoven werd, bestempeld als een uitstapje om wat te experimenteren met elektronische muziek, maar die tijd is dankzij ANIMA voorgoed voorbij. Zijn recentste album was veel meer dan slechts een zoethoudertje voor wie op nieuw Radioheadwerk zat te wachten. De plaat bevat gewichtige, mysterieuze en diepgaande elektronische nummers die geladen zijn met bijzonder scherpe teksten. Thom Yorke is namelijke anno 2019 nog steeds het paar argusogen dat alle onstuimigheid in onze maatschappij analyseert en vertaalt naar rake en prikkelende muziek.
11. Brockhampton — Ginger
Net voor we onze top tien induiken, arriveren we bij de grootste – letterlijk genomen althans – groep uit onze lijst. BROCKHAMPTON telt in zijn volledigheid veertien leden en ondanks hun gevestigd plekje binnen het hiphopgenre omschrijven ze zichzelf niet als rapcollectief, maar wel als de ‘beste boyband sinds One Direction’. GINGER werd deze zomer, een tijdje na hun knallende passage op Werchter, druppelsgewijs losgelaten en palmde ons meteen volledig in. De emotionele zwaarwichten “NO HALO” en “DEARLY DEPARTED” – waarin vooral Dom McLennons strofe over controversieel ex-bandlid Ameer Vann opvalt en imponeert – slagen er probleemloos in te ontroeren. Meer experimentele nummers als “IF YOU PRAY RIGHT” en typische BROCKHAMPTON-tunes wisselen elkaar succesvol af en zorgen ervoor dat GINGER bij elke luistersessie blijft verrassen.
(Ontdek albums 10 tot 1 op de volgende pagina!)
